Καθώς δεν υπήρχαν ούτε στρατιωτικοί, ούτε βιομηχανικοί στόχοι στην Δρέσδη, οι Γερμανοί την εκήρυξαν ανοχύρωτο και αυτή απετέλεσε το κέντρο των προσφύγων και των τραυματιών. Υπήρχαν πολλοί γέροι και κυρίως γυναικόπαιδα. Πέντε εκατομμύρια πρόσφυγες από την Πρωσσία και την Σιλεσία εκινούντο προς ή ευρίσκοντο στιβαγμένοι στην Δρέσδη και τα περίχωρά της προσπαθώντας να διαφύγουν από την Σοβιετική βαρβαρότητα.
Η αντιαεροπορική άμυνα ήταν ασήμαντος. Οι Γερμανοί πίστευαν ότι δεν υπήρχε λόγος διότι μία ανοχύρωτος πόλις, σύμφωνα με τις συνθήκες της Γενεύης δεν αποτελεί στόχο επιθέσεως.
Αλλά δεν είχαν εμπειρία του fair play (δίκαιο παιχνίδι). Την νύκτα της 13ης προς 14ης Φεβρουαρίου 1945 οι ανθρωπιστές σύμμαχοι επετέθησαν. Δύο χιλιάδες(!!!) βρετανικά και αμερικανικά αεροπλάνα εξαπέλυσαν μία κόλασι φωτιάς πάνω στην πόλι, καταστρέφοντας τα μνημεία και καίγοντας τους κατοίκους της. Η πόλις βομβαρδίστηκε με βόμβες φωσφόρου.
Η επιδρομή έγινε με 75% εμπρηστικές βόμβες και 25% μεγάλης ισχύος εκρηκτικές βόμβες. Αυτοί που δεν εκάησαν ζωντανοί, πέθαναν από ασφυξία. Και αυτοί οι οποίοι προσεπάθησαν να γλυτώσουν από την κόλασι της φωτιάς, πολυβολήθησαν από τα καταδιωκτικά “Mustang” που πετώντας ελάχιστα πάνω από το έδαφος, θέριζαν τους πρόσφυγες. Ο Διευθυντής της αστυνομίας της πόλεως Grosse εκτίμησε τα θύματα σε 250.000 και άλλοι ιστορικοί σε 300.000.
Επί 7 ημέρες και 7 νύκτες η φωτιά συνεχιζόταν, ο δε καπνός ήταν ορατός από 300 χιλιόμετρα μακρυά. 16.000 στρέμματα ισοπεδώθησαν. Η ειρωνεία του συμμαχικού “fair play” ήταν ότι οι μόνοι στρατιωτικοί στόχοι δηλ. οι σιδηροδρομικοί σταθμοί της πόλεως έμειναν απείρακτοι!
Αυτή ήταν η σφαγή της Δρέσδης και είναι εκπληκτικό ότι οι υποκριτές δημοκράτες δεν συνεκινήθησαν καθόλου από αυτό το τραγικό αφανισμός της πόλεως.