“Ένα έθνος παύει να έχει ψυχή , όταν δεν θέτει πάνω από το χρήμα ένα σύνολο ιδανικών που τα θεωρεί θεμέλια της ύπαρξής του”.
ΜΩΡΙΣ ΜΠΑΡΝΤΕΣ
Η μάχη των Ιδεών είναι ιδιαίτερα σημαντική στην πολιτική πορεία ενός Έθνους. Στην Πατρίδα μας την μάχη αυτή την έχει κερδίσει, χρησιμοποιώντας θεμιτά και αθέμιτα μέσα, η αριστερά. Η αριστερά, η οποία παρ’ όλο το γεγονός ότι υπέστη μία συντριπτική στρατιωτική ήττα, ανασύνταξε τις δυνάμεις της και με μέθοδο και σύστημα έχει κατορθώσει σήμερα να επιβάλει την δική της άποψη στον χώρο της πολιτικής, στον χώρο των Ιδεών και της Τέχνης. Επίσης, είναι γεγονός ότι ελέγχει σχεδόν απόλυτα τον χώρο των μέσων μαζικής ενημερώσεως. Τόσο από πλευράς των δημιουργών ή εάν θέλετε των διαμορφωτών των “ειδήσεων”, όσο και από την πλευρά αυτής της ίδιας της ιδιοκτησίας των ΜΜΕ. Όμως, δεν πρέπει να λησμονούμε ότι την μάχη αυτή η αριστερά την έδωσε μόνη της χωρίς αντίπαλο, αφού απέναντί της δεν είχε κάποιους αληθινούς πολιτικούς της αντιπάλους, αλλά μία δειλή ψευτοδεξιά και τον λεγόμενο “πατριωτισμό” των αστών και των μικροαστών.
Ο “πατριωτισμός” αυτός δεν είχε ποτέ του σαν στόχο ένα όραμα, έναν σκοπό υπερβατικό, ένα
Ιδανικό. Στο επίκεντρό του βρισκόταν η ικανοποίηση των αναγκών του ατόμου στην πλέον χυδαία και υλιστική της μορφή. Κύριο στοιχείο του το πως θα βολευτούμε, το πως θα ‘κονομήσουμε και πως θα βολέψουμε τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας… Όσο ο σκοπός αυτός εξυπηρετείτο (και εξυπηρετείται για κάποιους…) δεν υπήρχε και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Αδιάφορο το γεγονός ότι έχει διαστρεβλωθεί η Ιστορία μας, αδιάφορο και το δεδομένο ότι έχουν παραδοθεί τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας στο έλεος ενός χρεοκοπημένου μπολσεβικισμού, χρεοκοπημένου ιστορικά και κατά τούτο συμπλεγματικού και πλέον επικίνδυνου και προπαντός γεμάτου μίσους για την Εθνική Ιδέα. Άλλο βασικό συστατικό του ψευδο-πατριωτισμού των αστών και των μικροαστών ή εάν θέλετε των “εθνικοφρόνων” της κεντροδεξιάς η… κοινωνική ειρήνη. Η περίφημη “ησυχία” μας… Τι κι αν ξεπουλιέται το Αιγαίο; Τι κι αν απειλείται η Θράκη; Τι κι αν σφαγιάστηκε η μισή Κύπρος; Τους είναι στην πράξη παντελώς αδιάφορο. Καμία σημασία και για το γεγονός ότι δεν έχουμε εθνική οικονομία, αλλά μεταπρατική εξαρτώμενη από τους ξένους οικονομία. Αδιαφορία επίσης και για το ότι ο Ελληνισμός σαν φυλή πεθαίνει, τα σχολεία μας βγάζουν παιδιά αμόρφωτα και απαίδευτα χωρίς ίχνος ιστορικής μνήμης! Αδιαφορία για όλα αυτά… Το μόνο που προέχει είναι η ησυχία, τα καταναλωτικά αγαθά, το μακρύ “week-end”, που ξεκινάει την Πέμπτη και τελειώνει την επόμενη Τρίτη, το πολυτελές αυτοκίνητο και η επίδειξη πλούτου στα χαμαιτυπεία. Εάν κάτι συνετάραξε τους αστούς και τους μικροαστούς ήταν η εισβολή των λαθρομεταναστών τα τελευταία χρόνια, η οποία και δημιούργησε μια αναταραχή στην συνηθισμένη “ησυχία” τους. Όμως και με αυτό σιγά-σιγά βολεύονται και θα βολευτούν και δεν πρόκειται να θέσουν και θέμα εάν και κατά πόσον αυτή η στην πραγματικότητα εισβολή αλλοιώσει τον εθνικό χαρακτήρα του λαού μας.
