“Λευτεριά, Λευτεριά, σχίζει, δαγκάνει
τους ουρανούς το στέμμα σου. Το φως σου,
χωρίς να καίει, τυφλώνει το λαό σου.
Πεταλούδες χρυσές οι Αμερικάνοι,
λογαριάζουν πόσα δολάρια κάνει
σήμερα το υπερούσιο μέταλλό σου…
Λευτεριά, Λευτεριά, θὰ σ’ ἀγοράσουν
ἔμποροι καὶ κονσόρτσια κι ἑβραῖοι…”
Κ.Γ. Καρυωτάκης, 1927 από το ποίημα “Στο άγαλμα της ελευθερίας που φωτίζει τον κόσμο”
Νικημένη βγήκε η Πατρίδα μας και από τους δύο παγκοσμίους πολέμους, παρ’ όλο το γεγονός ότι και στους δύο ήταν με την πλευρά των νικητών. Νικητές στον Α΄στα 1918 και τραγικά νικημένοι και προδομένοι στα 1922 με την καταστροφή και τον ξεριζωμό του Έθνους μας από προαιώνια Ελληνικές Πατρίδες. Νικητές και στον Β΄ στα 1945 και τέσσερα χρόνια μετά και πάλι νικημένοι στα 1949 από μια αλληλοσφαγή, η οποία μετέβαλε την Πατρίδα μας σε ερείπια και έφερε έναν βαθύ διχασμό, ο οποίος ακόμη δηλητηριάζει την ψυχή του Έθνους.
Με αυτό το δηλητήριο, που είχε κόψει την Ελλάδα στα δύο πορεύτηκε το Έθνος στον μεταπόλεμο χωρίς Εθνικά Ιδανικά! Το “εθνικό” ιδανικό για την μία πλευρά δεν ήταν άλλο από μία υστερική κινδυνολογία, αυτή του ψυχρού πολέμου, που ήθελαν οι “προστάτες”. Συγχωρήσαμε ακόμη και τους Τούρκους για το ΠΟΓΚΡΟΜ κατά των Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη προς χάριν της “συμμαχίας”, προς χάριν του ΝΑΤΟ! Από την άλλη πλευρά “εθνικό” ιδανικό για την αριστερά ήταν η υποταγή και τα συμφέροντα της “μανούλας” Σοβιετικής Μόσχας. Όλα αυτά άλλαξαν δραματικά με την μεταπολίτευση του 1974. Από τότε μέχρι σήμερα πολιτικά και ιδεολογικά την χώρα μας εξουσιάζει η αριστερά με την σύμφωνη γνώμη της φιλελεύθερης αστικής δεξιάς της ΝΔ, η οποία αρκείται εις το να νέμεται την εξουσία, και τα… αγαθά της. Και όχι τυχαία κοντά στην ηγετική ομάδα κατά καιρούς, στην “νομενκλατούρα” της Ν.Δ., και ένας πυρήνας του λαού σε ποσοστό σεβαστός, ο οποίος ακολουθεί άνευ ιδεολογίας την ηγεσία, προκειμένου να αρπάζει και αυτός ό,τι μπορεί από τα ταμεία του κομματικού κράτους με διορισμούς, εργολαβίες κλπ.
Στην Ελλάδα των αρχών του 21ου αιώνος, δεκαετίες ολόκληρες μετά την κατάρρευση του μπολσεβικισμού το να είσαι κομμουνιστής είναι “τίτλος τιμής”. Η ιδεολογική επιβολή της αριστεράς ξεκίνησε από την μεταπολίτευση του 1974 χωρίς αντίδραση. Η φιλελεύθερη δεξιά, κεντροδεξιά, μεσαίος χώρος, νέο κέντρο (αλλάζει συνεχώς ονόματα σαν διαρρήκτης) ήθελε την στήριξη της αριστεράς, προκειμένου να αντιμετωπίσει ένα πολιτικό μέτωπο με χαρακτήρα Εθνικό. Είναι γνωστό επίσης ότι και ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αλλά και ο Ανδρέας Παπανδρέου διακατέχοντο από το φόβο μίας νέας επεμβάσεως του Στρατού στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Μη ξεχνάμε το σύνθημα “Καραμανλής ή τανκς”, που έδωσε 55% στην Νέα Δημοκρατία στις πρώτες εκλογές του 1974 μετά το καθεστώς της 21ης Απριλίου. Και το κλίμα αυτό κυριαρχίας της “αριστεροσύνης” δεν επηρεάσθηκε ούτε και από την πτώση του ΠΑΣΟΚ μέσα σε ατμόσφαιρα μάλιστα σκανδάλων, ούτε και από την πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη που υπήρξε ένα κοσμοϊστορικό γεγονός. Το αντίθετο συνέβη στην Ελλάδα και την ίδια περίοδο κατά την οποία σε Ρωσσία, Ουκρανία, Πολωνία, Ουγγαρία κλπ. οι λαοί πανηγύριζαν το τέλος του κομμουνισμού στην Ελλάδα η “δεξιά” ΝΔ έκανε το 1990 κυβέρνηση μαζί με το κομμουνιστικό κόμμα!
