Είμαι δίπλα στο τζάκι του σπιτιού μου, έχοντα πλάι μου την αγαπημένη μου οικογένεια με τον πορτοκαλί γάτο μου τον Άλκη να γουργουρίζει στα πόδια μου και την γάτα μου την Κάλι να τεντώνεται, ζητώντας χάδια και τον Ότο να έχει τεντώσει την κεφάλα του και όποτε τραβώ το χέρι μου από πάνω του να γαβγίζει με θράσος και να απαιτεί και άλλο χάιδεμα.
Όμως και πάλι ψέματα σας λέω είμαι στο λιακό ενός πυργόσπιτου κάπου στην Μάνη και ο αέρας λυσσομανάει και μπροστά στον ορίζοντα είναι ο Λακωνικός κόλπος και στο βάθος φαίνονται αχνά τα Κύθηρα.
Κάτι ήξεραν όσοι έριχναν εναντίον μου ποταμούς λάσπης, αφού ποτέ δεν φυλακίστηκα. Τι να κάνουν οι άνθρωποι; Έπρεπε να βγάλουν το μεροκάματο και δίπλα σε αυτούς και αρκετοί από τους “σάλιαγκες”, που με γέμιζαν με τα σάλια τους και έγλειφαν ένα κόκκαλο εξουσίας μέχρι την στιγμή, που από σάλιαγκες να γίνουν φίδια φαρμακερά. Γιατί;
Γιατί δεν ήταν ποτέ τους μαζί μου, γιατί πάντα στην πραγματικότητα μπολσεβίκοι στην ψυχή και μπολσεβίκοι στην ψυχή υπάρχουν παντού σε όλες τις πολιτικές παρατάξεις, είναι αυτοί που δεν ανέχονται καμία Αρχή, κανέναν Ηγέτη και υπάρχουν χιλιάδες χρόνια από την εποχή του Ομήρου με τον Θερσίτη και στην Ρώμη με τον πάμπλουτο μπολσεβίκο Βρούτο και υπήρχαν και δίπλα μου. Ευτυχώς φανερώθηκαν!