ΗΠΑ και ΝΑΤΟ: 77 έτη αιματηρών επεμβάσεων σε όλο τον πλανήτη
Στα σχεδόν 250 χρόνια ιστορίας τους, οι Η.Π.Α. έχουν πραγματοποιήσει εκατοντάδες επεμβάσεις στις περισσότερες χώρες του πλανήτη, πολλές φορές με βίαιους, απάνθρωπους και παράνομους τρόπους.
Ήδη από τις απαρχές τους, οι ΗΠΑ επεκτάθηκαν προς τα δυτικά εξοντώνοντας αυτόχθονες πληθυσμούς και καταλαμβάνοντας μια σειρά από κατοικημένες αποικίες στον Ειρηνικό και την Καραϊβική, ενώ από το 1864 έχουν επέμβει, με διάφορους τρόπους, σε όλες τις χώρες της Λατινικής Αμερικής.
Στο παρόν άρθρο θα περιοριστούμε στις επεμβάσεις (πολεμικές συρράξεις, βομβαρδισμοί, πόλεμοι μέσω αντιπροσώπων, πραξικοπήματα, τρομοκρατία, «έγχρωμες επαναστάσεις» κ.λπ.) που διεξήχθησαν από τις ΗΠΑ από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι τις μέρες μας.
Χώρες στις οποίες έγιναν άμεσες και έμμεσες επεμβάσεις από τις ΗΠΑ:
Κορέα 1945-53, Φιλιππίνες 1945-53, Κίνα 1945-53, Νησιά Marshal 1946-1958, Ιράν 1953, Γουατεμάλα 1953-54, Κοσταρίκα 1955, Μέση Ανατολή 1956-58, Ινδονησία 1957-58, Λίβανος 1958, Αραβικά Εμιράτα 1958, Αϊτή 1959, Θιβέτ δεκαετίες ’50 –’60, Γουιάνα 1953-64, Ιράκ 1958-63, Καμπότζη 1955-73, Λάος 1957-73, Βιετνάμ 1964-75, Ταϊλάνδη 1965-73, Εκουαδόρ 1960-63, Κονγκό/Ζαΐρ 1960-65 και 1977-78, Αλγερία δεκαετία 1960, Βραζιλία 196-64, Περού 1965, Δομινικανή Δημοκρατία 1963-65, Κούβα από το 1959, Ινδονησία 1965, Γκάνα 1966, Παναμάς 1966, Γουατεμάλα 1966-67, Αραβικές Χώρες 1967, Ουρουγουάη 1969-72, Χιλή 1964-73, Νότια Αφρική δεκαετίες ’70 –’80, Βολιβία 1964-75, Αυστραλία 1972-75, Αίγυπτος 1973, Συρία 1973, Ιράκ 1972-75, Πορτογαλία 1974-76, Κύπρος 1974, Αγκόλα δεκαετίες ’70 –’80, Τζαμάικα 1976, Λίβανος 1978, Τσαντ 1979, Ονδούρα δεκαετία 1980, Νικαράγουα 1978-90, Σεϋχέλλες 1979-81, Νότια Υεμένη 1979-83, Νότια Κορέα 1980, Γρενάδα 1979-83, Σουρινάμ 1982-84, Λιβύη 1981-89, Νησιά Φίτζι 1987, Παναμάς 1989, Αφγανιστάν 1979-92, Ελ Σαλβαδόρ 1980-92, Αϊτή 1987-94, Βουλγαρία 1990-91, Κουβέιτ 1991, Αλβανία 1991-92, Σομαλία 1993, Κροατία 1995, Γιουγκοσλαβία 1999, Ιράκ 1991-2002, Περού 1990-2000, Μεξικό 1994-98, Κολομβία 2002, Ιράκ 2003, Λίβανος 2006, Παλαιστίνη 2009, Λιβύη 2011, Συρία 2011, Μάλι 2013, Ουκρανία 2014, Συρία 2018, Βολιβία 2019, Γουιάνα 2020, Ιράκ 2020, Σομαλία 2020, Αφγανιστάν 2020 κ.λπ.
Χρήση αντισυμβατικών όπλων:
Χρήση απεμπλουτισμένου ουρανίου στον Πόλεμο του Κόλπου το 1991, στη Γιουγκοσλαβία το 1999, και στο Αφγανιστάν από το 2001.
Βόμβες διασποράς που χρησιμοποιήθηκαν στο Λάος 1965-73, στο Βιετνάμ 1961-73, στη Καμπότζη 1969-70, στη Γιουγκοσλαβία 1999, στο Αφγανιστάν από το 2001, στο Ιράκ από το 2003 κ.λπ.
Χημικές και βιολογικές επιθέσεις:
Μπαχάμες δεκαετίες 1940-50.
Καναδάς 1953: διάχυση θειούχου ψευδαργύρου-καδμίου πάνω από την πόλη Winnipeg.
Κίνα και Κορέα δεκαετία 1950: Βακτηριολογικές επιθέσεις, βομβαρδισμός με Νapalm.
Κορέα δεκαετία του 1960 : χρήση του φυτοκτόνου Agent Orange [1].
Κούβα, δεκαετίες 1950-60: επιμολύνσεις καλλιεργειών και εκτροφείων ζώων με παράγοντες βιολογικού και χημικού πολέμου.
Βιετνάμ δεκαετίες 1960-70: χρήση Agent Orange, βομβαρδισμός με Νapalm .
Λάος, Καμπότζη, δεκαετία του 1970: χρήση Agent Orange και νευρικού αερίου Sarin.
Παναμάς, δεκαετίες 1940-90: χρήση του Agent Orange, αερίων μουστάρδας, VX, Sarin, και άλλων τοξικών αερίων.
