Από το τελευταίο συγγραφικό έργο, ποιήματα γραμμένα στις φυλακές Δομοκού, του Ν.Γ. Μιχαλολιάκου “Αστέρια σ’ αφέγγαρο ουρανό”:
ΠΡΟΔΟΣΙΑ
Σε αστέρια μακρινά
γύρεψα την Αλήθεια
και μου απάντησαν,
αναβοσβήνοντας χλωμά
με μία λέξη: ΠΡΟΔΟΣΙΑ
Στο Ήλιο τον πατέρα
σε ώρα γλυκειά
που βασιλεύει
και πάει να φωτίσει
άλλα μέρη
γύρεψα μυστικά
επτασφράγιστα,
τα μυστικά
της συμφοράς μου
και μου απεκρίθη
με μία λέξη: ΠΡΟΔΟΣΙΑ
Και την Αρχόντισσα Σελήνη
βράδυ ολόφωτο
που έμοιαζε όλη η φύση
ένα χαμόγελο
να μάθω ρώτησα ΓΙΑΤΙ
και μου ψιθύρισε
με μία λέξη: ΠΡΟΔΟΣΙΑ
Πορεύτηκα τόπους πολλούς
και σε κορφή απάτητη
βρήκα μία νερομάνα.
Μαύρο νερό έβγαινε
από τα σπλάχνα της
και ρώτησα και εκείνη
και αυτή με γοερή φωνή
μου είπε:
ΚΑΝΕΝΑΣ το τέλος
δεν γνωρίζει
μα πάντοτε
τον κάθε Βρούτο
ένας Αντώνιος
ακολουθεί
και ακόμη χειρότερα
γι’ αυτόν
Αύγουστος αυτοκράτορας
σκληρός και ανελέητος.
