Κοιτάω και γω, λοιπόν, προς τα πίσω και ξέρω τι θα έκανα εάν δεν βρισκόμουν στην φυλακή. Θυμάμαι τους παγωμένους Γενάρηδες και τις αναμμένες δάδες για τις ψυχές των 3 Ελλήνων Αξιωματικών, που σκοτώθηκαν στο ελληνικό Αιγαίο, θυμάμαι τους μαιάνδρους που κυματίζουν κάθε Φεβρουάριο επιβλητικά δίπλα από το άγαλμα του Γερμανού Καραβαγγέλη στην Καστοριά, τις εξορμήσεις με φυλλάδια στις φτωχογειτονιές της Θεσσαλονίκης, τις συγκεντρώσεις και πορείες σε δεκάδες πόλεις αψηφώντας την πολεμική ενός ολόκληρου καθεστώτος… Θυμάμαι ακόμα τα θυμωμένα βλέμματα για τον Γιώργο και τον Μάνο στη συγκέντρωση Μνήμης κάθε Νοέμβρη, αλλά και την μυσταγωγία στις Θερμοπύλες κάθε καλοκαίρι, εκεί που ο θάνατος υποκλίθηκε στους Ήρωες Λακεδαιμόνιους.
Θυμάμαι τα απλά παιδιά που επισκέπτονταν τις τοπικές μας, προσπαθώντας να μάθουν για την Χρυσή Αυγή και αυτούς που πορεύονται μαζί μας στο πεζοδρόμιο, κρατώντας στη ψυχή τους το όνειρο για μια καλύτερη χώρα.
Κοιτάω πίσω και είμαι βέβαιος για το μέλλον, κι άλλο τόσο υπερήφανος για τις επιλογές μας. Αξίζει να δοκιμάζεται κανείς για τέτοια “εγκλήματα”…
Ματθαιόπουλος Αρτέμης
Φυλακές Δομοκού 2021