Εις Μνήμην Τ. Ισαάκ και Σ. Σολωμού
Αύγουστος 1996, λίγους μόλις μήνες μετά την εθνική προδοσία των Ιμίων και η Κύπρος δονείται από τα συνθήματα της Λευτεριάς. Η Ελληνική Νεολαία όπως συνέβη σε κάθε Εθνικό Προσκλητήριο έτσι και τότε, τίθεται επικεφαλής της μεγαλειώδους αντικατοχικής διαδήλωσης η οποία διοργανώθηκε από την Κυπριακή Ομοσπονδία Μοτοσικλετιστών.
Έχοντας ξεκινήσει από το Βερολίνο και την Πύλη του Βραδενβούργου στις 2 Αυγούστου, ένα κύμα περισσότερων από 7.000 μοτοσικλετιστών καταλήγει στην Κύπρο την 10η Αυγούστου με τελικό προορισμό την κατεχόμενη Κερύνεια. Την επομένη, χιλιάδες κόσμου περιφρονώντας την δειλία των βολεμένων και τις κυβερνητικές εντολές για ακύρωση της πορείας των μοτοσικλετιστών, στέκονται απέναντι από τις ορδές των Τούρκων εισβολέων στη Λευκωσία και στη Δερύνεια, με αίτημα τον τερματισμό της κατοχής.
11 Αυγούστου 1996 και η Ελληνική Νεολαία της Κύπρου διεκδικεί δυναμικά την Λευτεριά της Μεγαλονήσου. Συγκρούεται με τις οργανωμένες δυνάμεις κατοχής και τους παραστρατιωτικούς της μηχανισμούς και σφοδρά επεισόδια εξελίσσονται, με σοβαρότερα εκείνα στην περιοχή της Δερύνειας.
Ο 24 ετών Τάσος Ισαάκ επιχειρεί με γενναιότητα να βοηθήσει συμπατριώτη του ο οποίος δέχεται τη λυσσασμένη επίθεση των βαρβάρων της Ασίας στη νεκρή ζώνη της Δερύνειας. Ο τουρκικός όχλος τον περικυκλώνει και επιτίθεται με μανία εναντίον του. Ο εθνομάρτυρας Τάσος Ισαάκ δολοφονείται με τους κυανόκρανους, την «ειρηνευτική δύναμη» του ΟΗΕ να παραμένει σιωπηλός παρατηρητής του τουρκικού στυγερού εγκλήματος.
Τρεις μέρες μετά, η κηδεία του Ισαάκ μετατρέπεται σε πάνδημη διαδήλωση κατά των Τούρκων δολοφόνων. Η κατάσταση είναι έκρυθμη και η πρόθεση να κατατεθούν στεφάνια στο σημείο του οδοφράγματος της Δερύνειας όπου δολοφονήθηκε ο Τάσος Ισαάκ αντιμετωπίζεται από τους Τούρκους, στρατιωτικούς και εποίκους, με νέα κτηνωδία: ανοίγουν πυρ κατά των διαδηλωτών με τους κυανόκρανους του ΟΗΕ σε ρόλο παρατηρητών της νέας επίδειξης τουρκικού «πολιτισμού».
Από το πλήθος των διαδηλωτών, ξεπροβάλλει ένας νεαρός με τσιγάρο στο στόμα, ο οποίος περνά τον κλοιό των ΟΗΕδων που επιχειρεί μάταια να τον συγκρατήσει. Ακόμα κι οι φίλοι του, του φωνάζουν νευρικά να επιστρέψει πίσω σε ασφαλές μέρος, αλλά εκείνος έχει λάβει την απόφασή του ως νέος Ευαγόρας Παλληκαρίδης:
«Θα πάρω μιαν ανηφοριά, θα πάρω μονοπάτια να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά»!
Η δική του ανηφοριά, τα δικά του μονοπάτια, τον οδηγούν θαρρείς υπνωτισμένο μα αγέρωχο και με χαλύβδινη θέληση προς τον ιστό όπου κυματίζει το σύμβολο της ασιατικής εισβολής μολύνοντας την ιερή ελληνική γη. Ο νεαρός αυτός, ένα 26 χρονών Ελληνόπουλο που αρνείται να συμμορφωθεί στην πολιτική του κατευνασμού και να πιστέψει το παραμύθι της ελληνοτουρκικής φιλίας και συναδέλφωσης, ονομάζεται Σολωμός Σολωμού.