Εδώ θα πρέπει να προστεθεί και η στήριξη (με προμήθειες, εκπαίδευση κ.λπ.) που παρείχαν οι ΗΠΑ σε επιθέσεις με χημικούς και βιολογικούς παράγοντες από άλλες χώρες (όπως για παράδειγμα τη στήριξη που παρείχαν στην Αίγυπτο τη δεκαετία του ’60, όταν η τελευταία επιτέθηκε με δηλητηριώδη αέρια κατά της Υεμένης).
Μόνο κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, οι ΗΠΑ επέβαλαν αλλαγές καθεστώτος στο Ιράν, τη Γουατεμάλα, τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, τη Βρετανική Γουιάνα, το Νότιο Βιετνάμ, τη Βολιβία, τη Βραζιλία, τον Παναμά, την Ινδονησία, τη Συρία, τη Χιλή κ.λπ.
Πριν λίγα χρόνια η Global Research δημοσίευσε μια τεκμηριωμένη μελέτη του James A. Lucas με τον αριθμό των ανθρώπων που σκοτώθηκαν από τις επεμβάσεις, πολέμους, πραξικοπήματα, και άλλες ανατρεπτικές επιχειρήσεις που πραγματοποιήθηκαν από τις Η.Π.Α. από το 1945 έως σήμερα. Ο συνολικός αριθμός νεκρών εκτιμάται μεταξύ 20 και 30 εκατομμύρια. Πολλαπλάσιος είναι ο αριθμός εκείνων που τραυματίστηκαν ή έμειναν ανάπηροι. Επίσης, θα πρέπει λα ληφθούν υπόψη οι άμεσες και έμμεσες επιπτώσεις των αμερικανικών και νατοϊκών επεμβάσεων, όπως εμφύλιες συγκρούσεις, λιμοί, επιδημίες, αναγκαστική μετανάστευση, δουλεία και εκμετάλλευση, περιβαλλοντικές καταστροφές, αφαίρεση πόρων από ζωτικής σημασίας ανάγκες κ.λπ.
Στη σύνοψη του προκλητικού εγγράφου (το πλήρες κείμενο παραμένει αδημοσίευτο) με τίτλο «2018 Εθνική Αμυντική Στρατηγική των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής» (2018 National Defense Strategy of the United States of America),το Πεντάγωνο υποστηρίζει ότι «μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους καθιέρωσαν μια πολιτική ώστε να διαφυλαχτεί η ελευθερία των λαών από την επιθετικότητα και τον εξαναγκασμό», και ότι «αυτή η πολιτική υπονομεύεται πλέον από τη Ρωσία και την Κίνα, που παραβιάζουν τις αρχές και τους κανόνες των διεθνών σχέσεων». Εδώ βέβαια έχουμε πλήρη ανατροπή της πραγματικότητας που παραπέμπει στη γνωστή λαϊκή ρήση «Είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα».
Επιπλέον, η μελέτη καταγράφει τις επεμβάσεις (πολέμους, πραξικοπήματα κ.λπ.) που πραγματοποιήθηκαν από τις Η.Π.Α. σε περισσότερες από 30 χώρες στην Ασία, την Αφρική, την Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική. Αποκαλύπτει ότι οι αμερικανικές στρατιωτικές επεμβάσεις είναι άμεσα υπεύθυνες για 10-15 εκατομμύρια θανάτους που προκλήθηκαν στους πολέμους της Κορέας (1950-1953), του Βιετνάμ (1964-1975) και του Ιράκ. Άλλοι 10-14 εκατομμύρια θάνατοι προκλήθηκαν από πολέμους που διεξήχθησαν από συμμαχικές ένοπλες δυνάμεις, που εκπαιδεύονται και διοικούνται από τις ΗΠΑ, στο Αφγανιστάν, την Αγκόλα, το Κονγκό, το Σουδάν, τη Γουατεμάλα και άλλες χώρες.
Ο πόλεμος του Βιετνάμ, ο οποίος επεκτάθηκε στην Καμπότζη και το Λάος, προκάλεσε περίπου 8 εκατομμύρια θανάτους (συν έναν τεράστιο αριθμό τραυματισμών και γενετικών ανωμαλιών που προκλήθηκαν από τη ρίψη χημικών από τα αμερικανικά αεροπλάνα).
Μια έκθεση της 5ης Φεβρουαρίου 2002 που εκπονήθηκε από το CRS Report for Congress συγκέντρωσε «εκατοντάδες περιπτώσεις στις οποίες οι ΗΠΑ χρησιμοποίησαν τον στρατό τους στο εξωτερικό σε καταστάσεις στρατιωτικής σύγκρουσης (ή πιθανής σύγκρουσης) με σκοπό την προστασία των πολιτών των ΗΠΑ ή την προώθηση των συμφερόντων τους».
Η αρχική έκθεση του CRS απαριθμεί 315 περιπτώσεις, η τελευταία από τις οποίες ήταν η ένοπλη επέμβαση και ο βομβαρδισμός του Κοσσυφοπεδίου τον Νοέμβριο του 2001. Ως εκ τούτου, δεν περιλαμβάνει τις επεμβάσεις που ακολούθησαν όπως τον πόλεμο στο Ιράκ, που ξεκίνησε το 2003 και διήρκεσε έως το 2011, τη στρατιωτική επέμβαση στη Σομαλία το 2007, στη Λιβύη το 2011, τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Υεμένη, το Πακιστάν και τη Σομαλία μεταξύ 2011 και 2012 και εκείνες που εξαπολύθηκαν κατά της συριακής κυβέρνησης από το 2014 και μετά. Επίσης, ορισμένες «χειρουργικές επεμβάσεις» που πραγματοποιήθηκαν κυρίως κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης Ομπάμα δεν περιλαμβάνονται σε αυτή τη λίστα, καθώς και εκείνες που πραγματοποιήθηκαν από το 2015 και μετά [2].
