Μιά μικρή ιστορία από τους Αγώνες της Χρυσής αυγής: Κατά τα γεγονότα των Ιμίων, ήμουν στην υπηρεσία μου στον Πειραιά, μέχρι αργά το απόγευμα σε υπερωριακή εργασία. Όλη την ημέρα είχα στο μυαλό μου τα τραγικά γεγονότα εκείνης της νύχτας, της θυσίας των τριών Αξιωματικών που έπεσαν υπέρ Πατρίδος στα Ίμια και ήμουν ιδιαίτερα στεναχωρημένος γιατί γνώριζα τον Παναγιώτη Βλαχάκο. Είχα παραστεί προ τριμήνου στον γάμο του, προσκεκλημένος από τον πατέρα του με τον οποίον ήμουν χρόνια φίλος. Ο Παναγιώτης ήταν Εθνικιστής και δη Χρυσαυγίτης. Του στέλνανε ταχυδρομικώς την εφημερίδα της Χρυσής Αυγής κλεισμένη σε φάκελο, για τον λόγο ότι σαν Αξιωματικός του πολεμικού ναυτικού, δεν ήθελε να είναι γνωστές οι πολιτικές του πεποιθήσεις.
Θυμάμαι ότι επέστρεψα στο σπίτι κατά τις οκτώ η ώρα και κάθισα στην κουζίνα να βάλω κάτι στο στόμα μου, καθ´ότι όλη την ημέρα είμουν νηστικός. Παρ´όλα αυτά δεν πήγαινε μπουκιά κάτω από την στεναχώρια, όχι μόνο για τον θάνατο των τριών αξιωματικών μας, όχι μόνο για τον Παναγιώτη που ήταν φίλος και Χρυσαυγίτης, αλλά και από την ντροπή που ένοιωσα όταν έμαθα ότι δώθηκε εντολή από τους προδότες πολιτικούς στον Ελληνικό Στρατό, να υποχωρήσει από τα Ίμια υποστέλλοντας και την Ελληνική σημαία από Ελληνικό έδαφος, για πρώτη φορά στην ιστορία της Χώρας.
Απέναντί μου ήταν ανοικτή μιά μικρή τηλεόραση και ξαφνικά από εκεί άκουσα την γνώριμη φωνή του…. Αρχηγού !! Σήκωσα το βλέμμα μου τον είδα και συνειδητοποίησα ότι ήταν στήν πλατεία Συντάγματος επικεφαλής μιάς ομάδας Χρυσαυγιτών, και εκείνη την στιγμή μιλούσε στην κάμερα ενός τηλεοπτικού σταθμού. Η ομάδα αυτή ήταν όσοι βρέθηκαν εκείνες τις ώρες στα γραφεία, και μαθαίνοντας τα γεγονότα, αποφάσισαν να βγούν στους δρόμους και να διαμαρτυρηθούν. Είχαν ξεκινήσει από την οδό Σολωμού όπου ήταν τότε τα γραφεία μας και έφτασαν μέχρι την Πλατεία Συντάγματος, φωνάζοντας συνθήματα και καταγγέλλοντας την μεγάλη προδοσία που είχε διαπράξει η τότε Κυβέρνηση Σημίτη με την ανοχή σήσωμης της αντιπολίτευσης. Με το που είδα την εικόνα του Αρχηγού και των συναγωνιστών στο Σύνταγμα, χωρίς να σκεφτώ τίποτα, χωρίς να πω πού πάω, σηκώθηκα στα γρήγορα, κατέβηκα στον δρόμο, πήρα ένα ταξί και σε 15 λεπτά βρέθηκα στο Σύνταγμα ανάμεσα στους συναγωνιστές, να φωνάζω κι ´εγώ και να διαμαρτύρομαι μαζί τους, για την μεγάλη προδοσία. Επιστρέψαμε με πορεία στα γραφεία φωνάζοντας συνθήματα, και θυμάμαι ότι ο κόσμος έβγαινε στα παράθυρα και μας χειροκροτούσε.
Παρ´όλα αυτά, ήμασταν οι ΜΟΝΟΙ εκείνη την νύχτα που βγήκαμε στους δρόμους !!
Ήμασταν οι ΜΟΝΟΙ τότε, που καταγγείλαμε την προδοσία, και από τότε μέχρι σήμερα είμαστε οι ΜΟΝΟΙ που τιμούμε την θυσία και την μνήμη των τριών Αξιωματικών μας και παράλληλα θυμίζουμε στον Ελληνικό λαό, την μεγάλη προδοσία των Ιμίων.
Και σε πείσμα όλων, θα συνεχίσουμε να ήμαστε οι ΜΟΝΟΙ που θα μιλάμε και θα αγωνιζόμαστε για ΠΑΤΡΙΔΑ, ΠΙΣΤΗ και ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, μέχρι που να έρθει η ευλογημένη εκείνη ημέρα που μιά ΕΘΝΙΚΗ Κυβέρνηση θα αναλάβει τα ηνία του Έθνους των Ελλήνων !
ΖΗΤΩ Η ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΑΣ !!
Νικόλαος Η. Σκαντζός