Στην πολιτική πρόκληση είναι να παραμένεις σταθερός στις ιδέες σου και να τις υποστηρίζεις ανεξάρτητα από τις συγκυρίες. Στη δημοσιογραφία, με τη σημερινή της μορφή ως πυλώνας στήριξης της εκάστοτε εξουσίας, δεν υπάρχει τέτοια ανάγκη. Αφορμή για τα παραπάνω αποτέλεσε η ανάγνωση άρθρων σε καθεστωτικά και “αντιπολιτευτικά” μέσα, στα οποία περιλαμβάνονταν και έννοιες οικονομικής φύσεως, άνευ, όμως, περιεχομένου και αναλύσεως. Εξάλλου, περιττή είναι η όποια ανάλυση αφού αυτό που σήμερα εκθειάζουν οι καθεστωτικές γραφίδες αύριο μπορεί να το καταδικάζουν και αυτό που σήμερα κατακρίνουν ίσως αύριο το εξυμνούν.
Σε μια τέτοια περίπτωση, όπου κρίνεται δόκιμο ο καπιταλισμός να είναι δημοκρατικός (αλήθεια με ποιον τρόπο;) και ο εθνικισμός της οικονομίας να βλάπτει την ίδια την οικονομία αξίζει να υπενθυμίσουμε την θέση των Ελλήνων εθνικιστών που δε πιστεύουν στον “δίκαιο” καπιταλισμό, αλλά ούτε και στον αντίστοιχο φιλελευθερισμό, που κατ’ ουσίαν είναι το ίδιο πράγμα, αλλά στην εθνική οικονομία ως στοιχείο της εθνικής κυριαρχίας.
Όταν στη Βουλή το 2015 συζητιόταν το θέμα για το μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ, ως απόρροια της συζήτησης για το δημοψήφισμα και την ενδεχόμενη – κατά ΣΥΡΙΖΑ πάντα – καταστροφική έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, η Χρυσή Αυγή απάντησε στα διλήμματα με ευθύτητα, τασσόμενη υπέρ μιας εθνικής οικονομικής πολιτικής, ακόμη και εάν αυτό οδηγούσε στην επιστροφή στη δραχμή. Αυτός ο “οικονομικός εθνικισμός” που σήμερα καταριούνται οι υπέρμαχοι της φιλελεύθερης αγοράς δεν εισακούστηκε και τελικά επικράτησε ο δρόμος της παραμονής στο Ευρώ, δηλαδή ο δρόμος της Ευρώπης των τοκογλυφικών δανείων. Το πόσο “δημοκρατικός” ήταν αυτός ο καπιταλισμός φαίνεται εν έτη 2021, με αποτελέσματα ακόμα πιο τραγικά και προεκτάσεις εξίσου απρόβλεπτες. Και από τη στιγμή που αυτή η εναλλακτική δεν είναι ΕΘΝΙΚΗ, ουδόλως αξίζει να μνημονεύεται, όσο κι αν υποδύεται τη δίκαιη και μοναδική εφικτή λύση.
Ματθαιόπουλος Αρτέμης
Φυλακές Δομοκού 2021