Ο ιστορικός Πολ Τόμας Σάμπερλιν υπολογίζει ότι τουλάχιστον είκοσι εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν στις συγκρούσεις του Ψυχρού Πολέμου. Οι επεμβάσεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ συνεχίστηκαν με αμείωτη ένταση και μετά τον Ψυχρό Πόλεμο. Οι ΗΠΑ παρενέβησαν σε ξένες χώρες εκατόν είκοσι δύο φορές μεταξύ 1990 και 2017. Και όπως έχει καθορίσει το Costs of War Project του Πανεπιστημίου Brown, ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας έχει χρησιμοποιηθεί για να δικαιολογήσει επιχειρήσεις σχεδόν στις μισές χώρες του κόσμου.
Όπως είναι γνωστό, το ΝΑΤΟ ιδρύθηκε τον Απρίλιο του 1949 με πρωτοβουλία των Η.Π.Α. για την αντιμετώπιση του κομμουνιστικού μπλοκ, όταν οι συνθήκες του ψυχρού πολέμου βρίσκονταν στην κορύφωσή τους. Μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού στην πρώην Σοβιετική Ένωση, το ΝΑΤΟ, αντί να πάψει να υπάρχει, ανέλαβε τον ρόλο του χωροφύλακα της Νέας Τάξης Πραγμάτων (ΝΤΠ) σ’ ολόκληρο σχεδόν τον πλανήτη με τις ευλογίες όλων των αλλοτριωμένων χωρών της Δύσης.
Ο Στρατηγός Ντε Γκωλ, έχοντας διαπιστώσει τον αποσταθεροποιητικό ρόλο του ΝΑΤΟ, έβγαλε τη Γαλλία από τη συμμαχία το 1966. Διόλου τυχαίο ότι μερικούς μήνες αργότερα ξέσπασαν τα βίαια επεισόδια του «Γαλλικού Μάη του ’68» με τη CIA να παίζει σημαντικό ρόλο παρασκηνιακά. Να σημειωθεί ότι ένας από τους βασικούς πρωταγωνιστές του «Μάη του ’68» ήταν ο Γερμανοεβραίος Ντανιέλ Κον Μπεντίτ (γνωστός με το ψευδώνυμο «Κόκκινος Ντάνι»), μετέπειτα ευρωβουλευτής των «Πρασίνων» και υπέρμαχος των βομβαρδισμών που εξαπέλυσε το ΝΑΤΟ στην πρώην Γιουγκοσλαβία.
Το ΝΑΤΟ έχει διευρυνθεί με την ένταξη νέων χωρών στη συμμαχία και την υιοθέτηση ενός νέου δόγματος που του δίνει τη δυνατότητα επέμβασης σε μια χώρα-στόχο η οποία δεν συμμορφώνεται με τις επιταγές των νεοταξιτών, προβάλλοντας ως πρόσχημα την «υπεράσπιση της δημοκρατίας και της ελευθερίας», την «παγκόσμια ειρήνη», την «υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», την «ασφάλεια», την καταπολέμηση της τρομοκρατίας κ.λπ. Στις χώρες–στόχους συμπεριλαμβάνονται επίσης και όσες αμφισβητούν τον ηγεμονικό ρόλο των Η.Π.Α
Το ΝΑΤΟ σήμερα αποτελεί παράγοντα πολέμων και αποσταθεροποίησης παρά τις διακηρύξεις των νεοταξιτών, ότι τάχατες προωθεί την ασφάλεια, την σταθερότητα και την ειρήνη στον κόσμο.
Πολλοί από τους από τους ηγέτες των χωρών του ΝΑΤΟ, οι οποίες συμμετείχαν σε επιχειρήσεις που πραγματοποιήθηκαν σε διάφορα μέρη του πλανήτη, υπήρξαν «βασιλικότεροι του βασιλέως» όσον αφορά τις επεμβάσεις της συμμαχίας για τη «δημοκρατία» και την «ειρήνη». Ως χαρακτηριστικό παράδειγμα αναφέρω τον «δημοκρατικό» πρώην πρωθυπουργό της Μ. Βρετανίας, Τόνι Μπλερ (1997-2007), ο οποίος μαζί με τις ΗΠΑ προώθησε την εισβολή στο Ιράκ. Ο Μπλερ το 1999 δεν δίστασε να υμνήσει απροκάλυπτα τη ΝΤΠ και την Παγκοσμιοποίηση δηλώνοντας: «Η Παγκοσμιοποίηση δεν είναι μόνο ένα φαινόμενο οικονομικό αλλά είναι και φαινόμενο πολιτικό και ασφάλειας. Ζούμε σε ένα κόσμο όπου ο απομονωτισμός έχει πάψει να έχει λόγο να υφίσταται… Είμαστε όλοι διεθνιστές πλέον, είτε μας αρέσει είτε όχι …».
Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, οι ΗΠΑ άρχισαν να εφαρμόζουν το δόγμα Brzezinski για τον πλήρη αποκλεισμό της Ρωσίας και την απομόνωσή της από την υπόλοιπη Ευρώπη με την διεύρυνση-επέκταση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς, που θα περιελάμβανε πρώην χώρες του σοβιετικού μπλοκ, μεταξύ των οποίων τη Γεωργία και την Ουκρανία, καθώς και άλλες χώρες της «δημοκρατικής» Δύσης. Βασικός στόχος η εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης υπό την αμερικανική ηγεμονία.
