Site icon ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ

Τα 72 δις ευρώ του Ταμείου Ανάκαμψης, οι εσχάτως… αντιπολιτευόμενοι ολιγάρχες και ο «πατριωτικός χώρος»

Τα 72 δις ευρώ του Ταμείου Ανάκαμψης, οι εσχάτως… αντιπολιτευόμενοι ολιγάρχες και ο «πατριωτικός χώρος»

Μέχρι πρότινος, όλοι οι μεγαλοκαρχαρίες – ολιγάρχες στήριζαν μανιωδώς τον «Μωυσή», «Τσιτάχ», «νέο Τσώρτσιλ», «νέο Ηρακλή», «Σιμουλτανέ» (σύμφωνα με τους κατά καιρούς χαρακτηρισμούς που του είχαν δώσει τα δημοσιογραφικά τους παπαγαλάκια…) Κούλη Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του. 

Τον τελευταίο καιρό όμως, κάτι… άλλαξε. Και κάποιοι εκ των ολιγαρχών ανακάλυψαν ξαφνικά ότι ο «Μωυσής», «Τσιτάχ» κ.τ.λ. είναι… ωτακουστής και παρακολουθεί τους πάντες και τα πάντα.

Σίγουρα, δεν τους πήρε ο πόνος για τις υποκλοπές, που πάντα γίνονταν εκ συστήματος στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας και πάντα… διαψεύδονταν, χωρίς να πείθεται κανείς για τη διάψευσή τους.

Είναι προφανές, πως η αιτία για τις αντιπολιτευτικές τους κορώνες είναι η διαφωνία τους επί της κατανομής των 72 δις ευρώ του Ταμείου Ανάκαμψης! Όλοι θέλουν το «φιλέτο» της λείας για να το κατασπαράξουν, κι είναι πολύ δύσκολο για οποιονδήποτε συστημικό πρωθυπουργό να κάνει τη μοιρασιά ικανοποιώντας όλους αυτούς τους λύκους! Πόσω μάλλον για τον αχόρταγο Κούλη Μητσοτάκη, που απαιτεί… μερίδιο για όλες τις «δουλειές» που γίνονται στη χώρα! 

Κι ως γνωστόν, στην προσπάθειά του να «πείσει» ο κάθε ολιγάρχης, ότι το «σωστό» και το «δίκαιο» είναι να κατασπαράξει ο ίδιος τη «μερίδα του λέοντος», χρησιμοποιεί και διάφορα πολιτικά του πιόνια. Άλλα απ’ αυτά βρίσκονται μέσα στο κυβερνών κόμμα και στην κυβέρνηση, κι άλλα στα κόμματα της αντιπολίτευσης.

Εσχάτως, κάποιοι επιτήδειοι μεγαλοκαρχαρίες έχουν στήσει πιόνια και στον λεγόμενο «πατριωτικό χώρο», πιόνια που άλλοτε τα ανεβάζουν, κι άλλοτε τα κατεβάζουν, μέσω των εταιριών δημοσκοπήσεων, ανάλογα με την εξέλιξη των «διαπραγματεύσεων» για την κατασπάραξη της λείας! Το δε πολιτικό τους μέλλον, εξαρτάται αποκλειστικά από την κατάληξη αυτών των «διαπραγματεύσεων». Αν δεν στεφτούν με επιτυχία, τα «πατριωτάκια» θα έχουν ένα πρόσκαιρο πολιτικό μέλλον στο περιθώριο της πολιτικής ζωής – και θα «καούν» όταν θα πάψουν να είναι χρήσιμα στους χειριστές τους. Σε αντίθετη περίπτωση, θα τα φάει το… μαύρο σκοτάδι!

 

   

Exit mobile version