Πριν από λίγες ημέρες μεταφέρθηκα στις φυλακές Δομοκού, σε ένα κατάστημα κράτησης, που αμφίβολο είναι εάν σε σωφρονίζει και δεν σε τιμωρεί. Ζώντας λοιπόν με δεκάδες άλλους κρατούμενους, ζώντας ανάμεσα σε “εγκληματίες” μοιραία σκέφτομαι το πως και γιατί βρίσκομαι σε αυτό το χώρο. Ο κάθε φυσιολογικός άνθρωπος θα κοιτούσε προς τα πίσω και θα ευχόταν να γινόντουσαν όλα αλλιώς… Και δεν είναι λίγες οι φορές που σκέφτεσαι τι θα έκανες εάν δεν ήσουν στην φυλακή, εάν δεν ήσουν κλεισμένος σε ένα χώρο για μήνες χωρίς δυνατότητα επισκεπτηρίου (λόγω… κορωνοϊού), μακριά από τα οικεία σου πρόσωπα.
Κοιτάω και γω, λοιπόν, προς τα πίσω και ξέρω τι θα έκανα εάν δεν βρισκόμουν στην φυλακή. Θυμάμαι τους παγωμένους Γενάρηδες και τις αναμμένες δάδες για τις ψυχές των 3 Ελλήνων Αξιωματικών, που σκοτώθηκαν στο ελληνικό Αιγαίο, θυμάμαι τους μαιάνδρους που κυματίζουν κάθε Φεβρουάριο επιβλητικά δίπλα από το άγαλμα του Γερμανού Καραβαγγέλη στην Καστοριά, τις εξορμήσεις με φυλλάδια στις φτωχογειτονιές της Θεσσαλονίκης, τις συγκεντρώσεις και πορείες σε δεκάδες πόλεις αψηφώντας την πολεμική ενός ολόκληρου καθεστώτος… Θυμάμαι ακόμα τα θυμωμένα βλέμματα για τον Γιώργο και τον Μάνο στη συγκέντρωση Μνήμης κάθε Νοέμβρη, αλλά και την μυσταγωγία στις Θερμοπύλες κάθε καλοκαίρι, εκεί που ο θάνατος υποκλίθηκε στους Ήρωες Λακεδαιμόνιους.
Θυμάμαι τα απλά παιδιά που επισκέπτονταν τις τοπικές μας, προσπαθώντας να μάθουν για την Χρυσή Αυγή και αυτούς που πορεύονται μαζί μας στο πεζοδρόμιο, κρατώντας στη ψυχή τους το όνειρο για μια καλύτερη χώρα.
Κοιτάω πίσω και είμαι βέβαιος για το μέλλον, κι άλλο τόσο υπερήφανος για τις επιλογές μας. Αξίζει να δοκιμάζεται κανείς για τέτοια “εγκλήματα”…
Ματθαιόπουλος Αρτέμης
Φυλακές Δομοκού 2021
