Ευρισκόμεθα ήδη στο 21ο έτος του 21ου αιώνος και ζούμε την τελική επίθεση της περιβόητης “νεωτερικότητας”, μίας αυθαίρετα και δογματικά επιβολής κάποιων νόμων και θεσμών, οι οποίοι δεν εκπροσωπούν την πραγματικότητα και σε καμία περίπτωση το “Είναι” του Μάρτιν Χάιντεγκερ, αλλά μία ψευδή εικόνα, μία απόπειρα “μιμητικής μαγείας” με “ιερείς” της τους άρχοντες του χρήματος και της τεχνολογίας.
Ζούμε την εποχή της μετάβασης (εάν ποτέ αυτή επιτευχθεί) στην παγκοσμιοποίηση, η οποία απαιτεί έναν απέραντο πολτό απ’ άκρη σ’ άκρη της γης χωρίς Παράδοση, χωρίς Ταυτότητες Εθνικές, Θρησκευτικές. Και μοιάζει η προσπάθεια αυτής της μετάβασης σαν μία τεράστια υδάτινη δίνη, που προσπαθεί να απορροφήσει τα πάντα σε έναν βόθρο στο όνομα ενός φιλελεύθερου καπιταλισμού ή ακόμη και κομμουνιστικού καπιταλισμού, όπως μας δείχνει το παράδειγμα της Κίνας. Για αυτήν την “μετάβαση” όπλα πανίσχυρα είναι τα ΜΜΕ, το δήθεν ελεύθερο διαδίκτυο και πολλά ιδεολογήματα με “κύρος” σχεδόν θρησκείας, όπως “ανθρώπινα δικαιώματα”, αντιρατσισμός, πανσεξουαλισμός και ό,τι όλα αυτά τα συνοδεύουν. Κάθε προσπάθεια αντιστάσεως προς αυτήν την “χοάνη” της δίνης πρέπει να κτυπηθεί αμείλικτα.
Στο απόσπασμα της παγκοσμιοποίησης κάθε ρεύμα Ιδεολογικό, κάθε Κίνημα πολιτικό που τολμά να σταθεί απέναντί τους. Εχθροί τους, που πρέπει να κτυπηθούν ο Εθνικισμός, ο Φυλετισμός, η Πίστη στον Θεό, η Παράδοση, η Ιστορία. Και ο πλέον επικίνδυνος εχθρός τους οι Ιδεολόγοι! Αντίθετα, όσοι από φτηνό καιροσκοπισμό παριστάνουν τους “φασίστες”, τους εθνικιστές ή τους ρατσιστές, όχι μόνον δεν τους πολεμούν, αλλά και τους θέλουν για να ελέγχουν το πολιτικό παιχνίδι. Εάν τα παραπάνω σας θυμίζουν την Χρυσή Αυγή και το κελί μου, σωστά σας το θυμίζουν.
Είμαστε στα 1958 όταν ο Καρλ Σμιτ “εξόριστος μέσα στην ίδια του την Πατρίδα” γράφει στο ημερολόγιό του για τον ίδιο και μόνο, σημειώνοντας ότι θέλει τα κείμενα του να δημοσιευθούν μετά τον θάνατό του, ότι “η Δύση θα τελειώσει ως Άμλετ”, προβλέποντας ένα τραγικό και αλίμονο όχι και τόσο επικό φινάλε. Ο ήρωας του Σαίξπηρ ως γνωστόν ανακαλύπτει ποιος δολοφόνησε τον πατέρα του και αντίστοιχα θα αντιληφθεί ο σύγχρονος άνθρωπος ότι οι “ευεργέτες” του, που ξεκίνησαν με τον Διαφωτισμό και κατέληξαν στην παγκοσμιοποίηση, είναι αυτοί οι ίδιοι οι δολοφόνοι του Πατέρα του, που δεν είναι άλλος από τον Ελληνορωμαϊκό Πολιτισμό! Και τότε όταν θα μάθει τον δολοφόνο θα τον σκοτώσει και θα πεθάνει και ο ίδιος δηλητηριασμένος, όπως ο Άμλετ. Αυτό θα είναι το τέλος της Δύσης, ένας απέραντος καννιβαλισμός, που θα αφήσει πίσω του ερείπια, όχι μόνο πόλεων και πατρίδων, αλλά και ψυχών και συνειδήσεων.
Όταν τέλειωσε ο πόλεμος ο Καρλ Σμιτ φυλακίστηκε για 13 μήνες χωρίς κατηγορία. Στις 19 Μαρτίου του 1947 συνελήφθη για δεύτερη φορά, προκειμένου να ανακριθεί ως ένοχος για προτροπή σε εγκλήματα πολέμου. Στις 3 Απριλίου άρχισε η ανάκρισή του. Ποιος ήταν ο ανακριτής του; Ένας Γερμανός(;), που του είχε αφαιρεθεί η ιθαγένεια μόλις το 1935 και είχε γίνει πολίτης των ΗΠΑ. Ένας τεκμηριωμένα εμπαθής και προκατειλημμένος εναντίον του. Όσο και εάν προσπάθησε, όμως, δεν κατόρθωσε να τον παραπέμψει σε δίκη. Αθωώθηκε γιατί δεν είχαν να του προσάψουν την οποιαδήποτε εγκληματική πράξη ή ότι έδωσε… “εντολή” για εγκληματική πράξη. Σε συνέχεια αυτού, λοιπόν, και επειδή έγραψαν κατά κόρον και όχι μόνον “ελληνικές”(;) φυλλάδες, αλλά και ξένες ότι η δίκη της Χρυσής Αυγής ήταν μία… Νέα Νυρεμβέργη, θα πω και θα υπογραμμίσω: “Μακάρι να ήταν”! Θα αθωωνόμασταν.
