Η 28η Οκτωβρίου του 1940 και η προδοσία των “συμμάχων”
“Ποιος το περίμενε στ’ αλήθεια,
να βγουν ψευτιές και παραμύθια
και να ξεχάσουν τώρα πια τα λόγια εκείνα τους,
που μας τα ‘λέγαν κάθε βράδυ απ’ τα Λονδίνα τους”
Την 28η Οκτωβρίου του 1940 η Ελλάς πολέμησε μόνη και αβοήθητη εναντίον μία αυτοκρατορίας και κάτω από μία εμπνευσμένη ηγεσία και με τον ηρωισμό του λαού της νίκησε! Ύμνοι από το Λονδίνο, από μία Αγγλία που μας είχε αφήσει αβοήθητους, γιατί δεν μπορούσε να μας βοηθήσει για να είμαστε ειλικρινείς όντας σε δύσκολη θέση και μη διαθέτοντας τις απαραίτητες στρατιωτικές δυνάμεις. Ύμνους που ξέχασαν λίγα χρόνια μετά στην συνθήκη Ειρήνης το 1946 στο Παρίσι οι “σύμμαχοι”. Τότε ο Παύλος Παλαιολόγος στον χρονογράφημά του στα “ΝΕΑ” έγραφε πως πρέπει να κτυπήσουν πένθιμα οι καμπάνες σε ολόκληρη την χώρα για την μεγάλη προδοσία. Ούτε Βόρειος Ήπειρος, ούτε Δωδεκάνησα στην Ελλάδα, τα οποία μας παραχώρησαν τρία χρόνια μετά, ενώ ταυτόχρονα έκαναν παζάρια με τους Τούρκους.
Και ήταν τότε το 1946 που στο θέατρο ΚΕΝΤΡΙΚΟΝ, η Σοφία Βέμπο, η τραγουδίστρια της νίκης, έλεγε τα λόγια του παρακάτω τραγουδιού, που δείχνουν πόσο άτιμα φέρθηκαν οι “σύμμαχοί” μας και τότε όπως και στην Μικρασιατική καταστροφή του 1922. Σας παραθέτουμε το σχετικό τραγούδι και τα λόγια του:
ΚΑΝΕ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ [Μ. ΤΡΑΪΦΟΡΟΥ – Μ. ΣΟΥΓΙΟΥΛ] (Σ. Βέμπο) (1946, HMV AO 2731).
«Ποιος το περίμενε στ’ αλήθεια,
να βγουν ψευτιές και παραμύθια
και να ξεχάσουν τώρα πια τα λόγια εκείνα τους,
που μας τα ‘λέγαν κάθε βράδυ απ’ τα Λονδίνα τους.
Μα δεν πειράζει, δεν πειράζει,
δεν θα το βάλουμε μαράζι
και δεν θα κλάψουμε που πάλι μας ξεχάσατε,
γιατί δεν είν’ πρώτη φορά που μας τη σκάσατε
και στην υγειά σας μια οκαδούλα εμείς θα πιούμε
και στη μικρή την Ελλαδούλα μας θα πούμε:
Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου
κι όσο μπορείς κρατήσου
και στα παλιά παπούτσια σου,
γράψε όσα λέν’ οι εχθροί σου.
Κι αν μας τη σκάσανε με μπαμπεσιά,
οι σύμμαχοι στη μοιρασιά,
κάνε κουράγιο Ελλάδα μου, να μη μας αρρωστήσεις,
γιατί το θέλει ο Θεός να ζήσεις και θα ζήσεις.
Σε κάθε χιονισμένη ράχη,
σαν πολεμούσαμε μονάχοι,
όλοι λαγούς με πετραχήλια μας ετάζατε
και μεσ’ στα μάτια με λατρεία μας κοιτάζατε.
Μα ξεχαστήκαν όλα εκείνα,
η Πίνδος και η Τρεμπεσίνα,
ίσως μια μέρα εμάς που τόσο αίμα εχάσαμε,
να μας καθήσουν στο σκαμνί, γιατί νικήσαμε.
Μα φυσικό θα μας φανεί κι αυτό ακόμα
και στην Ελλάδα μας θα πούμε μ’ ένα στόμα:
Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου
κι όσο μπορείς κρατήσου
και στα παλιά παπούτσια σου,
γράψε όσα λέν’ οι εχθροί σου.
Κι αν μας τη σκάσανε με μπαμπεσιά,
οι σύμμαχοι στη μοιρασιά,
κάνε κουράγιο Ελλάδα μου, να μη μας αρρωστήσεις,
γιατί το θέλει ο Θεός να ζήσεις και θα ζήσεις».