Τα βάσανα και το πικρό τέλος του κομμουνιστή Γεωργίου Κολοζώφ στην σταλινική κόλαση
Γράφει ο Γ. Δημητρακόπουλος, Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός
Τα μεταπολιτευτικά χρόνια, υπήρχε ένας βουλευτής του ΚΚΕ, ονόματι Ορέστης Κολοζώφ. Ωστόσο, δεν ήτο ο μόνος κομμουνιστής στην οικογένεια. Κομμουνιστής ήτο και ο θείος του, Γεώργιος Κολοζώφ. Με αφορμή την σημερινή επέτειο της καταδίκης του εις θάνατον, στην σταλινική ΕΣΣΔ, ας αναφερθούμε στην βασανισμένη ζωή και το πικρό τέλος του.
Ο Γ. Κολοζώφ ήτο «μορφωμένος, μελετηρός, δραστήριος, εχέμυθος, πείσμων και φανατικός κομμουνιστής», συμφώνως με τον γραμματέα του ΚΚΕ Ελ. Σταυρίδη και δικηγόρος το επάγγελμα. Το 1927 έγινε γραμματέας της ΟΚΝΕ και το επόμενο έτος εξελέγη μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ.
Ήταν παντρεμένος με την Αιγυπτιώτισσα Δόμνα Παπάζογλου, υπάλληλο τραπέζης και μέλος του ΚΚΕ.
Τον Ιανουάριο του 1931, συνελήφθη μαζί με άλλα ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ από την κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου, κατεδικάσθη με τον «Ιδιώνυμο» νόμο του 1929 και φυλακίστηκε στις φυλακές Συγγρού. Τον Απρίλιο του 1931 απέδρασε από τας φυλακάς Συγγρού, μαζί με άλλα οκτώ στελέχη του ΚΚΕ, επιβιβάσθη σε σοβιετικό πλοίο και «κατόρθωσε» να φθάσει στον «σοσιαλιστικό παράδεισο» των ονείρων του.
Αλλά, τα όνειρα απεδείχθησαν εφιάλτες. Εν τέλει, με την βοήθεια ενός ναύτη ελληνικού καραβιού που είχε ελλιμενιστεί στο Νοβορωσσίσκ κι είχε βρει έξω στην πόλη, έστειλε ένα πονεμένο γράμμα στην γυναίκα του Δόμνα, η οποία είχε ξεμείνει στην Ελλάδα, εξιστορώντας τα βάσανά του στην χώρα των Σοβιέτ. Το γράμμα, ευρέθη αργότερα στην κατοχή της Δόμνας Παπάζογλου, όταν αυτή συνελήφθη απ’ την Ειδική Ασφάλεια, για κομμουνιστική δράση. Ιδού:
«Μόλις εφθάσαμεν εδώ, φυγάδες από τας φυλακάς Συγγρου, μας διεσκόρπισαν. Εμένα με έστειλαν εδώ στο Νοβορωσσίσκυ για να αναλάβω κομματική δουλειά μέσα στους Έλληνας της Νοτίου Ρωσσίας. Εδώ, στην περιοχή του Νοβορωσσίσκυ, υπάρχουν 36 ελληνικές κοινότητες. Όλοι οι Έλληνες είναι πάμπτωχοι και πεινούν. Όλοι είναι αμόρφωτοι, διότι από πολλά χρόνια σχολείο δεν υπάρχει. Με την βάσιν ότι κάθε εθνικότης δικαιούται να έχει δικό της σχολείο, εκάναμε ένα σχολείο, φυσικά δημοτικό, και έχω μαζεύσει κάμποσα Ελληνόπαιδα και τα μαθαίνω ελληνικά γράμματα. Φυσικά, σύμφωνα με την τροποποίησιν της ελληνικής γλώσσης, που έχει κάμει εδώ ο Κομμουνισμός, δηλαδή χωρίς πνεύματα, με ένα μόνον τόνον εις τας λέξεις, την οξείαν, με κατάργησιν των διφθόγγων, με ένα μόνον ι, το γιώτα, με το υ ως ου και με κατάργησιν των διπλών γραμμάτων. Επίσης εκδίδομεν και μιαν εφημεριδούλαν ελληνικήν, με τον τίτλον «Κομυνιστίς, σύμφωνα με την νέαν γραμματικήν.
» Έτσι πολλές ώρες την ημέρα απασχολούμαι σαν δημοδιδάσκαλος να μαθαίνω γράμματα ελληνικά στα παιδιά αυτά, τα οποία πεινούν, είναι καχεκτικά και ζουν μέσα στην ακαθαρσία και στην ψείρα. Εγώ ο ίδιος δεν μπορώ να σωθώ από την ψείρα.
