Γιατί δεν μ’ αρέσουν μπλε και γαλάζιο
Από μικρό παιδί μαχητής, στις γραμμές των Εθνικιστικών Κινημάτων, πάντα αγόραζα σπρέϋ από το χρωματοπωλείο της περιοχής μου σε χρώματα μαύρο και κόκκινο και ποτέ μπλε.
Το μόνο γαλάζιο, το κυανούν το ιερό, που λατρεύω, είναι αυτό της Σημαίας μας, γιατί το καθαγίασαν σε τόσους πολέμους οι μαχητές του Έθνους. Από το 1821 μέχρι το νησί της Αφροδίτης, που δόθηκε ο τελευταίος πόλεμος, πόλεμος χαμένος γιατί ήταν προδομένος, μα τιμημένος.
Θα προτιμούσα βεβαίως τα χρώματα της Φιλικής Εταιρείας το μαύρο, το άσπρο και το κόκκινο, που οι εργολάβοι της ξενοκρατίας, που κτίσαν το προτεκτοράτο τα μίσησαν και τα εξαφάνισαν, όπως και την Φιλική Εταιρεία…
Υπήρχε και άλλος λόγος με χρώματα γαλάζια και μπλε έγραφαν τα συνθήματά τους οι “εθνικόφρονες” της πεντάρας. Οι νεοδημοκράτες του “Η Κύπρος είναι μακριά”, του “μένουμε Ευρώπη”, του ευρώ και του “δεν διεκδικούμε τίποτε”. Για αυτό και πάντα θα προτιμώ το μαύρο, άσπρο και κόκκινο, για να ξεχωρίζω από κάθε είδους απατεώνα, που παριστάνει τον πατριώτη.
Παλαιός Χρυσαυγίτης