Φαινόμενο σημερινό ο χαρακτήρας αυτός της κοινωνίας μας; Όχι! Και για το λόγου το αληθές θυμήθηκα ένα ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη γραμμένο στα 1930, όταν η Ελλάς μάζευε τα κομμάτια της, οκτώ μόλις χρόνια από την Μικρασιατική καταστροφή, όταν ο πολιτικαντισμός και ο κοινοβουλευτισμός διέλυαν κυριολεκτικά το Έθνος. Τότε ήταν, λοιπόν, που στο ποίημα του “Ας φρόντιζαν” περιγράφει έναν κάτοικο της ελληνιστικής Συρίας, ο οποίος όπως αναφέρει το ποίημα είχε ξοδέψει όλα του τα χρήματα κι ήταν πλέον ανέστιος μέσα στην πόλη της Αντιόχειας.
“Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης.
Αυτή η μοιραία πόλις Αντιόχεια
όλα τα χρήματά μου τάφαγε:
Αυτή η μοιραία με το δαπανηρό της βίο”.
Στην συνέχεια ο ήρωας του ποιήματος περιγράφει τα προσόντα του και λέει ότι είναι νέος και έχει καλή υγεία, ότι κατέχει θαυμάσια τα Ελληνικά. Πλάτωνα και Αριστοτέλη και ότι έχει φιλίες με επιφανείς, ενώ γνωρίζει και από τα διοικητικά και ως εκ τούτου φρονεί ότι είναι ενδεδειγμένος για να υπηρετήσει την προσφιλή πατρίδα του Συρία. Όπως βλέπετε οι δημόσιοι υπάλληλοι και γενικά οι “ημέτεροι” δεν είναι εφεύρεση καινούργια, αλλά πολύ παλαιά. Δηλώνει, μάλιστα, ο υποψήφιος “δημόσιος υπάλληλος” του ποιήματος του Καβάφη, ότι σ’ ό,τι δουλειά και να τον βάλουν θα πασχίσει να είναι ωφέλιμος, αλλά εάν δεν τον αφήσουνε με τα συστήματά τους καμία ευθύνη δεν θα φέρει αυτός… Μήπως όλα αυτά σας θυμίζουν την εποχή μας;
Όμως, ας συνεχίσουμε. Λέει επίσης, λοιπόν, ο εν λόγω ότι θα απευθυνθεί πρώτα για να “διορισθεί” εις τον Ζαβίνα και εάν αυτός του αρνηθεί θα πάει στον πολιτικό του αντίπαλο, τον Γρυπό και εάν και αυτός δεν τον προσλάβει θα πάει στον Υρκανό. Κάποιος επιτέλους από τους τρεις τους θα τον δεχθεί, όπως πιστεύει και έτσι η συνείδησή του θα είναι ήσυχη για το αψήφιστο της εκλογής του γιατί… “βλάπτουν και οι τρεις τους την Συρία το ίδιο”!…
Κατά απόλυτη αναλογία και οι σημερινοί αστοί και μικροαστοί, ψευτοπατριώτες και “εθνικόφρονες” της πεντάρας περιφέρονται μεταξύ των συμπλεγμάτων της εξουσίας, έχοντας ήσυχη την συνείδησή τους, αφού όλοι… “βλάπτουν την Ελλάδα το ίδιο”! Εάν επιθυμούν δε δικαιολογία για την στάση τους αυτή τους την προσφέρει και αυτήν ο ποιητής στον παρακάτω στίχο του:
“Αλλά, κατεστραμμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ.
Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.
Ας φρόντιζαν οι κραταιοί Θεοί
να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό.
Μετά χαράς θα πήγαινα με αυτόν”.
Πόσο αλήθεια μας θυμίζουν το μίζερο σήμερα όλα αυτά, τα οποία περιγράφονται στο παραπάνω ποίημα; Δεδομένα και γεγονότα, βιώματα της σημερινής πολιτικής πραγματικότητος, άλλοθι θαυμάσιο για όποιον αποφάσισε να αγωνισθεί για την Ελλάδα με… εκπτώσεις! Άλλοθι προπαντός, γι’ αυτόν που πάνω απ’ όλα φροντίζει να μην είναι… ακραίος(!) και κακοχαρακτηριστεί, για όποιον θέλει να παριστάνει τον “πατριώτη”, έχοντας ταυτόχρονα εξασφαλίσει και την ‘κονόμα του και την ησυχία του…
Ν.Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ ΙΔΡΥΤΗΣ ΛΑΪΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ
(Αναδημοσίευση από περιοδικό Χ.Α. α.τ. 136 Φεβρουάριος-Απρίλιος 2008)