Ζεὺς Κρονίδης ποίησε, δικαιότερον καὶ ἄρειον, ἀνδρῶν ἡρώων θεῖον γένος, οἳ καλέονται ἡμίθεοι, προτέρη γενεὴ κατ᾽ ἀπείρονα γαῖαν
Εβδόμη Οκτωβρίου του εικοστού έτους της δεύτερης μετά Χριστού χιλιετίας, χώρα Ελλάς: έξω από το εφετείο Αθηνών γύρω στις 20.000 άψυχες σάρκες απαιτούν από το αστικό κράτος να καταδικάσει όσους δίνουν μάχη για τη γη των Πατέρων. Η πλειοψηφία των πολιτών τάσσεται υπέρ της καταδίκης δίχως να γνωρίζει ούτε μισή σελίδα του κατηγορητηρίου ενώ αρκετοί αδιαφορούν εφησυχασμένοι διαχρονικά με τις δημοκρατικές τακτικές. Μακριά από το γένος του Σιδήρου, με άρτια ηθική μα ίσως πληγωμένο ηθικό, είναι οι Χρυσαυγίτες, οι Εθνικιστές που αποτελούν τους εναπομείναντες απογόνους του γένους των Ηρώων, οι τελευταίοι πιστοί! Κάποιοι ακούνε από το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου, άλλοι νεότεροι προσπαθούν να διαβάσουν ή να γυμναστούν μα αφήνουν ανοιχτή την τηλεόραση αναμένοντας την ανακοίνωση της απόφασης, ενώ οι πιο τυχεροί έχουν μαζευτεί από νωρίς στην τοπική τους οργάνωση και παρακολουθούν όλοι μαζί τις εξελίξεις. Από τις δίκες της κάθαρσης μέχρι τη δίκη της Χρυσής Αυγής είναι γνωστή η αντιμετώπιση της δημοκρατίας προς όσους ονειρεύονται μια πραγματική Ευρώπη των Εθνών. Κι’ όμως, εμείς οι νεότεροι, ακόμη και όσοι δεν ανήκαμε ακόμα έμπρακτα στη Χρυσή Αυγή, πιστεύαμε στην αθώωση.
Τι σημαίνει αθώος όμως; Πότε αναρωτήθηκαν οι δικαστές την έννοια του αθώου; Ποιος από αυτούς που φώναζαν έξω από το εφετείο μπορεί να προσδιορίσει το Δίκαιο; Δεν είναι δική τους δουλειά θα σου απαντήσουν, για αυτό υπάρχει η δικαιοσύνη. Κανείς τους ωστόσο δεν αντιλαμβάνεται την δικαιοσύνη ως Ιδέα. Θεωρούν ότι περιορίζεται στα δικαστικά έδρανα. Στο υλιστικό πλαίσιο που της αποδίδουν οφείλουμε να αναρωτηθούμε, ποιος ορίζει αυτή την δικαιοσύνη; Εκείνος που ελέγχει την δικαστική εξουσία, δηλαδή η κυβέρνηση. Ποιος ελέγχει τη κυβέρνηση; Σε ένα δημοκρατικό καθεστώς η σωστή απάντηση υποτίθεται ότι είναι ο δήμος. Μα αν τελικά ο δήμος δεν είναι ικανός να ορίσει θεμελειακές έννοιες όπως αυτή του δικαίου, από πού λαμβάνει κατευθυντήριες γραμμές η κυβέρνηση; Βάση ποιων αρχών ελέγχεται; Όσοι βρήκαν την απάντηση κατέληξαν στη φυλακή.
Η απόφαση ανακοινώνεται. Τα στελέχη της Χρυσής Αυγής καταδικάζονται για «διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης» και ένα πλήθος Χρυσαυγιτών για συμμετοχή σε αυτή. Έξω από το εφετείο η απόφαση μεταφέρεται διαστρεβλωμένα. «Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ» ακούγεται από τα μεγάφωνα και οι μάζες ζητωκραυγάζουν. Ανάμεσα μας επικρατεί σύγχυση. Όσες μάχες και αν είχαμε δώσει, όσους δρόμους και αν είχαμε κατακλύσει με τα συνθήματά μας, το χτύπημα αυτής της καταδίκης ήταν βαρύ. Η σύγχυση όμως αυτή, όσο και αν ήλπιζαν ότι θα μας επηρέαζε ιδεολογικά, εν τέλει μας επηρέασε μόνο συναισθηματικά. Από τον μικρότερο μέχρι τον μεγαλύτερο Συναγωνιστή, μέσα από την οργή μια φράση κυρίευε την σκέψη μας: «…και τώρα;»
Στην ερώτηση αυτή αποδίδει μέγιστη βαρύτητα ο φιλόλογος Ιωάννης Συκουτρής. Κατά τη διάρκεια της ομιλίας του με τίτλο «Πλατωνικός Ευαγγελισμός» εξηγεί ότι η απάντηση θα πρέπει να διέπεται από ευθύνη και πρωτοβουλία. Καίρια είναι η σημασία της στην προσωπική σου ζωή, είτε αφορά την εργασία σου, τις σπουδές σου, τον άνθρωπο με τον οποίο θα αποφασίσεις να συμβιώσεις, μα ιερός ο ρόλος της για τη συνέχεια του ιδεολογικού σου αγώνα. Όταν πολεμάς για το Έθνος σου δεν υπάρχεις σαν άτομο. Το πρόσωπό σου γίνεται ένα με το πρόσωπο του Μάντακα, του Φουντούλη, του Καπελώνη και όλων των Ηρώων που θυσιάστηκαν για την Ιδέα. Η ξεχωριστή χροιά της φωνής σου χάνεται μέσα στο πλήθος των Συναγωνιστών που φωνάζουν τόσο δυνατά ώστε τους ακούνε οι προπάτορες που νοητά εμψυχώνουν τα παιδιά τους. Τότε κατανοείς την ιερή ευθύνη του Εθνικιστικού Αγώνα.