Τις τελευταίες δεκαετίες η ιμπεριαλιστική πολιτική των Η.Π.Α. και των παγκοσμιοποιητών άλλαξε τακτική όσον αφορά τις επεμβάσεις στα εσωτερικά των άλλων χωρών. Αντί για ένοπλες συρράξεις, πραξικοπήματα, πολέμους μέσω αντιπροσώπων κ.λπ., οι Η.Π.Α. χρησιμοποιούν τις «έγχρωμες επαναστάσεις», δηλαδή εξεγέρσεις αποτελούμενες από λαϊκές μειοψηφίες, που καθοδηγούνται από μυστικές υπηρεσίες, ΜΚΕ τύπου Σόρος, τις κυβερνήσεις της αλλοτριωμένης Δύσης, τα αργυρώνητα ΜΜΕ κ.λπ. με σκοπό τον εξοβελισμό της κυβέρνησης της μη συμμορφούμενης χώρας και την τοποθέτηση ανδρεικέλων στην εξουσία (όπως π.χ. του Εβραίου αχυράνθρωπου Ζελένσκι στην Ουκρανία).
Μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, όλοι οι πρόεδροι των ΗΠΑ, ακολουθώντας τις αρχές του «φιλελεύθερου διεθνισμού» [3], ανεξάρτητα αν ήταν δημοκρατικοί ή ρεπουμπλικάνοι, είχαν ξεκινήσει έναν τουλάχιστον πόλεμο ή τον συνέχισαν κατά τη διάρκεια της θητείας τους, ώστε να επιβληθεί η Pax Americana ή η Νέα Τάξη παγκοσμίως.
Σε αρκετές περιπτώσεις οι αμερικανοί πρόεδροι ενέργησαν χωρίς την έγκριση του Κογκρέσου για να στείλουν αμερικανικές δυνάμεις στο εξωτερικό, να εμπλακούν σε πολεμικές ενέργειες ή να παραχωρήσουν προσωπικό των ΗΠΑ το οποίο εργάστηκε σε στρατιωτικές επιχειρήσεις διαφόρων χωρών.
Ακολουθεί μια λίστα με τις επεμβάσεις που πραγματοποιήθηκαν απ’ όλους τους προέδρους των ΗΠΑ, από το 1945 μέχρι σήμερα:
Χάρι Τρούμαν (1945-1953, Δημοκρατικός) ήταν ο πρόεδρος που ξεκίνησε τον Πόλεμο της Κορέας (1950-53).
Ντ. Αϊζενχάουερ (1953-1961, Ρεπουμπλικάνος) κληρονόμησε τον πόλεμο της Κορέας και έφτασε στην ανακωχή, αλλά κλιμάκωσε τον Ψυχρό Πόλεμο, έχοντας την πεποίθηση ότι οι Αμερικανοί όφειλαν να είναι πιο επιθετικοί απέναντι στη Μόσχα.
Τζον Φ. Κένεντι (1961-1963, Δημοκρατικός) αύξησε τους στρατιωτικούς συμβούλους των ΗΠΑ στο Βιετνάμ από μερικές εκατοντάδες σε 16.000 μέσα σε λίγους μήνες και ήταν ο άνθρωπος που ξεκίνησε τον «βρόμικο πόλεμο του Βιετνάμ» που σημάδεψε την Αμερική για ολόκληρες γενιές. Το 1961 πραγματοποιήθηκε αμερικάνικη εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων, στην Κούβα, για την απομάκρυνση του κομμουνιστή δικτάτορα Φιντέλ Κάστρο, η οποία απέτυχε. Το 1962, οι ΗΠΑ προχώρησαν στον στρατιωτικό αποκλεισμό της Κούβας προκειμένου να αποτρέψουν τη Ρωσία να εγκαταστήσει σύστημα πυραύλων στο νησί. Ολόκληρος ο πλανήτης βρέθηκε μια ανάσα πριν από έναν τρίτο παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο.
Λίντον Τζόνσον (1963-1969, Δημοκρατικός) ήταν αυτός που ανέλαβε την προεδρία των ΗΠΑ μετά τη δολοφονία του Κένεντι και υπήρξε υπεύθυνος για την κλιμάκωση του πολέμου του Βιετνάμ. Tο 1964 χορήγησε στο Νότιο Βιετνάμ έκτακτη βοήθεια 60 εκατομμυρίων δολαρίων και ενίσχυσε τις αμερικανικές δυνάμεις, υπό τη διοίκηση του στρατηγού Ουίλιαμ Ουέστμορλαντ. Από 16.000 στρατιωτικούς συμβούλους το 1964, τα αμερικανικά στρατεύματα έφθασαν τις 75.000 άνδρες το 1965. Το 1965, επίσης, ο Τζόνσον διέταξε την εισβολή στη Δομινικανή Δημοκρατία για την ανατροπή της κυβέρνησης του Χουάν Μπος Γκαβίνο.
Ρίτσαρντ Νίξον (1969-1974, Ρεπουμπλικάνος) συνέβαλε στον τερματισμό του πολέμου του Βιετνάμ μετά από κλιμάκωση των βομβαρδισμών τόσο στο Βιετνάμ όσο και στην Καμπότζη και το Λάος.
Τζέραλντ Φορντ (1974-1977, Ρεπουμπλικάνος) διαδέχθηκε τον Νίξον μετά την παραίτηση του τελευταίου λόγω του Σκανδάλου Γουότεργκεϊτ. Παρά τις Ειρηνευτικές Συμφωνίες του Παρισιού του 1973, οι στρατιωτικές δυνάμεις του Βορείου Βιετνάμ τον Δεκέμβριο του 1974 κατευθύνθηκαν προς τα νότια. Ο πόλεμος έληξε στις 30 Απριλίου του 1975, μετά την παράδοση του νοτίου τμήματος της χώρας στις κομμουνιστικές δυνάμεις του Βορείου Βιετνάμ.
