Του Συναγωνιστή Σωτήρη Δομπρογιάννη
Όλοι μας, άλλοι λίγο και άλλοι πολύ χωρίς να μπαίνουμε σε σοβαρό προβληματισμό, ακολουθούμε μια αθέατη κοινή σκέψη η οποία μας οδηγεί σε κάποιες ενέργειες απλές μεν, αλλά κατ’ ουσίαν υπερβολικά σοβαρές. Δηλαδή: λέμε λ.χ. ότι αντιμετωπίζουμε δημογραφικό πρόβλημα, και αντί να βάλουμε τον εαυτό μας υπόλογο για το πρόβλημα και να δούμε αν μπορούμε να συνεισφέρουμε για την επίλυση, καταφεύγουμε σε σκέψη διαφυγής με τον παροιμιώδη ”ωχαδερφισμό”: <<δεν βαριέσαι βρε αδερφέ, εγώ θα λύσω το πρόβλημα; και τόσοι άλλοι τί κάνουν>>;
Έτσι όμως σκέπτονται όλοι και όπως είναι φυσικό και επόμενο το πρόβλημα διαιωνίζεται. Άλλη περίπτωση: μην αγοράζετε προϊόντα από χώρες εχθρικές προς εμάς (όπως τουρκία). Πάλι και εδώ λοιπόν τα ίδια. <<Έλα μωρέ τώρα, για μια κρέμα ξυρίσματος θα τρέχω αλλού; ας την πάρω τώρα να βολευτώ και την επόμενη φορά δεν την ξαναπαίρνω>>. Αλλά την επόμενη φορά μια από τα ίδια.
Το ίδιο και με έναν ηλεκτρικό αναδευτήρα για τον καφέ μας: <<έλα μωρέ, με πενήντα και είκοσι Ευρώ θα αλλάξω εγώ τα δεδομένα>>, και πάει λέγοντας. Ναι, αλλά αν βάλουμε ηλεκτρικές κουζίνες, πλυντήρια ψυγεία κ.τ.λ. τότε αλλάζουν τα δεδομένα. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι έστω και ένα κουτάκι σπίρτα να αγοράσουμε, κάποιο μικρό μέρος από το αντίτιμο αυτό πάει για σφαίρες και πυραύλους, που τη δεδομένη στιγμή θα σημαδεύουν εμάς, και ακόμα καλύτερα τα παιδιά και τα εγγόνια μας! Και όμως πάλι τα ίδια: <<Έλα μωρέ, εγώ θα κάνω το μποϋκοτάζ>>; Εφ’ όσον όμως σκεπτόμαστε όλοι έτσι, πάλι τα ίδια…