Οι Τούρκοι τα χάνουν. Έχουν από μακρού χρόνου συνηθίσει στην ενδοτικότητα των πολιτικών ηγεσιών Ελλάδος και Κύπρου και τώρα ξεδιπλώνεται καθάρια μπροστά στα έκπληκτα μάτια τους το μεγαλείο της αδούλωτης Ελληνικής Ψυχής. Πυροβολούν για να την τρομάξουν αλλά δεν κατορθώνουν τίποτα. Δολοφονούν τον Σολωμό Σολωμού, θαρρώντας πως θα δολοφονήσουν και το Πνεύμα της Αντίστασης. Εις μάτην!
Ο Ήρωας Σολωμός Σολωμού Πίπτει μα η Ελληνική του Ψυχή σκεπάζει ολάκερο το Έθνος:
«Τα σκαλοπάτια θ’ ανεβώ
θα μπω σ’ ένα παλάτι
το ξέρω θαν’ απάτη
δε θα ‘ναι αληθινό.
Μες στο παλάτι θα γυρνώ
ώσπου να βρω το θρόνο·
βασίλισσα μια μόνο
να κάθεται σ’ αυτόν.
Κόρη πανώρια, θα της πω,
άνοιξε τα φτερά σου
και πάρε με κοντά σου,
μονάχ’ αυτό ζητώ».
Κι η μοναδική του Βασίλισσα, η Κόρη η Πανώρια, ανοίγει τα φτερά και τον παίρνει κοντά της, θέτοντάς τον πανάξια πλάι στον έτερο Ήρωα που ακολούθησε την ίδια ανηφοριά και τα ίδια μονοπάτια 39 ολόκληρα χρόνια πριν.
Έχουν έκτοτε παρέλθει 26 έτη και το Αίμα Μαρτύρων και Ηρώων δεν δικαιώθηκε. Οι πολιτικές ηγεσίες Ελλάδος και Κύπρου ακολουθούν συνειδητά μονοπάτια αντίθετα εκείνων που χάραξαν με το ίδιο τους το αίμα τα Ελληνόπουλα της Κύπρου. Κάθονται στο ίδιο τραπέζι με τους δολοφόνους, συναγελάζονται και διαπραγματεύονται, προσβλέποντας σε μια Ομοσπονδία η οποία αναμφισβήτητα θα σημάνει το τέλος της μακραίωνης ελληνικότητας της Μεγαλονήσου, εξομοιώνοντας τους από τα βάθη των αιώνων Κυρίους της Νήσου με τους βάρβαρους εισβολείς της Ασίας.
Θρασύτατα, θα υποδείξουν τους Τάσο Ισαάκ και Σολωμό Σολωμού ως τα τελευταία «αφελή θύματα του φανατισμού και των παρωχημένων Εθνικιστικών Ιδεών», όπως άλλωστε έπραξαν και πράττουν για τους Μαχητές της θρυλικής ΕΟΚΑ. Κι εμείς θα τους απαντήσουμε:
Ιδού οι Μάρτυρες και Ήρωες που Έπεσαν για το Ιδανικό της Ενώσεως της Μεγαλονήσου με την Μητέρα Ελλάδα! Ποιοι είναι οι δικοί σας «ήρωες της Ομοσπονδίας» και τι θυσίασαν για την Κύπρο;
«Το Αίμα των Ηρώων είναι ιερότερο από το μελάνι των σοφών και τις προσευχές των πιστών» έλεγε ένας μεγάλος Φιλόσοφος του Βορρά. Γι’ αυτό δεν έχουμε δικαίωμα να λησμονήσουμε ποτέ κι επιπρόσθετα, σ’ αυτό το Ελληνικό Αίμα δίνουμε Όρκο πως ποτέ δεν θα εγκαταλείψουμε τον ιερό Αγώνα για την Ένωση -τον πόθο Αιώνων και την αιτία ασύλληπτων από τον κοινό νου Θυσιών- και την Δικαίωση των Μεγάλων μας Νεκρών!
