Κάποια ξεχωριστά Χριστούγεννα Του Ν.Γ. Μιχαλολιάκου
xrisiavgi
Δεν θα λησμονήσω ποτέ τα γεμάτα Χαρά και Αγάπη Χριστούγεννα των παιδικών και νεανικών μου χρόνων. Κάλαντα δεν είπα ποτέ. Η μητέρα μου δεν μου επέτρεπε να γυρίζω τις πόρτες και να τις κτυπώ για να μαζέψω λεφτά. Δεν ήμασταν πλούσιοι ποτέ, όμως κρατούσαμε ακόμη και μέσα στο κέντρο σχεδόν των Αθηνών, στην οδό Φιλολάου, μια Υπερηφάνεια, την Μανιάτικη υπερηφάνεια. Το σπίτι μας κάθε Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά θύμιζε ζαχαροπλαστείο και κέντρο διερχομένων. Τσουρέκια, μελομακάρονα, κουραμπιέδες όχι πάντοτε επιτυχημένοι, ήταν γεμάτα τα δωμάτια και ευωδιές, μαστίχα, μαχλέπι, κανέλα, γαρύφαλλο παντού. Ανοιχτές οι πόρτες, πηγαινοερχόντουσαν φίλοι και συγγενείς. Χρόνια αλησμόνητα σε σύγκριση με τα σημερινά, στερημένα, αλλά γεμάτα περίσσευμα ψυχής, μίας χαράς όχι απαραίτητα θρησκευτικού χαρακτήρα, αλλά τώρα που το σκέπτομαι ναι ήταν θρησκευτικού, ήταν η χαρά του λαού μας εδώ και χιλιάδες χρόνια τις ίδιες ακριβώς ημέρες, τις τελευταίες ημέρες κάθε Δεκέμβρη. Δέντρο Χριστουγεννιάτικο δεν στολίζαμε, αφού το έθιμο των Βαυαρών δεν είχε φτάσει ποτέ στην Μάνη και η πατρική μου οικία ήταν μέσα στο κέντρο της Αθήνας μία μικρή Μάνη με τα έθιμά της και την βαριά δωρική της διάλεκτο. Δέντρο δεν υπήρχε, όμως υπήρχαν παντού κλαδιά βελανιδιάς και ένα άλλο φυτό με κόκκινους καρπούς, που έμοιαζαν με μικρά μήλα. Μια χρονιά ζήτησα και εγώ και τα αδέλφια μου να μας μαγειρέψει η μάνα μας γαλοπούλα άλλη ξενόφερτη συνήθεια, αφού ακούγαμε ότι όλοι έτρωγαν τα Χριστούγεννα γαλοπούλα. Μας πήρε γαλοπούλα, λέγοντάς μας ότι δεν θα την φάμε και γι’ αυτό θα ψήσει και χοιρινό. Τελικά είχε δίκιο και έτσι και αυτήν την χρονιά φάγαμε “χιούρο” (έτσι λένε τον χοίρο στην Μάνη), τιμώντας την παράδοση χιλιάδων ετών, τα χοιροσφάγια. Έχω κρατήσει στην καρδιά μου τόση χαρά και τόσο πολλή αγάπη και ευτυχία από τα χρόνια εκείνα, που οι πίκρες στέκουν ανήμπορες να με λυγίσουν. Και ήλθανε πίκρες πολλές και μάλιστα Χριστούγεννα.
Παραμονή Χριστουγέννων σήμερα και θα θυμηθώ κάποια ξεχωριστά Χριστούγεννα της ζωής μου. Χριστούγεννα του 1976 και βρέθηκα μετά από επεισόδια στο κέντρο των Αθηνών προφυλακισμένος πρώτη φορά σε ηλικία 19 ετών στην Α’ Πτέρυγα των φυλακών Κορυδαλλού μαζί με τον Ηγέτη της 21ης Απριλίου Γεώργιο Παπαδόπουλο, τον Στρατηγό Παττακό, τον Οδυσσέα Αγγελή, τον Ταξίαρχο Ιωαννίδη και ξεχωριστά από όλους τον Πλωτάρχη Νικόλαο Κιοσσέ, πρώην διοικητή των ΟΥΚ, απόγονο αγωνιστών του 1821, ναυμάχων, και έναν λεβέντη από την Αράχωβα, τον Γιάννη τον Αγελή, Λοχία της ΕΣΑ, που είχε κατηγορηθεί γιατί είχε χαστουκίσει έναν μετέπειτα υπουργό της μεταπολίτευσης όταν ήταν κρατούμενος. Έφυγα από εκεί μετά από τέσσερους μήνες και τους αποχαιρέτησα με θλίψη, γνωρίζοντας ότι η “δημοκρατία” θα τους φερθεί σκληρά και εκδικητικά, όπως και πράγματι συνέβη.
