Σε έναν συνεχώς και με ταχύτατους ρυθμούς μεταβαλλόμενο κόσμο το σίγουρο είναι πως κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια τη μελλοντική θέση της Ελλάδας στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Ως Έλληνες όμως, απόγονοι μιας ένδοξης, πνευματικά και ιστορικά φυλής είμαστε υποχρεωμένοι και τώρα και πάντα να μην υποταχθούμε στα κελεύσματα μια νέας εποχής που τείνει να στηριχθεί στην παντελή έλλειψη των εθνών, των πολιτισμών, των ηθικών αξιών και της παράδοσης, με απώτερο στόχο την δημιουργία μιας νέας μορφής ανθρώπου, καθαρά υλιστή, αποκομμένου από τις ρίζες του.
Ο τύπος αυτός του ανθρώπου δεν θα στηρίζεται πλέον σε διδαχές του παρελθόντος, απαραίτητο οδηγό για τη χάραξη πορείας στο μέλλον, αλλά σε έναν τύπο ανθρώπου καθαρά υποταγμένου στην υλική ευδαιμονία με κάθε κόστος, χωρίς παρελθόν, φυλή, παραδόσεις.
Είναι γεγονός πως οι εξελίξεις τρέχουν σε όλους τους τομείς με την τεχνολογία όμως να έχει τα πρωτεία. Είναι επίσης γεγονός πως το 2012 δεν έχει σχέση με το 2020 και ίσως το σήμερα να απέχει έτη φωτός από το 2030. Τα μηνύματα είναι πολλά και οι αλλαγές που βιώνουμε στον τρόπο συμπεριφοράς μέσα στην ελληνική κοινωνία ραγδαίες. Ήδη μέσα σε μια δεκαετία βλέπουμε με γοργούς ρυθμούς την αποκαθήλωση αξιών που στήριξαν το έθνος.
Εορταστικές εκδηλώσεις θα εκφυλιστούν σε φιέστες οργανωμένες από μια παρακμιακή ελίτ. Μύθοι, ηρωισμοί και συμβολισμοί, απαραίτητα συνδετικά στοιχεία της εθνικής συνείδησης, θα ερμηνευτούν μέσα από την οπτική ενός αρρωστημένου προοδευτισμού ώστε να χωρέσουν στο καλούπι της νέας πολιτικής ορθότητας.
Ο Ατομικισμός σαρώνει σε έναν καθημερινό αγώνα όπου η απόκτηση αγαθών μέσα από τίμια εργασία, αγαθών που θα προσφέρουν ευχαρίστηση και θα εκτιμηθούν γίνεται τελικά αυτοσκοπός με κάθε κόστος, ψυχικό και σωματικό καλύπτοντας συνήθως ανύπαρκτες ανάγκες.
Η οικογένεια ως θεσμός βάλλεται από παντού. Νέες τάσεις ξεπροβάλουν, μιας διαφορετικής σεξουαλικής προσέγγισης, προσπαθώντας όχι να δηλώσουν την ύπαρξή τους, αλλά να επιβληθούν. Νέα μοντέλα οικογένειας ανταγωνίζονται την παραδοσιακή εικόνα της θαλπωρής που μπορεί και οφείλει να προσφέρει η οικογενειακή Εστία.
Η όποια αντίδραση των Εθνικιστών δεν είναι τόσο στην αυτή καθαυτή διαφορετικότητα των ατόμων, ούτε εκφράζεται υπό το πρίσμα ενός στείρου και τυφλού συντηρητισμού, αλλά είναι αγώνας ενάντια στην προσπάθεια αποθέωσης της όποιας διαφορετικότητας με τάση να αντικαταστήσει οτιδήποτε όμορφο.