Οι εκτιμήσεις για τον αριθμό των νεκρών του πολέμου του Βιετνάμ ποικίλουν, καθώς ένα πλήθος παραγόντων εμπόδισε την ακριβή καταγραφή.
Ο καθηγητής R. J. Rummel, κατόπιν εκτενούς έρευνας, εκτιμά πως σκοτώθηκαν 3.595.000 άνθρωποι, από τους οποίους περίπου 2 εκατομμύρια ήταν άμαχοι πολίτες (κυρίως γυναικόπαιδα), ενώ 1.595.000 ήταν στρατιώτες (μεταξύ των οποίων 58.000 Αμερικανοί).
Εκτιμάται ότι 302.000 περίπου άμαχοι εκτελέστηκαν από τον στρατό του Βορείου Βιετνάμ, 284.000 εκτελέστηκαν από τον νοτιοβιετναμέζικο στρατό και περίπου 10.000 από τον αμερικανικό στρατό.
Τα θύματα του πολέμου στην Καμπότζη ήταν 273.000, ενώ αυτά του Λάος ήταν 115.000.
Τζίμι Κάρτερ (1977-1981, Δημοκρατικός) έστειλε στρατιωτική βοήθεια στους Αφγανούς μουτζαχεντίν, μέσω των Σαουδάραβων και των Πακιστανών, όταν η Σοβιετική Ένωση εισέβαλε στο Αφγανιστάν. Ο πόλεμος στο Αφγανιστάν τη δεκαετία του 1980 οργανώθηκε από τη CIA, η οποία εκπαίδευσε και εξόπλισε – με τη συνεργασία του Οσάμα Μπιν Λάντεν, της Σαουδικής Αραβίας και του Πακιστάν – πάνω από 100.000 μουτζαχεντίν για να πολεμήσουν τα σοβιετικά στρατεύματα. Να σημειωθεί ότι η εκπαίδευση των μουτζαχεντίν από τους Αμερικανούς είχε ξεκινήσει τον Ιούλιο του 1979, πέντε μήνες πριν από τη σοβιετική εισβολή στο Αφγανιστάν.
Ο πόλεμος αυτός υπήρξε η αφετηρία για τη γένεση της ισλαμικής τρομοκρατίας εναντίον των Η.Π.Α. και της Δύσης γενικότερα, που αναπτύχθηκε αρκετά χρόνια αργότερα και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Ρόναλντ Ρέιγκαν (1981-1989, Ρεπουμπλικάνος), μετά τον τερματισμό του Ψυχρού Πολέμου, ήταν ο πρωταγωνιστής δύο στρατιωτικών ενεργειών: την εισβολή στη Γρενάδα το 1983 και τον βομβαρδισμό της Τρίπολης το 1986 με σκοπό την εξόντωση του Καντάφι.
Τζορτζ Μπους (1989-1993, Ρεπουμπλικάνος) πολέμησε και κέρδισε τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου μετά την εισβολή του Σαντάμ Χουσεΐν στο Κουβέιτ. Έδωσε επίσης εντολή εισβολής στον Παναμά: τον Δεκέμβριο του 1989, 24.000 Αμερικανοί στρατιώτες αποβιβάστηκαν στη μικρή αλλά πολύ σημαντική πολιτεία της Κεντρικής Αμερικής για να ανατρέψουν τον δικτάτορα Manuel Noriega.
Μπιλ Κλίντον (1993-2001, Δημοκρατικός) έστειλε και στη συνέχεια απέσυρε αμερικανικά στρατεύματα από τη Σομαλία. Δύο χρόνια αργότερα, διέταξε αεροπορικές επιδρομές εναντίον των Σερβοβόσνιων για να τους αναγκάσει να διαπραγματευτούν και, μετά τις συμφωνίες του Ντέιτον (1995), ανέπτυξε μια ειρηνευτική δύναμη στα Βαλκάνια. Το 1998, σε αντίποινα κατά των ένοπλων δράσεων της Αλ Κάιντα, προέβη σε βομβαρδισμούς περιοχών στο Αφγανιστάν και το Σουδάν. Ένα χρόνο αργότερα, το θέατρο του πολέμου επέστρεψε στα Βαλκάνια, με τις ΗΠΑ να είναι οι πρωταγωνιστές του πολέμου του Κοσσυφοπεδίου και της πτώσης του Μιλόσεβιτς.
Τζορτζ Μπους, ο νεότερος (2001-2009, Ρεπουμπλικάνος) είναι ο πρόεδρος των δύο μεγάλων αμερικανικών πολεμικών επιχειρήσεων στο Αφγανιστάν και το Ιράκ ως απάντηση στην τρομοκρατική επίθεση στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης τον Σεπτέμβριο του 2001.
Μπαράκ Ομπάμα (2009-2017, Δημοκρατικός), ο πρώτος νέγρος πρόεδρος των ΗΠΑ, συνέχισε την εξωτερική πολιτική των προκατόχων του με επεμβάσεις στη Συρία, τη Λιβύη, το Ιράκ και το Αφγανιστάν, βομβαρδίζοντας επιπλέον την Υεμένη, τη Σομαλία και το Πακιστάν. Σύμφωνα με ορισμένους αναλυτές, ο Ομπάμα ήταν αυτός που κράτησε τις Ηνωμένες Πολιτείες σε πόλεμο για το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.
Επί προεδρίας Ομπάμα, μονάδες ειδικών επιχειρήσεων των ΗΠΑ αναπτύχθηκαν σε 133 χώρες (δηλαδή στα 3/4 περίπου του πλανήτη).
