Χειμερινό Ηλιοστάσιο, κάπου στην Πελοπόννησο, ίσως σε κάποια βουνοκορφή της προσηλιακής Μάνης ή σε κάποια ακροθαλασσιά της Ναυπλίας.
Ίσως στο Μυθικό δρυοδάσος της Φολόης όπου κατοικούσαν οι Κένταυροι, ή κάπου στο ακρωτήριο του Σουνίου στην Αττική, αντικρίζοντας τον Ναό του Ποσειδώνος.
Χειμερινό Ηλιοστάσιο κάπου στην Μακεδονία, στην Ήπειρο, στην Θράκη, σε μέρη μυστικά και δυσπρόσιτα, σε τόπους μαγικούς… Μακριά από την βουή της φυλής των εφήμερων ανθρώπων και τον «πολιτισμό» της παρακμής. Αποστρέφοντας την ματιά μας από τα θαμπά φώτα των πόλεων, προς τον Ήλιο που ανατέλλει.
Έναν Ήλιο Εκδικητή που θριαμβεύει επί του σκότους.
Χειμερινό Ηλιοστάσιο στα χρόνια της χολέρας. Όχι κάποιας πανδημίας λοιμού αλλά της πάνδημης πνευματικής πανούκλας που σαπίζει τις ψυχές. Στα χρόνια του φόβου και της σκλαβιάς, του ανθρώπινου εξευτελισμού και της απόλυτης υποτέλειας.
Χειμερινό Ηλιοστάσιο σε κάποια βουνοκορφή ή σε ένα σκοτεινό κελί. Και ο χρόνος σταματά… Και τ’ άστρα σβήνουν και οι καρδιές χτυπούν σαν μία. Από τα βουνά και τις ακροθαλασσιές μέχρι τα σκοτεινά κελιά. Χιλιάδες καρδιές, ένας χτύπος. Για την αυγή που ανατέλλει για την ανάσταση του φωτός.
Και ο ανίκητος Ήλιος επιστρέφει Θριαμβευτής. Ευλογημένοι όσοι τον προσμένουν και τον υποδέχονται. Με τις καρδιές να χτυπούν σαν τύμπανα ρυθμικά μέσα στη νύχτα, με τα χέρια υψωμένα προς τις πρώτες αχτίδες του.
Ν.Κ.