Τα Χριστούγεννα του 1978 με βρίσκουν και πάλι σε φυλακή και συγκεκριμένα σε ένα κάτεργο σχεδόν ερείπιο των φυλακών Αιγίνης σε πτέρυγα με ποινικούς. Ολόκληρο αγώνα έδωσε τότε η μάνα μου για να με επισκεφθεί, αφού είχε φουρτούνα και τις περισσότερες μέρες είχε απαγορευτικό για τα πλοία που έκαναν την γραμμή Πειραιάς-Αίγινα. Μία επίσκεψη ξεχωριστή στην Αίγινα, που δεν θα λησμονήσω, αυτή του αδελφού μου Τάκη με την νύφη μου, που ήταν τότε έγκυος στον αγαπημένο μου ανηψιό Νικόλα. Με επισκέφθηκε βρέφος στην κοιλιά της μάνας του στην φυλακή και έμελε να με υπερασπιστεί ως δικηγόρος στην δίκη μου και να με επισκεφθεί στις φυλακές 41 χρόνια μετά! Τον περασμένο χρόνο, το 1977, ήμουνα τον Δεκέμβριο ως Έφεδρος Αξιωματικός Καταδρομών στην Ρεντίνα στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Ανορθοδόξου Πολέμου (ΚΕΑΠ), αλλά τα Χριστούγεννα ήμουνα στην Αθήνα και ήταν η τελευταία χρονιά που έκανα γιορτές με τον Αγαπημένο μου πατέρα. Χριστούγεννα του 1979, τα πιο πικρά Χριστούγαννα της ζωής μου χωρίς τον μεγάλο μου Δάσκαλο, τον πατέρα μου, που είχαμε κηδεύσει τον Σεπτέμβριο. Μαύρα Χριστούγεννα κυριολεκτικά. Ανήμερα με ξυπνούσε ο πατέρας μου και μου έδινε τον “μπουναμά”. Εκείνη την χρονιά δεν με ξύπνησε και όταν άνοιξα τα μάτια μου ξέσπασα σε κλάματα. Πέρασαν χρόνια πολλά. Αγωνίστηκα εναντίον όλων, έχοντας δίπλα μου καλούς Συναγωνιστές και Άξιους, αλλά και καιροσκόπους, φθονερούς και υστερόβουλους και πολλούς τυχαίους που περνούσαν από δίπλα μου, ίσως περνούν και ακόμα, σαν πουλιά αποδημητικά. Μεγάλη μου παρηγοριά, φως της ζωής μου, η δική μου οικογένεια, η μάνα μου, τα αδέλφια μου. Βρώμικος πόλεμος από όλους για τριάντα ολόκληρα χρόνια μέχρι που ήλθε η δικαίωση (Δημοτικές εκλογές 2010, Εθνικές εκλογές 2012). Δεν την χάρηκα πολύ όμως αυτήν την δικαίωση. Και έτσι και πάλι Χριστούγεννα του 2013 στις φυλακές Κορυδαλλού κατηγορούμενος άδικα με μία πολιτική σκευωρία, που στήθηκε σε πολυτελή γραφεία όπου κάποιοι ουτιδανοί βλέποντας δημοσκοπήσεις έστηναν και σχεδίαζαν κατηγορητήρια. Και η Χρυσή Αυγή, τον Σεπτέμβριο του 2013 άγγιζε το 20% (18% για την ακρίβεια) και έπρεπε να κτυπηθεί. Ζητούσαν μία αφορμή και την βρήκαν και έτσι συνεχίζεται μέχρι σήμερα αυτό το κυνήγι μαγισσών στο όνομα μίας δημοκρατίας ψεύτικης, κάπηλης, διεφθαρμένης. Χριστούγεννα του 2014 και πάλι στην φυλακή και μάλιστα σε περίοδο προεκλογική. Και έδωσα τον Αγώνα με ένα καρτοτηλέφωνο των φυλακών, βγάζοντας ομιλίες άλλοτε ζωντανές, ανάλογα την ώρα, και άλλοτε μαγνητοφωνημένες και ανέδειξα την Χρυσή Αυγή μέσα από την φυλακή 3ο κόμμα! Αυτά, όμως, τα έχουν ξεχάσει κάποια φθονερά ανθρωπάκια…
Από τον Μάρτιο του 2015 “ελεύθερος”… Ελεύθερος σχήμα λόγου. Στην αρχή σε κατ’ οίκον περιορισμό και μετά να μη μπορώ να ταξιδέψω για χρόνια εκτός Αθηνών! Και ήλθε το 2020 και πάλι στην φυλακή. Αυτήν την φορά στο Δομοκό. Χριστούγεννα και αυτήν την φορά και πόσες ακόμη δεν ξέρω στην φυλακή και αυτήν την φορά για πρώτη φορά χωρίς την ΜΑΝΑ μου… Ό,τι και να κάνουν όμως δεν μπορούν να μου κλέψουν την χαρά και την ευτυχία των Χριστουγέννων που έζησα με αυτούς, που αληθινά με αγάπησαν και με αγαπούν, χαρά που δεν θα νοιώσουν ποτέ τα “ελεύθερα” φθονερά ανθρωπάκια, που δεν θα μπορέσουν να μου πάρουν ποτέ την Αξιοπρέπειά μου, την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ μου, την Ελευθερία της Ψυχής μου, που θα παραμείνει αδούλωτη όσα Χριστούγεννα και να μου στερήσουν. Σε όλους τους “Ελεύθερους πολιορκημένους”, σε όσους βρίσκονται σε ένα κελί για τις Ιδέες τους, όποιες και εάν είναι αυτές, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΕ ΤΙΜΗ!
