Ίσως πολλοί να πιστεύουν ότι για τους συνειδητοποιημένους Εθνικιστές, για όσους δηλαδή προσπαθούν να βιώσουν την κοσμοθεωρία μας, ότι όλα μοιάζουν χαμένα ή μάταια. Και πράγματι είναι για όσους αυτό πιστεύουν.
Η πολιτική έκφραση του Εθνικισμού τέθηκε ξανά στο περιθώριο, εκεί που ήταν για ολόκληρες δεκαετίες μέχρι που ανέτειλε η Χρυσή Αυγή, η οποία όμως δεν ήταν ένα δημιούργημα του 2010 και της οικονομικής κρίσης, όπως ισχυρίζονται συχνά κάποιοι.
Το πώς βρέθηκε στο περιθώριο ξανά η πολιτική έκφραση των Εθνικιστών είναι γνωστό. Εκείνο που ελάχιστοι γνωρίζουν, είναι τις θυσίες και τους αγώνες που χρειάστηκε να δώσει το Εθνικιστικό Κίνημα, το οποίο και δεν ηττήθηκε με πολιτικά μέσα, αλλά μόνον έπειτα από σκοτεινές σκευωρίες και προδοσίες.
Υπήρξε προσωπική επιλογή του Ν.Γ. Μιχαλολιάκου η μη-συνδιαλλαγή με το ανήθικο σύστημα εξουσίας. Αυτό στις ημέρες μας – εκτός από… ασυγχώρητο αμάρτημα – θεωρείται και πολιτικό έγκλημα, γιατί έτσι βλέπουν κάποιοι την πολιτική, ως ένα ατελείωτο πάρε-δώσε. Έτσι βλέπουν την πολιτική και πολλοί «νεοπατριώτες», «νεοεθνικιστές» που δεν έζησαν ποτέ τα «πέτρινα χρόνια» του Εθνικιστικού Κινήματος, γιατί απλά πριν το 2012 ήταν σε άλλους πολιτικούς χώρους και ουδεμία σχέση είχαν με την Ιδεολογία μας.
Τα «πέτρινα χρόνια» όμως, σκληρά μα και όμορφα, δεν είναι για όλους.
Στα εύκολα μπορούν όλοι να είναι δίπλα σου. Στα δύσκολα μένουν αυτοί που μπορούν και θέλουν. Εκείνοι οι «ακριβογιοί της πίστης» που τους πληγώνουν μονάχα τα «πέτρινα χρόνια» της πατρίδας και δεν τους λυγίζει το «περιθώριο».
Τα «πέτρινα χρόνια» θέλουν Ψυχή, θέλουν να γίνεις βράχος για να τα αντέξεις. Βράχος σκληρός και αμετακίνητος και όχι φτερό στον άνεμο. Τα «πέτρινα χρόνια» δεν είναι για όλους. Είναι για γκρεμιστές και χτίστες, είναι για Εμάς τους Χρυσαυγίτες…