Πέντε χρόνια και έξι μήνες κράτησε η δίκη της Χρυσής Αυγής, η οποία κατέληξε σε μία βαρειά καταδίκη. Μιλώντας για τον εαυτό μου σε όλα αυτά τα χρόνια της διαδικασίας δεν υπήρξε ούτε μία απόδειξη, ούτε ένα στοιχείο ότι ενέχομαι είτε συμμετέχοντας, είτε έχοντας δώσει εντολή στην οποιαδήποτε εγκληματική πράξη. Επιπλέον δεν υπήρχε και δεν υπάρχει νόμος ότι είναι ποινικά υπόλογος ο αρχηγός ενός πολιτικού κόμματος για την πράξη ενός οπαδού του. Και χωρίς να υπάρχει νόμος, χρησιμοποιώντας έναν νόμο, ο οποίος υπάρχει για μηχανισμούς εγκληματικούς όπως η Μαφία, για έμπορους ναρκωτικών και διεθνή κυκλώματα δολοφονιών και απαγωγών, με καταδίκασαν σε 13 χρόνια φυλακή ως… διευθυντή εγκληματικής οργανώσεως! Και μαζί με εμένα καταδίκασαν και τους 18 βουλευτές, που είχαν εκλεγεί με την Χρυσή Αυγή στις εκλογές του Ιουνίου του 2012! Όλοι μέλη ή διευθυντές “εγκληματικής οργανώσεως” επειδή μας ψήφισε ο λαός! Και ήταν τις πρώτες εβδομάδες μετά την προφυλάκισή μου όταν στην τηλεοπτική εκπομπή με θέμα την Χρυσή Αυγή του Ν. Χατζηνικολάου ο πρώην Πρόεδρος του Αρείου Πάγου κ. Νικόπουλος είπε ότι εάν δεν ΑΠΟΔΕΙΧΘΕΙ η ύπαρξη εντολής για την δολοφονία στον Ρουπακιά από την ηγεσία της Χρυσής Αυγής, τότε δεν υπάρχει εγκληματική οργάνωση. Και τέτοια εντολή δεν προέκυψε ότι υπήρχε ούτε από τις καταθέσεις περισσότερων από διακόσιους μάρτυρες κατηγορίας, ούτε από τις έρευνες σε περισσότερες από… 100(!) κατοικίες και σε εκατοντάδες ηλεκτρονικούς υπολογιστές και δεκάδες χιλιάδες έγγραφα! Και όμως, μας καταδίκασαν και μάλιστα με… χειροκροτήματα!
Είχα διαβάσει ότι αρχή της Δικαιοσύνης είναι ότι προκειμένου να καταδικαστεί ένας αθώος, καλύτερα να αθωωθούν χίλιοι ένοχοι. Στην περίπτωσή μας συνέβη το αντίθετο!
Όπως γνωρίζουν πολλοί η απολογία μου κράτησε σχεδόν πέντε ώρες! Δεν δέχτηκα ούτε μία ερώτηση, η οποία να αφορά την εμπλοκή μου καθ’ οιονδήποτε τρόπο σε κάποια από τις πράξεις, οι οποίες θεωρήθηκαν έργο της “εγκληματικής οργανώσεως”. Δεν με ρώτησαν ΠΟΤΕ, έτσι για τα μάτια, ΤΙΠΟΤΕ! Και όμως με καταδίκασαν χωρίς κατ’ ουσίαν να μπουν στον κόπο να μου δώσουν την ευκαιρία να απολογηθώ μέσω των ερωτήσεων τους για τις πράξεις αυτές. Πράξεις, οι οποίες δεν αφορούσαν πολιτικές δραστηριότητες του Κινήματος της Χρυσής Αυγής. Γιατί δεν με ρώτησαν; Θεώρησα γιατί ήταν ΞΕΚΑΘΑΡΟ ότι δεν είχα την οποιαδήποτε εμπλοκή και καθώς φαίνεται τους “βόλευε” να μη γίνει εκτενής αναφορά στο θέμα. Και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ εάν υπήρχε κεντρική κατεύθυνση για εγκληματικές ενέργειες, όπως αποφάσισαν ΑΔΙΚΑ και μας έκλεισαν στην φυλακή, γιατί τότε είχαμε μόνο τυχαία περιστατικά και όχι ανάλογη δράση “εγκληματική” σε όλη την Ελλάδα;
Δεν με ρώτησαν, λοιπόν, για τις συγκεκριμένες πράξεις για τις οποίες κατ’ ουσίαν με καταδίκασαν και αυτό ισοδυναμεί με την στέρηση του ιερού δικαιώματος κάθε κατηγορούμενου να απολογηθεί, να δώσει λόγο για τις πράξεις του. Αλλά ποιες πράξεις; Πράξεις δεν υπήρχαν, παρά ΜΟΝΟΝ λόγοι και κείμενα. Και είναι αυτό μία ακόμη απόδειξη ότι με έστειλαν στην φυλακή με μία βαρειά καταδίκη για τις Ιδέες μου. Τι αλήθεια διαφορετικό έκανε ο Στάλιν με τα γκουλάγκ της Σιβηρίας; Τι διαφορετικό από τις διώξεις κάθε τυραννίας έκανε η “δημοκρατία” του κράτους των Αθηνών του έτους 2020;…