Όλα αυτά συνέβαιναν στην Ελλάδα, η οποία όμως δεν είναι κάποιο νησί απομονωμένο κάπου στο πουθενά, αλλά μία χώρα της Ευρώπης άμεσα επηρεαζόμενη από τις διεθνείς εξελίξεις. Και αυτό που ερχότανε μαζί με το τέλος του ψυχρού πολέμου και της αυτοκρατορίας της Σοβιετικής Ενώσεως δεν ήταν άλλο από την παγκοσμιοποίηση. Ο μεγάλος “παίχτης” είχε βάλει τα δύο άλογά του να τρέξουν και η κούρσα, στην οποία το μόνο σίγουρο ήταν ότι θα είχε σε όλες τις περιπτώσεις νικητή αυτόν, είχε τελειώσει με νικητή τον καπιταλισμό.
Η πρώτη μεγάλη κρίση του καπιταλισμού στην πρώτη δεκαετία του αιώνα μας κτύπησε σκληρά την Πατρίδα μας και έφερε τα Μνημόνια, αλυσοδένοντας με την υπογραφή και της δεξιάς (εντός ή εκτός εισαγωγικών) και της αριστεράς την Ελλάδα στο άρμα της παγκοσμιοποίησης, η οποία δυστυχώς δεν αποτελεί μία κατάσταση πραγμάτων μόνο οικονομική, αλλά απαιτεί μια ολοκληρωτική αλλαγή του μέχρι τώρα εθνικού βίου των λαών. Θέλει την καταστροφή κάθε Πίστης, κάθε Πατρίδας, κάθε Ιδανικού, κάθε Αξίας η οποία υπάρχει πέρα από αριθμούς, λογιστικά μεγέθη, τράπεζες και χρηματιστήρια, κάθε πιθανού εμποδίου το οποίο μπορεί να σταθεί ενάντια στον οικονομικό ιμπεριαλισμό της “νέας εποχής”.
Αυτά είναι τα σχέδιά τους. Θα πετύχουν; Την απάντηση δίνει ο ποιητής: “Στην άμμο τα έργα στήνονται μεγάλα των ανθρώπων, και σαν παιδάκι τα γκρεμίζει ο Χρόνος με το πόδι.”.
Μέσα στο πνεύμα της παγκοσμιοποίησης, το οποίο πιστά υπηρετούν φιλελεύθεροι και μαρξιστές, επιχειρούν στην θέση των μέχρι πριν λίγα χρόνια καθιερωμένων Εθνικών Αξιών να αναδείξουν εθνομηδενιστικά ιδεολογήματα όπως ο αντιρατσισμός, ο κοσμοπολιτισμός, η “διαφορετικότητα” και ο περίφημος “συνταγματικός πατριωτισμός”. Συμβαίνει, όμως στην χώρα μας και κάτι χειρότερο και από όλα αυτά. Η πολιτική εξουσία γίνεται όσο περνά ο καιρός όλο και περισσότερο αδύναμη και στην θέση της κρατούν την χώρα στα χέρια τους ολιγάρχες με άφθονο βρώμικο χρήμα και λούμπεν προέλευση, οι οποίοι έχουν μοιράσει την Ελλάδα σε φέουδα. Τα οποία φέουδα, τα νέα “λατιφούντια”, είναι κρίσιμοι και σημαντικοί τομείς της εθνικής μας οικονομίας και της δημόσιας ζωής.
N.Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ ΙΔΡΥΤΗΣ ΛΑΪΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