Αλλά ας αφήσω τον Μέγιστο Νικόλαο Βεργίδη να σας τα εξηγήσει καλυτέρως, παραθέτοντας ένα μικρό απόσπασμα εκ του πονήματος του <<Αδόλφος Χίτλερ Και Εθνικοσοσιαλισμός>>, σελίς 55:
<<Αλλά στην καπιταλιστική κοινωνία, υπάρχει ένας δεδομένος κανόνας. Το σταθερό κι αέναο στριφογύρισμα των νόμων της αξίας, στην αγορά. Μια κυκλική πορεία δηλαδή της προσφοράς και των τιμών. Τούτη η πορεία, έχει ένα σχετικά σταθερό σημείο εκκίνησης. Η τροχιά της είναι κι ανελικτική και κατηφορική. Ξεκινάει απ’ το ιδεατό σημείο Α’ κι εκμεταλλευόμενη το όποιο παρθένο έδαφος, ως προς το προϊόν που πλασάρεται, φτάνει στο θεμιτό ζενίθ, που είναι ικανή να διαθέτει η αγορά. Στο ψηλότερο δηλαδή σημείο του κύκλου. Από κει και πέρα όμως, ο κορεσμός κι η υπερπροσφορά, οδηγούν μέσω της κατηφορικής πλευράς του κύκλου, στο αρχικό σημείο εκκίνησης. Το σημείο Α΄ και δώστου πάλι απ΄ την αρχή. Η διαδικασία επαναλαμβάνεται συνεχώς. Το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι απ΄ την κορφή στο σημείο Α΄, κάποιοι πρέπει να λείψουν απ΄ τη μέση, προκειμένου να παρθενοποιηθεί το έδαφος. Επιτρέποντας έτσι το νέο ξεκίνημα του μαγκανοπήγαδου. Κάποιοι πρέπει να χρεοκοπήσουν, για να αποσυμφορηθεί ο χώρος της αγοράς.>>
Παρθενοποίησις εν ταύτα, -ή επανακκίνησις. Και ποιο θα είναι άραγε το αποτέλεσμα αυτής της επανακκινήσεως; ποιος θα είναι ο ρόλος της συνεχώς ακμάζουσας τεχνητής νοημοσύνης και των νέων τεχνολογιών εν γένει; Το σίγουρο είναι πως διανύουμε την επανεκκίνηση αυτή, και έχουμε ακόμα <<αρκετό δρόμο>>. Περί του τι θα στηθεί μετέπειτα, ο νέος καπιταλισμός όπου θα προκύψει δηλαδή, είναι απλώς εκτιμήσεις καθώς ουδείς ακόμα γιγνώσκει, αφού ο καπιταλιστικός κύκλος δεν έχει μηδενισθεί. Και αν τελικώς δεν καταφέρει να προκύψει, ποια θα είναι η επόμενη μέρα;
Αέναος ο καπιταλιστικός κύκλος, οδηγεί και σε ένα αέναο αδιέξοδο. Όμως, εξίσου αέναη και η Ελληνική Φυλή όπου αντιθέτως ο δρόμος της -όπου άγεται δια μέσω του Λαϊκού Εθνικισμού- οδηγεί σε δρόμο διάπλατο. Ποιόν δρόμο θέλουμε άραγε να ακολουθήσουμε;
Μάξιμος Ιωαννίδης