«Οι Ειδικές Επιχειρησιακές Δυνάμεις των ΗΠΑ έχουν αναπτυχθεί στα τρία τέταρτα των χωρών του πλανήτη», δήλωσε πριν μερικά χρόνια ο διευθυντής του τμήματος όπλων και ασφάλειας του Κέντρου Διεθνούς Πολιτικής, Γουίλιαμ Χάρτουνγκ, προσθέτοντας πως «Υπάρχει ελάχιστη ή καθόλου διαφάνεια ως προς το τι κάνουν σε αυτές τις χώρες και εάν αυτό που κάνουν προάγουν την ασφάλεια ή προκαλούν περαιτέρω ένταση και σύγκρουση».
Επί προεδρίας Ομπάμα βομβαρδίστηκαν η Λιβύη, η Σομαλία, η Υεμένη, το Πακιστάν και η Συρία, και πραγματοποιήθηκαν αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις στη Νιγηρία, στο Καμερούν, στην Ουγκάντα κ.λπ. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν τόσο από τις βομβιστικές επιθέσεις όσο και από τις συγκρούσεις που ακολούθησαν μετά τους βομβαρδισμούς.
Επί προεδρίας Ομπάμα ενισχύθηκαν οι στρατιωτικές αμερικανικές δυνάμεις (με τον πολεμικό προϋπολογισμό των ΗΠΑ να ανέρχεται σε αρκετές εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια) αλλά και στρατοί άλλων χωρών σε περιοχές της Βόρειας και Δυτικής Αφρικής και της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης.
Επί προεδρίας Ομπάμα έγιναν οι περισσότερες στοχευμένες επιθέσεις με μη επανδρωμένα αεροσκάφη. Συγκεκριμένα, 4.700 άνθρωποι σκοτώθηκαν από επιθέσεις με drones.
Επί προεδρίας Ομπάμα ενισχύθηκε η ισλαμική τρομοκρατία και αυξήθηκε η μετανάστευση, με κύματα προσφύγων να εγκαταλείπουν τις χώρες τους με προορισμό την Ευρώπη.
Δικαίως, λοιπόν, είναι πολλοί αυτοί που χαρακτήρισαν τον Ομπάμα ως τον πλέον πολεμοχαρή πρόεδρο των ΗΠΑ. Όμως, παρόλα αυτά, τα υποχείρια της Νέας Τάξης του απένειμαν το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης (SIC!).
Ντόναλντ Τραμπ (2017-2020, Ρεπουμπλικάνος). Η εκλογή του στην προεδρία των ΗΠΑ σκόρπισε ελπίδες και αισιοδοξία σε όλους όσους μάχονται τη Νέα Τάξη και την Παγκοσμιοποίηση. Ο ίδιος ο Τραμπ στον προεκλογικό του αγώνα είχε ταχθεί αρκετές φορές κατά της παγκοσμιοποίησης. «Δεν θα παραδώσουμε πλέον αυτή την χώρα ή τον λαό της στο ψεύτικο τραγούδι της παγκοσμιοποίησης. Το έθνος-κράτος παραμένει το πραγματικό θεμέλιο της ειρήνης και της αρμονίας» είχε αναφέρει χαρακτηριστικά.
Αν εξαιρέσουμε τους δύο στοχευμένους βομβαρδισμούς (7 Απριλίου 2017 και 14 Απριλίου 2018), που σχετίζονταν με το πρόγραμμα χημικών όπλων του Αμμάν, την εκτέλεση του στρατηγού Σουλεϊμανί (3 Ιανουαρίου 2020) στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης, καθώς και την επιδείνωση των σχέσεων των ΗΠΑ με το Ιράν, η εξωτερική πολιτική του Τραμπ με παρεμβάσεις σε ξένες χώρες υπήρξε σχεδόν αμελητέα.
Όσον αφορά το ΝΑΤΟ, ο Τραμπ στη σύνοδο κορυφής του οργανισμού στις Βρυξέλλες, στις 12 Ιουλίου 2018, επισήμανε ότι τα κράτη-μέλη θα πρέπει να καταβάλλουν τουλάχιστον το 2% του ΑΕΠ τους για την οικονομική ενίσχυση της συμμαχίας ώστε να μην επιβαρύνεται η χώρα του, η οποία καταβάλλει περίπου το 4% του ΑΕΠ της, προειδοποιώντας ότι αν δεν το πράξουν θα εξέταζε το ενδεχόμενο ώστε οι ΗΠΑ να εγκαταλείψουν τη συμμαχία. Κάτι το οποίο, ως γνωστό, δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Αντίθετα, ο δημοκρατικός Τζο Μπάιντεν, που τον διαδέχθηκε, φρόντισε να διευρύνει τη συμμαχία με την ένταξη νέων κρατών -μελών και να συνεχίσει τις επεμβατικές πολιτικές των προηγούμενων προέδρων, με πιο πρόσφατη την κρίση η οποία προκλήθηκε από την επίσκεψη της γηραιάς προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων, Νάνσι Πελόζι, στην Ταιβάν, που προκάλεσε την άμεση αντίδραση του Πεκίνου και θα μπορούσε να οδηγήσει σε έναν παγκόσμιο πόλεμο.
