Το 1944, στις 9 Σεπτέμβριου, οι κουμμουνιστοσυμμορίτες μπήκαν στην Καλαμάτα. Όλοι τότε κατάλαβαν τι θα επακολουθούσε.
Το πρώτο που έκαναν ήταν να φέρουν μετά από πολλά βασανιστήρια,19 στρατιωτικούς, χωροφύλακες, εισαγγελείς, γιατρούς που τους παρέδωσαν σε υποτιθέμενους αγανακτισμένους πολίτες. Μόνο που δεν ήταν αγανακτισμένοι πολίτες, αλλά ένας όχλος από δικούς τους πλιατσικολόγους εγκληματίες.
Ο πραγματικός σκοπός τους όμως ήταν να καταλάβουν τον Μελιγαλά.
Ήταν πάνω από 5.000 ένοπλοι και με βαρύ οπλισμό, μαζί με την πολιτική ηγεσία του ΚΚΕ και με μερικές εκατοντάδες πλιατσικολόγους που είχαν μαζί τους.
Οι Έλληνες ένοπλοι δεν ξεπερνούσαν τους 1.500 και με όχι επαρκή οπλισμό.
Στις 13 Σεπτεμβρίου 1944 ξημέρωμα οι κουμμουνιστοσυμμορίτες ξεκίνησαν την επίθεση, παραμονή της Ύψωσης του Τίμιου Σταυρού, όπου και οι Γερμανοί είχαν σεβαστή αυτή την ημέρα όπου γινόταν μεγάλο πανηγύρι εκεί.
Οι κουμμουνιστοσυμμορίτες αποφάσισαν να κάνουν το δικό τους πανηγύρι.
Η αντίσταση των Ελλήνων ήταν γενναία. Οι συμμορίτες έριχναν οβίδες όχι μόνο εκεί αλλά και στα γύρω χωριά.
Τις περισσότερες απώλειες οι κουμμουνιστοσυμμορίτες τις είχαν από το πολυβόλο που υπήρχε στο καμπαναριό του προφήτη Ηλία, μέχρι που κατάφερε το πυροβολικό τους να το εξοντώσει.
Η είσοδος στον Μελιγαλά έγινε στις 15 Σεπτεμβρίου από το φυλάκιο της κάτω Ρούγας, κάτω από αδιευκρίνιστους λόγους.
Ένα μεγάλο μέρος των ένστολων κατάφεραν να διαφύγουν, γιατί οι κουμμουνιστοσυμμορίτες υποσχέθηκαν ότι δεν θα πειράξουν τους αμάχους.
Σιγά μην κράταγαν την υπόσχεση τους.
Από το ίδιο βράδυ άρχισαν τις θηριωδίες τους. Διανυκτέρευσαν στα σπίτια των αμάχων, όπου ξεκίνησαν με βιασμούς, παρόντος του Βελουχιώτη με των μαυροσκούφηδων φρουρών του.
Μέχρι την 20η Σεπτεμβρίου επιδόθηκαν σε θηριωδίες που ήξεραν καλά να κάνουν. Οι έγκυες σφαγιάστηκαν, οι υπόλοιπες πρώτα βιάστηκαν και μετά σφαγιάστηκαν, μαζί με άντρες, παιδιά, γέρους, μέχρι και στο νοσοκομείο πήγαν και έσφαξαν τα παιδιά που ήταν εκεί.
Ξακουστή ήταν η Δήμιος Νικολέττα Παπαδοπούλου όπου στο Νεοχώριο σφαγιάστηκαν 150 άτομα και οι μαρτυρίες λένε ότι οι περισσότεροι πήγαν από το χέρι της.
Οι λεηλασίες πολλές, ακόμη και από πτώματα των σφαγιασθέντων όπου τσακώνονταν οι κουμμουνιστοσυμμορίτες μεταξύ τους για τα λάφυρα.
Οι μαρτυρίες λένε ότι υπήρχαν παντού πτώματα με μεγάλη δυσοσμία .
Αλλά δεν είχαν τελειώσει το αποτρόπαιο έργο τους οι κουμμουνιστοσυμμορίτες. Όσοι είχαν παραμείνει ζωντανοί και δεν συντάχτηκαν μαζί τους, τους γύμνωσαν, τους έδεσαν και τους οδήγησαν στην πηγάδα. Εκεί ανάλογα με τις ορέξεις τους άλλον το έσφαζαν με κονσερβοκούτι, άλλον με μαχαίρι, άλλον του έκοβαν μέλη του σώματος του με κλαδευτήρι. Πρόσεχαν όμως να μην έχουν πεθάνει όταν θα τους πέταγαν στην πηγάδα.
Μόνο στην Πηγάδα ήταν γύρω στους 1.500. Ποτέ δεν βγήκε ακριβές πόρισμα, πόσες χιλιάδες ήταν όλοι οι σφαγιασθέντες.
Όλες οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης έχουν πάει Μακρόνησο και Άι Στράτη. Κανένας όμως απ’ αυτούς δεν έχει πάει εκεί που έγιναν τα φρικαλέα εγκλήματα των κουμμουνιστοσυμμοριτών.
Εμείς οι εθνικιστές δεν ξεχνάμε τους σφαγιασθέντες από τους κουμμουνιστοσυμμορίτες και έχουμε την υποχρέωση να διδάξουμε στις νέες γενιές την πραγματική ιστορία αναλλοίωτη.
Σπυρόπουλος Παναγιώτης