Οι τάσεις αυτές είναι εμφανείς παντού. Στον τομέα της τέχνης όπου η παραδοσιακή εξύμνηση της ομορφιάς δίνει τη θέση της στην παρακμιακή ασχήμια της νεοτερικότητας. Στην επιβολή ενός μοντέλου σύγχρονου ανθρώπου, ο οποίος αποξενωμένος και κενός στην θλίψη της σύγχρονης εποχής ενδίδει σε κάθε είδους πειρασμούς ώστε να καλύψει το κενό. Το αποτέλεσμα είναι εθισμός σε ουσίες, καταφυγή σε ψυχοθεραπείες, διάλυση οικογενειακών σχέσεων, εγκληματικότητα, απαξίωση της ανθρώπινης ζωής στο βωμό του κέρδους, με λίγα λόγια καθημερινές καταστάσεις οι οποίες απέχουν πολύ από τον «υπέροχο κόσμο» που υπόσχεται η νέα εποχή.
Στην αυγή αυτής της εποχής βλέπουμε παραδοσιακές πολιτικές να αποσυντίθενται δίνοντας τη θέση τους στη νέα θρησκεία της πολιτικής ορθότητας και της παγκοσμιοποίησης που βλέπει ως εμπόδιο κάθε αντίσταση στις ολέθριες επιταγές της υπερκατανάλωσης και της προσκόλλησης στον υλισμό και μόνο.
Μέσα σε αυτόν τον τοξικό χυλό αριστεροί και κομμουνιστές στηρίζονται στο ίδιο δογματικό μίσος για κάθε τι διαφορετικό από όσα ορίζει η αφύσικη υλιστική και χωρίς ίχνος πνευματικότητας θεωρία τους.
Μίσος το οποίο έγινε αισθητό σε μεγάλο βαθμό στη δίκη της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, μίσος στα όρια της παραφροσύνης και αν ήταν δυνατό της ολοκληρωτικής φυσικής εξόντωσης των Εθνικιστών. Είναι οι ίδιοι που κλαίγονται για τις συλλήψεις στις μαζικές εκδηλώσεις τους δήθεν για να τιμήσουν γιορτές της δημοκρατίας.
Είναι αυτοί που την ίδια στιγμή, ως υποστηριχτές των πιο δολοφονικών δικτατοριών, ζητούν τη συνδρομή της αστυνομίας ώστε να συλληφθούν όσοι εκκλησιάστηκαν. Άλλωστε δε θα είχαν κανένα πρόβλημα αν οι Ναοί ήταν στάβλοι. Πάνω από όλα όμως είναι πιστό κομμάτι του συστήματος που βολεύεται στην τιμητική θέση που το σύστημα τους τοποθετεί.
Από την άλλη οι νεοφιλελεύθεροι δεν έχουν ως κίνητρο τους τόσο το μίσος όσο την προσπάθεια τους να εξοβελίσουν κάθε ιδέα που μάχεται τον ατομικισμό και την παρακμή μιας αστικής τάξης αδιάφορης για τα μεγάλα προβλήματα, οικονομικά και εθνικά. Παραδομένοι όλοι τους στον κήπο των επίγειων απολαύσεων αδυνατούν να καταλάβουν πως το αποτέλεσμα δεν θα είναι τα καζάνια της κόλασης του Ιερώνυμου Μπος, αλλά η ψυχική και πνευματική ερήμωση που οδηγεί στην απώλεια.
Δυστυχώς μέσα σε αυτό το τοπίο η εκκλησία που θα πρέπει να παίζει το ρόλο του στυλοβάτη και καθοδηγητή αναλώνεται στη διασφάλιση των κοσμικών κυρίως συμφερόντων της ενώ δείχνει να σαρώνεται από το κύμα του προοδευτισμού οδηγούμενη σε μια ένοχη συμπόρευση με το κύμα της νέας θρησκείας της πολιτικής ορθότητας.