Όπως γράφει ο Πέτρος Τασιός σε άρθρο του με τίτλο «Η προεδρία Ντόναλντ Τραμπ στην εξωτερική πολιτική» (25/11/2020): «Η στρατηγική του Ντόναλντ Τραμπ εκπορεύεται από την αξιακή παραδοχή ότι η επίλυση των προβλημάτων σε έναν κόσμο με διαφορετικές προσεγγίσεις δεν είναι υπόθεση των ΗΠΑ. Σε αντίθεση με τη νεο-συντηρητική και άκρως παρεμβατική πολιτική του Τζορτζ Γουόκερ Μπους, καθώς και την πολιτική του Μπαράκ Ομπάμα που πρέσβευε την εξάπλωση του αμερικανικού μοντέλου σε άλλες χώρες, δεν προχώρησε σε παρεμβατικές επιλογές στρατιωτικής φύσεως και είναι ο μόνος πρόεδρος από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου έως σήμερα που δεν άνοιξε νέο πολεμικό μέτωπο».
Παρά το ασύλληπτο ρεκόρ επεμβάσεων των ΗΠΑ σε όλο τον πλανήτη, οι αχυράνθρωποι που βρίσκονται επικεφαλής των χωρών της Δύσης και της Ευρώπης, η συντριπτική πλειονότητα των αργυρώνητων ΜΜΕ, καθώς και οι αναρίθμητες οργανώσεις των νεοταξιτών, επιμένουν να δαιμονοποιούν τη Ρωσία και να αναθεματίζουν τον «δικτάτορα» και «εισβολέα» Β. Πούτιν, κατηγορώντας τον ότι διεξάγει έναν «επιθετικό πόλεμο» και «διαπράττει βαρβαρότητες» στην Ουκρανία.
«Αμερικανοί, θέλω να είμαι ειλικρινής μαζί σας, όπως σας το υποσχέθηκα πάντα. Ένας Ρώσος δικτάτορας εισβάλλει σε μια ξένη χώρα και θα πληρώσει ακριβά γι’ αυτό. Στις μάχες ενάντια στις απολυταρχίες, οι δημοκρατίες είναι ενωμένες» συμπληρώνοντας ότι «οι δικτάτορες πρέπει να πληρώσουν, διαφορετικά σπέρνουν ακόμη περισσότερο χάος…Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα υπερασπιστούν κάθε ίντσα του εδάφους του ΝΑΤΟ» ήταν οι δηλώσεις του ξεμωραμένου Αμερικανού προέδρου Τζο Μπάιντεν, αμέσως μετά την εισβολή των Ρώσων στην Ουκρανία, ο οποίος έσπευσε να κατηγορήσει τον Ρώσο πρόεδρο Β. Πούτιν ότι εξαπέλυσε έναν «προμελετημένο, απρόκλητο και άδικο πόλεμο» (SIC!).
«Δικτάτορας» και «εισβολέας» ο Πούτιν επειδή δεν επιτρέπει στις ΗΠΑ και στο ΝΑΤΟ να επεκτείνουν την πλανητική μονοκρατορία που επιδιώκουν, εγκαθιστώντας στρατιωτικές βάσεις στα σύνορα της χώρας του με απώτερο στόχο τη διάλυσή της.
Οι πολλαπλές, άνευ προηγουμένου, πολλαπλές κυρώσεις που έχουν επιβάλει οι ΗΠΑ και πολλές χώρες της Ευρώπης στη Ρωσία, καθώς η οικονομική και στρατιωτική βοήθεια που παρέχουν στον Εβραίο κλόουν Ζελένσκι, φαίνεται να πλήττουν προς το παρόν περισσότερο τη Δύση παρά τη Ρωσία. Όπως γράφει ο ο S. Jenkins στο «Guardian» (29/07/22): «Οι Δυτικές κυρώσεις ενάντια στη Ρωσία είναι η πιο κακοσχεδιασμένη και αντιπαραγωγική πολιτική στην παγκόσμια ιστορία»
Η σημερινή κυβέρνηση της φιλελεύθερης ψευτοδεξιάς, όπως και η προηγούμενη της συριζοσαπίλας [4], συντάσσεται με την ακραία αντιρωσική πολιτική των ΗΠΑ και άλλων χωρών της Δύσης, την ίδια στιγμή που αρκετές χώρες ακολουθούν μια αποστασιοποιημένη πολιτική έναντι της Ρωσίας.
Ο πόλεμος που διεξάγεται σήμερα στην Ουκρανία δεν είναι μόνο ένας πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, αλλά και ένας οικονομικός πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Δύσης που θα έχει τραγικές συνέπειες για εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη και κυρίως για τους Ευρωπαίους. Επιπλέον, είναι ένας πόλεμος ενάντια στην παγκόσμια νέα τάξη, επικεφαλής της οποίας βρίσκεται μια αδίστακτη πολιτική και οικονομική ελίτ και τα υποχείριά τους, και όπως επισημαίνει ο Ρώσος πολιτικός φιλόσοφος Αλεξάντερ Ντούγκιν «είναι ένας πόλεμος με την παγκοσμιοποίηση, με την παγκόσμια ολιγαρχία, με τη Μεγάλη Επαναφορά, με τον φιλελευθερισμό, με το τέλος της ιστορίας».
[1] Ο «Πορτοκαλί Παράγοντας» (αγγλικά: Agent Orange) είναι η κωδική ονομασία για ένα από τα φυτοκτόνα και αποφυλλωτικά που χρησιμοποιήθηκαν από το Στρατό των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, για την απογύμνωση των δασών του Βιετνάμ. Το πρόγραμμα είχε το όνομα Επιχείρηση Ranch Hand και διήρκεσε από το 1961 μέχρι το 1971. Εκτιμάται από το Βιετνάμ πως η χημική αυτή ουσία σκότωσε ή ακρωτηρίασε 400.000 ανθρώπους και είναι υπεύθυνη για 500.000 παιδιά γεννημένα με δυσμορφίες. Κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ, και ανάμεσα στις περίοδους 1962 και 1971, ο στρατός των ΗΠΑ ψέκασε 50.000.000 λίτρα από χημικά φυτοκτόνα και φυλλοκαταστροφικές ουσίες. Εκτός από το Βιετνάμ, οι ουσίες ψεκάστηκαν επίσης και στο ανατολικό Λάος και σε μέρη της Καμπότζης, στα πλαίσια της επιχείρησης “Ranch Hand”. Στόχος αυτής της επιχείρησης ήταν η απογύμνωση των δέντρων στα δάση και τις αγροτικές περιοχές, περιοχές στις οποίες οι αντάρτες έβρισκαν κάλυψη και τροφή (ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ).
