Ένας από τους γενναιότερους πολεμιστές στην μάχη των Θερμοπυλών
Μέσα Αυγούστου του 480π.Χ., στα στενά των Θερμοπυλών που χώριζαν την νότια Ελλάδα από την Θεσσαλία, ήταν μαζεμένοι μια δράκα ανδρείων πολεμιστών από την Σπάρτη και τις Θεσπιές της Βοιωτίας, κρατώντας εκατοντάδες χιλιάδες βαρβάρους για τρεις ημέρες. Ο Λεωνίδας το λιοντάρι της Σπάρτης ήταν ο Στρατηγός των Ελλήνων που στεκόταν όρθιος στην πρώτη γραμμή της μάχης, παρά τα 55 του χρόνια. Ανάμεσα στους νέους άνδρες από την γη του Ευρώτα ήταν και ο Αλφεός, ο γιος του Ορσιφάντη, ντυμένος με τον πορφυρό χιτώνα της Σπάρτης.
Οι Αθάνατοι (επίλεκτο σώμα 10.000 Περσών) του Υδάρνη διάβαιναν ήδη την Ανοπαία ατραπό πίσω από το Καλλίδρομο όρος. Ο Λεωνίδας γνώριζε ότι οι βάρβαροι θα τους περικύκλωναν, έτσι διέταξε τους υπόλοιπους Έλληνες να φύγουν, μιας και η δική του μοίρα και των 300 παλληκαριών είχε σφραγιστεί.Ο Αλφέος ετοιμάστηκε για την τελευταία και σκληρότερη μάχη που έπρεπε να δώσει. Φόρεσε τις περικνημίδες του, τον θώρακά του και έπιασε την μεγάλη στρόγγυλη αργολική ασπίδα που τόσες φορές του είχε σώσει την ζωή. Μετά έβαλε το κράνος στο κεφάλι του και άδραξε το δόρυ του.
Ο Λεωνίδας μίλησε στους οπλίτες του, δίνοντάς τους οδηγίες για την τελευταία τους μάχη. Οι Σπαρτιάτες μαζί με τους Θεσπιείς βγήκαν από τα στενά και συγκρούστηκαν στις 9 με 10 το πρωί με τους Πέρσες.
Οι Σπαρτιάτες όρμησαν στους Πέρσες βγάζοντας την πολεμική ιαχή που τόσο φόβιζε τους αντιπάλους τους. Η φάλαγγα ενωμένη σαν ένα τείχος από μέταλλο και σάρκες χτύπησε τους βαρβάρους. Το δόρυ του Αλφεού καρφώνονταν συνεχώς στα σώματα των βαρβάρων.
Οι Πέρσες χτυπούσαν με τα μαστίγιά τους, τους άνδρες τους για να μην υποχωρήσουν, πολλοί από αυτούς όμως ποδοπατήθηκαν και άλλοι έπεσαν στην θάλασσα από το πλήθος των βαρβάρων που συνωστίζονταν σε εκείνο το στενό σημείο.
Οι Έλληνες γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι θα σκοτωθούν πολεμούσαν ακόμη πιο γενναία, ακόμα πιο λυσσασμένα, για να μην αφήσουν ούτε εκατοστό γης στους βαρβάρους.
Όταν το δόρυ του Αλφέου έσπασε από την τρομακτική πίεση που δεχόταν, τότε αυτός γύμνωσε το ξίφος του χτυπώντας όποιον βάρβαρο βρίσκονταν μπροστά του. Εκεί, στην πρώτη γραμμή της μάχης έπεσε ηρωικά μαχόμενος ο Λεωνίδας, ποτίζοντας με το Ιερό του αίμα την γη των Θερμοπυλών.
Ο Αβροκόμης και ο Υπεράνθης, οι δύο αδελφοί του Ξέρξη, έπεσαν εκείνη την στιγμή νεκροί από τα ξίφη των Σπαρτιατών. Γύρω από την σωρό του Λεωνίδα στήθηκε μια λυσσαλέα μάχη για το ποιος θα την πάρει. Ο Αλφέος συγκρούσθηκε τότε με ακόμη μεγαλύτερη ορμή. Δεν θα επέτρεπε ποτέ το σεπτό σώμα του βασιλιά της Σπάρτης να πέσει στα βέβηλα χέρια των βαρβάρων. Τέσσερις φορές έτρεψαν σε φυγή τους βαρβάρους, αποτρέποντάς τους να πάρουν την σωρό του Λεωνίδα.
Όμως, από πίσω τους ήδη φαίνονταν οι πρώτοι Αθάνατοι που κατέβαιναν το βουνό. Εκείνη την ώρα δόθηκε η εντολή να συμπτυχθούν και να πάνε σε έναν μικρό λόφο που βρίσκονταν πίσω τους, στον Κολωνό λόφο. Η ασπίδα του Αλφεού είχε πια αποκτήσει κόκκινο χρώμα από το αίμα των Περσών, το ίδιο και το ξίφος του. Ο Αλφεός κρατούσε ακόμη το ξίφος του, αλλά πολλοί από τους άλλους Σπαρτιάτες και Θεσπιείς δεν είχαν τίποτε άλλο παρά τα γυμνά τους χέρια.
Οι Αθάνατοι περικύκλωσαν τους Έλληνες πάνω στον λόφο του Κολωνού. Οι βάρβαροι γκρέμισαν το τείχος του λόφου με την ορμή και το πλήθος των ανδρών τους. Ο Αλφεός στέκονταν όρθιος χτυπώντας με το ξίφος του όποιον βάρβαρο πλησίαζε ώσπου το ξίφος του έσπασε στα δυο. Ο Υδάρνης για να μην χάσει άλλους άνδρες από αυτούς τους αδάμαστους πολεμιστές της Λακεδαίμονας, έδωσε εντολή να τοξεύσουν τους τελευταίους εναπομείναντες πάνω στον λόφο. Τα βέλη έπεφταν σαν βροχή πάνω στους τελευταίους Θεσπιείς και Σπαρτιάτες, με τον Αλφεό να δέχεται εκατοντάδες βέλη και να πέφτει τελικά στην γη. Το βλέμμα του ήταν καρφωμένο στον λαμπρό καλοκαιρινό ήλιο του μεσημεριού, γνωρίζοντας πως ήταν οι τελευταίες του στιγμές και πως δεν θα έβλεπε ποτέ ξανά την πολυαγαπημένη του Σπάρτη.
Δυστυχώς, σήμερα εν έτη 2014, η έκταση αυτή όπου διεξήχθη η μάχη, θα πουληθεί σαν ένα κομμάτι γης από το ΤΑΙΠΕΔ, χωρίς να υπάρχει ούτε μια αντίδραση από τον λεγόμενο «πνευματικό» κόσμο της χώρας. Θα πουληθεί για να καταντήσουν και οι Θερμοπύλες, όπως η τοποθεσία που έγινε η ναυμαχία της Σαλαμίνας, δηλαδή μια απέραντη χαβούζα φτύνοντας ουσιαστικά στους τάφους αυτών των ΗΡΩΩΝ.