» Το βράδυ κάμνω υποχρεωτικώς διαλέξεις στους μεγάλους Έλληνας δια να τους κάμωμεν κομμουνιστάς! Έρχονται, ακούνε υποχρεωτικώς, αλλά δεν καταλαβαίνουν τίποτε! Ότι τους λες, δεν έχουν αντίρρηση, διότι φοβούνται. Με θεωρούν κομμουνιστή, άνθρωπο του κράτους, και δεν μου έχουν εμπιστοσύνην δια να μου πουν τον πόνο τους. Αλλά και αν μου τον πουν, τι να τους κάμω; Τι μπορώ να κάνω εγώ εδώ, ο τελευταίος τροχός της αμάξης;
» Επίσης γράφω και όλην την εφημερίδα «Κομυνιστίς» και την στέλνω δωρεάν εις τας 36 ελληνικάς κοινότητας. Κυριολεκτικώς τσακίζομαι στη δουλειά, και τι δουλειά, να αηδιάζεις!
» Έναντι αυτών, τι νομίζεις ότι παίρνω; Ελάχιστα ρούβλια το μήνα, τόσα όσα με φθάνουν να αγοράζω τα τρόφιμα που δίδει η κολλεκτίβα και το ψωμί για να διατηρούμαι στη ζωή. Ρούχα δεν έχω. Είδα κι έπαθα να τους πείσω να μου δώσουν ένα παντελόνι, επειδή έλιωσε εκείνο που φορούσα όταν ήλθα και θα έπεφτε από το σώμα μου! Τα παπούτσια που μου έδωσαν είναι απαίσια. Αν με ιδείς δεν θα με γνωρίσεις.
» Και το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι δεν υπάρχει περίπτωσις ή πιθανότης αλλαγής του τρόπου ζωής μου. Εδώ θα πεθάνω, δάσκαλος στο αλφαβητάριο των παιδιών, γράφοντας εις τον «Κομυνιστί», που δεν τον διαβάζει κανείς! Μου έδωσαν κι ένα δωμάτιο μικρό και λίγα ξύλα για μια μικρή σομπίτσα τον χειμώνα.
» Γι’ αυτό λοιπόν εγώ εθυσίασα τα νειάτα μου να σπουδάσω νομικά, να αγωνισθώ στο κόμμα, για να καταλήξω εφ’ όρου ζωής σ’ αυτό το κατάντημα; Δυστυχώς δεν υπάρχει και τρόπος να φύγω, να έλθω πίσω στην Ελλάδα, έστω κι ας συλληφθώ και φυλακισθώ! Δέχομαι να κάτσω στας φυλακάς Συγγρού, μέχρις ότου λήξει η ποινή που θα μου βάλουν και για την απόδρασιν. Αλλά θα ξέρω ότι, αν βγω, θα γίνω πάλι άνθρωπος και αν έχω υγείαν και χρόνια θα ξαναφτιάξω την ζωή μου. Αλλά να φύγω από εδώ είναι αδύνατον. Ούτε να πλησιάσωμεν στα βαπόρια μπορούμε. Με χίλια βάσανα σου στέλνω αυτό το γράμμα. Έσβησαν όλα τα ιδανικά μου. Είμαι ένας απελπισμένος άνθρωπος, ένας χαμένος».
Λίγον καιρό αργότερα, τα βάσανα του Κολοζώφ ετελείωσαν!
Κατ’ αρχάς, διεγράφη από το Κ.Κ. της Σοβιετικής Ενώσεως, ως έχων «σκοτεινό παρελθόν» κι ως «υμνητής της δυτικοευρωπαϊκής κουλτούρας».
Την 13η Δεκεμβρίου 1937, κατά την διάρκεια της διαταχθείσης υπό του Στάλιν «Ελληνικής Επιχειρήσεως» (δηλαδή, του διωγμού των Ελλήνων…) συνελήφθη από την διαβόητη σοβιετική μυστική αστυνομία (NKVD), κατηγορούμενος ως «κατάσκοπος» και «υπονομευτής της ΕΣΣΔ». Δικάστηκε και καταδικάστηκε εις θάνατον την 15η Φεβρουαρίου 1938 και εξετελέσθη κατόπιν διαταγής του… πολυεύσπλαχνου «πατερούλη» Στάλιν.
(ΥΓ): Τυχεροί οι σημερινοί κομμουνισταί, που δεν υπάρχει πλέον ο «παράδεισος» των Σοβιέτ και ο «πατερούλης» Στάλιν! Πολύ τυχεροί!