[2] Άλλες εκθέσεις περιλαμβάνουν αυτή που συνέταξε ο Ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής Barry Goldwater: “War without Declaration”, μια χρονολογική λίστα με 199 στρατιωτικές εχθροπραξίες των ΗΠΑ στο εξωτερικό χωρίς κήρυξη πολέμου. 1798-1972″ (Congressional Record, V. 119, 20 Ιουλίου 1973: S14174-14183)˙ την έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ: “Armed Actions Taken by the United States Without a Declaration of War, 1789-1967” («Ένοπλες ενέργειες που έγιναν από τις Ηνωμένες Πολιτείες χωρίς κήρυξη πολέμου, 1789-1967», Ερευνητικό έργο 806A, Τμήμα Ιστορικών Μελετών, Bureau of Public Affairs ( Γραφείο Δημοσίων Υποθέσεων)˙ John Collins: America’s Small Wars (New York, Brassey’s, 1990).
[3] Σύμφωνα με αρκετούς πολιτικούς επιστήμονες και αναλυτές, οι διαμορφωτές της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ διαχωρίζονται σε φιλελεύθερους διεθνιστές, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι οι ΗΠΑ πρέπει να συνεχίσουν να διατηρούν την παγκόσμια ένοπλη πρωτοκαθεδρία και σε περιοριστές, που την αμφισβητούν και προτρέπουν για μια εξωτερική πολιτική πιο διαλλακτική, χωρίς πολεμικές συγκρούσεις.
Οι αρχές του φιλελεύθερου διεθνισμού διατυπώθηκαν για πρώτη φορά από τον Αμερικανό πρόεδρο Γούντροου Ουίλσον (1913-1921) τον Απρίλιο του 1917, κατά τη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Σε κοινή συνεδρίαση του Κογκρέσου ο Ουίλσον είχε προτείνει να χρησιμοποιηθεί ο αμερικανικός στρατός για να κάνει τον κόσμο «ασφαλή για τη δημοκρατία».
Πόλεμοι με εκατομμύρια νεκρούς και τραυματίες, πραξικοπήματα, βομβαρδισμοί, σφαγές αμάχων, υποστήριξη και χρηματοδότηση τρομοκρατών, «έγχρωμες επαναστάσεις», πολιτικές αναταραχές, υποκίνηση εμφυλίων και διχασμού, διεξήχθησαν για τη «δημοκρατία» από μια ελίτ αδίστακτων πολιτικών, στρατιωτικών, τραπεζιτών και επιχειρηματιών, όλα στο όνομα της εξουσίας και του κέρδους.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1940, ο Αμερικανός επιχειρηματίας και εκδότης Χένρυ Λους, μέσω ενός άρθρου, παρουσίασε το όραμά του για την παγκόσμια κυριαρχία των Η.Π.Α. «Πρέπει να αρχίσουμε να ασκούμε στον κόσμο τον πλήρη αντίκτυπο της επιρροής μας, για σκοπούς που εμείς θεωρούμε κατάλληλους και με τα μέσα που θεωρούμε κατάλληλα» επισήμανε χαρακτηριστικά.
Τις δεκαετίες που ακολούθησαν, οι Ηνωμένες Πολιτείες εφάρμοσαν μια στρατηγική την οποία ιστορικός Στέφεν Βερτχάιμ ονόμασε «ένοπλη πρωτοκαθεδρία», σύμφωνα με την οποία, η διεθνής τάξη, η οικονομική ακμή και το μέλλον του φιλελεύθερου δημοκρατικού καπιταλισμού εξαρτώνται από την εξάπλωση και την κυριαρχία των Η.Π.Α. σ’ ολόκληρο τον κόσμο.
[4] Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ακολούθησε την ίδια (αν όχι περισσότερο) φιλοαμερικανική πολιτική με αυτή της ψευτοδεξιάς, ενώ οι σχέσεις Αθήνας-Μόσχας επιδεινώθηκαν, ειδικά μετά την απέλαση Ρώσων διπλωματών από τη χώρα μας. Να θυμίσουμε την επίσκεψη στις ΗΠΑ τον Οκτώβριο του 2017 του τότε πρωθυπουργού της Ελλάδας, Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος εντός Ελλάδος εμφανιζόταν ως ο σφοδρότερος πολέμιος του «ακροδεξιού» Ντόναλντ Τραμπ, επικρίνοντας την πολιτική του Αμερικανού προέδρου. Όμως, στη γεμάτη δουλοπρέπεια ομιλία του στην Ουάσινγκτον ενώπιον του Τραμπ, ο οσφυοκάμπτης Τσίπρας, είχε πει μεταξύ άλλων: «Διαπίστωσα από τη συνάντηση που είχα με τον Πρόεδρο ότι η προσέγγιση του στα πράγματα και ο τρόπος με τον οποία αντιμετωπίζει την πολιτική ορισμένες φορές μπορεί να μοιάζει διαβολικός, αλλά γίνεται για καλό. Οι ΗΠΑ είναι μια εξαιρετικά σημαντική δύναμη και οι δυνατότητες τους να παρέμβουν για το καλό είναι εξαιρετικά σημαντικές…».
Παύλος Γκάσταρης