“Και είναι βαρύ και δύσκολον πράγμα η ευθύνη και η πρωτοβουλία, σοβαρόν και αγωνιώδες το ερώτημα… Και τώρα;”
Τώρα λοιπόν, δύο χρόνια μετά την καταδίκη, η θλίψη και η όποια απογοήτευση έχουν δώσει τη θέση τους στην Πίστη και την αποφασιστικότητα. Με τον Αρχηγό μας στη φυλακή, με συνεχείς διώξεις σε εγχώριο και διεθνές επίπεδο ενάντια στην εθνικιστική δράση, εμείς δίνουμε το «παρών»! Όσο οι εχθροί μας βυθίζονται στο σκότος του εκφυλισμού, εμείς δημιουργούμε νέους πυρήνες δράσης. Την ίδια ώρα που η δηλητηριασμένη νεολαία υποτάσσεται στην ύλη, οι Χρυσαυγίτες, εμποτισμένοι με Εθνικές Ιδέες και κατευθυνόμενοι από τη φλόγα της Φυλής που καίει μέσα τους, επαναφέρουν το αγωνιστικό πνεύμα. Οι παλαιοί μας δείχνουν το δρόμο και εμείς βαδίζουμε σε αυτόν με τόση σιγουριά που τρέμει. Το κράτος μας δείχνει τις συνέπειες και εμείς το φτύνουμε, γιατί έτσι επιβάλλουν οι θυσίες των προγόνων και των Συναγωνιστών μας. Στις σχολές και στην εργασία μας ερχόμαστε σε επαφή με το σκοτάδι. Πρέπει να το υπομείνουμε και θα το υπομείνουμε. Στο μυαλό έρχεται η φράση του Χριστού “Ιδού εγώ σας αποστέλλω ως πρόβατα εν μέσω λύκων” χαλυβδώνοντας το πνεύμα και προστατεύοντας την ψυχή. Οι λύκοι που ελέγχουν την ανθρωπότητα την οδηγούν πάνω σε ροδοπέταλα με προορισμό τον Άδη, μα το δικό μας γένος περπατάει πάνω στα αγκάθια και αποζητά τη σωτηρία.
Στην πορεία σου νεαρέ Χρυσαυγίτη, θα δοκιμαστείς μέσω των παθών που θα σε τραβούν προς την φθορά. Ξεπερνώντας ‘τα θα αρχίσεις να κινείσαι προς την θεία κατεύθυνση του Υπερανθρώπου. Μην απελπιστείς αν οι συνθήκες δεν σου επιτρέπουν φαινομενικά να παράγεις ακόμα έργο. Ακόμα ο αυτοπροσδιορισμός σου ως Χρυσαυγίτης σε έναν κόσμο που εχθρεύεται τις αξίες του Χρυσού γένους μπορεί να αποτελέσει αχτίδα φωτός για εν δυνάμει Συναγωνιστές και αρχή για πολλά περισσότερα. Αν ο πόνος από τα αγκάθια είναι ανυπόφορος, φρόντισε να αποβάλλεις προσωπικές αδυναμίες για να περπατάς ελαφρότερα. Αν σου προσφέρουν ροδοπέταλα για να σε αποπροσανατολίσουν, δώσε τους απάντηση μέσα από τα λόγια του Αρχηγού:
“Ζήτω λοιπόν τα παιδιά της Χρυσής Αυγής. Ζήτω και να μη γίνουνε ποτέ «μεγάλοι», δηλαδή προσκυνημένοι, συμβιβασμένοι, δημοκράτες, ξεφτίλες, πουλημένοι. Να μείνουνε πάντα παιδιά, νέοι στην ψυχή, με φλόγα!”
