Ένας βομβαρδισμός χωρίς την οποιαδήποτε στρατιωτική σημασία, αφού ούτε πολεμικά πλοία των Γερμανών υπήρχαν στο λιμάνι και το πλέον σημαντικό το μέτωπο της Βορείου Αφρικής είχε κλείσει με την ήττα του Ρόμελ και του Άφρικα Κορπ.
Από τις βόμβες των Β-17, οι οποίες έπεσαν το μεσημέρι επί 10 ολόκληρα λεπτά από το “Ρολόι” του Πειραιά μέχρι την συνοικία της Ευαγγελίστριας σκοτώθηκαν σε πρώτη φάση εκατοντάδες, ενώ εκατοντάδες κτήρια (αγία Τριάδα, Ηλεκτρική εταιρεία, ΙΚΑ, Εισαγγελία Πειραιά, Σταθμός Ηλεκτρικού κ.α.) κατέρρευσαν πλακώνοντας άμαχους πολίτες. Την ίδια ημέρα το βράδυ είχαμε άλλα δύο κύματα βομβαρδισμών επί 4 συνολικά ώρες. Οι νεκροί ξεπέρασαν σύμφωνα με πηγές της εποχής τις πέντε χιλιάδες!
Η οδός Πειραιώς είχε κατακλυστεί από τους πανικόβλητους κατοίκους του Πειραιά, που έσπευδαν να πάνε στην Αθήνα για να σωθούν. Από το άνευ ουδεμιάς στρατιωτικής σημασίας βομβαρδισμό, που δολοφόνησε χιλιάδες Έλληνες και προκάλεσε ανυπολόγιστες ζημιές, που κατέστρεψε κυριολεκτικά τον Πειραιά σκοτώθηκαν ΜΟΝΟ… οκτώ Γερμανοί στρατιώτες.
Το θέμα μετά τον πόλεμο θάφτηκε και φυσικά δεν υπήρξε καμία απαίτηση από τις μεταπολεμικές κυβερνήσεις του προτεκτοράτου για αποζημίωση. Πολύ φυσικό, λοιπόν, ΚΑΝΕΝΑΣ να μη θυμηθεί στις 11 Ιανουαρίου, που πέρασε τον βομβαρδισμό του Πειραιά από τους συμμάχους, που είχε πολύ περισσότερους νεκρούς από όλους τους βομβαρδισμούς που έγιναν από Γερμανούς και Ιταλούς στην χώρα μας.
Και το ερώτημα παραμένει: Είμαστε χώρα ελεύθερη ή προτεκτοράτο; Αυτό το ερώτημα έθεσε η Χρυσή Αυγή και μόνο γι’ αυτό έστησαν δίκες και κελιά γιατί απάντηση δεν τόλμησαν και δεν τολμούν να δώσουν.