Κάποτε ο διεθνισμός είχε ταυτότητα κόκκινη, μαρξιστική, μπολσεβίκικη κεντρικό σύνθημα που υπήρχε στην προμετωπίδα των φυλλάδων των κομμουνιστικών κομμάτων το “οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα”.
Οι καιροί, όμως, αλλάζουν και οι εργάτες σήμερα όχι μόνον έχουν πατρίδα, αλλά είναι οι πρώτοι που θέλουν να υπερασπιστούν την ιδέα της Πατρίδας, γιατί αυτή τους εξασφαλίζει την επιβίωση και την κοινωνική ειρήνη. Αντίθετα, αυτοί που δεν θέλουν πατρίδες και έθνη είναι οι διεθνείς καπιταλιστές και δεν είναι τυχαίο ότι πίσω από κάθε ΜΚΟ, η οποία προωθεί την λαθρομετανάστευση, βρίσκεται κι ένας μεγιστάνας του πλούτου… Δεν είναι τυχαίο ότι το παγκόσμιο σύστημα προωθεί με κάθε τρόπο την ανηθικότητα, την επιμιξία των λαών, την καταστροφή των εθνικών κρατών. Θέλουν όλους τους λαούς της γης έναν πολτό χωρίς ταυτότητα έτσι ώστε να μπορούν να τον χειρίζονται κατά περίσταση.
Θα νικήσει το “χρήμα” το “αίμα”; Σύμφωνα με τον Όσβαλντ Σπενγκλερ στην “Παρακμή της Δύσεως” αυτήν την περίοδο ακριβώς ζούμε.
Ας μιλήσουμε όμως και για τα δικά μας, για τον μικρόκοσμο του ελλαδιστάν όπου Ιδεολογικά χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα! Έτσι έχουμε εθνικιστές-καπιταλιστές, συντηρητικούς-μαρξιστές και ό,τι είδους ιδεολογικοπολιτικό συνδυασμό θέλετε! Στην πραγματικότητα, ο ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ είναι ένας και δεν έχει την οποιαδήποτε σχέση ούτε με τον φιλελευθερισμό, ούτε με τον μαρξισμό.
Χ.Α.Μ