Θα μπορούσε κάποιος να πει πως δεν μπορεί η διαφορετικότητα κάθε είδους κάποιου να μας βλάψει, στο βαθμό όμως που η όποια διαφορετικότητα προσπαθεί να επιβληθεί ως θέσφατο σίγουρα μπορεί να οδηγήσει σε έναν κόσμο πολύ πιο άσχημο από το αρμονικό μοντέλο μιας πολύ πιο υγειούς κοινωνίας.
Οι εχθροί μας βέβαια στηρίζονται σε κάποιες συμπεριφορές που δεν έχουν καμία σχέση με την ιδέα που υπηρετεί ένας Εθνικιστής και ενώ το γνωρίζουν αυτό προσπαθούν να απαξιώσουν ανθρώπους και προσωπικότητες χαρακτηρίζοντας κάθε Εθνικιστή ως υπάνθρωπο ώστε να απομυθοποιήσουν τον αγώνα που δίνει ο ίδιος καθημερινά.
Αρωγός στην προσπάθειά τους διάφοροι πολιτικοί σχηματισμοί που έχοντας κατακρεουργήσει τις σάρκες ενός Κινήματος που κάποιοι υπηρέτησαν με γνώμονα το κοινό καλό, βιάστηκαν και ξεπρόβαλαν ως δηλητηριώδη μανιτάρια δημιουργώντας σύγχυση στους αγνούς Έλληνες Πατριώτες και Εθνικιστές. Όσοι στηρίζουμε τη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ με οποιονδήποτε τρόπο το κάνουμε για αυτό που πιστεύουμε πως πραγματικά πρεσβεύει και όχι για αυτό που κάποιοι νομίζουν.
Κλείνοντας θα αναφέρουμε πως ως αναπόσπαστο κομμάτι της ίδιας της φύσης ο άνθρωπος υπόκειται στους ίδιους φυσικούς νόμους που καθορίζουν την πραγματικότητα όπως την αντιλαμβανόμαστε. Σύμφωνα με τον τρίτο Νευτώνειο νόμο σε κάθε δράση υπάρχει πάντα μια αντίδραση ίση ή και μεγαλύτερη. Το όποιο αποτέλεσμα στηρίζεται όμως στο μέγεθος της μάζας.
Όταν η ορμή και το μέγεθος μιας μάζας (εν προκειμένω της παγκοσμιοποίησης και όσων αυτή συνεπάγεται σε όλα τα πεδία) αυξάνεται μειώνεται ταυτόχρονα και κατά το ίδιο ποσό η ορμή της αντίθετης μάζας. Στόχος λοιπόν της ιδέας μας είναι να αυξήσει την ορμή της μάζας της ώστε να μη δοθεί αρκετός χώρος στους εχθρούς μας.
Σε κάθε περίπτωση πρέπει να αντιστεκόμαστε στα δόλια σχέδια που ετοιμάζονται και να διατηρήσουμε την πίστη μας στην καθημερινότητα, στην οικογένεια και στις σχέσεις μας. Να ζούμε όπως η ιδέα μας ορίζει και να αφυπνίζουμε όσους μπορούμε.
Η μελλοντική πολιτική υπόσταση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ και η εφαρμογή της ιδέας της σε ένα Εθνικό κράτος που θα στηρίζεται στη συνεργασία όλων, αλλά και στη διασφάλιση της ύπαρξης του Έθνους μας είναι το στοίχημα που πρέπει να κερδίσουμε κρατώντας ζωντανή προς το παρόν τη φλόγα μέσα από ουσιώδεις παρεμβάσεις στις καθημερινές μας σχέσεις.
Στο τέλος ο νικητής θα πάρει όλα τα λάφυρα (AD VICTOREM SPOLIA) και ας ελπίσουμε νικητής να μην είναι μια νέα εποχή που θα έχει ως λάφυρα τις ψυχές μας, αλλά μια εποχή που θα στηριχθεί σε αξίες που θα μας οδηγήσουν στη Θέωση και όχι στην παρακμή και την πτώση.
Νικόλαος Λιόκος