Οι «Δίκες της Μόσχας» και τα καλά εγκλήματα του Στάλιν!
Γράφει ο Γ. Δημητρακόπουλος, Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός
Είναι γεγονός αναμφισβήτητο, ότι κατά την σταλινική περίοδο διεπράχθησαν τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην ιστορία του 20ου αιώνος. Ωστόσο, κάποια από τα εγκλήματα του σταλινισμού, δεν ήταν απλώς καλά, αλλά εξαιρετικά – κι ας με… παρεξηγήσουν ορισμένοι! Αναφέρομαι βεβαίως στην εξόντωση της πρώτης γενιάς των μπολσεβίκων, ήτοι σχεδόν όλων αυτών που πρωτοστάτησαν στην «οκτωβριανή επανάσταση» (πραξικόπημα) του 1917, καθώς και της συντριπτικής πλειοψηφίας των ξένων κομμουνιστών που είχαν καταφύγει στις αγκάλες της μαμάς-Μόσχας, για να σωθούν από τους… φασίστες.
Στις 19 Αυγούστου 1936, λοιπόν, ξεκίνησε στην Μόσχα η μεγαλύτερη από τις μεγάλες δίκες, με κατηγορουμένους όλο το enfant gâté του μπολσεβικισμού, με την φοβερή κατηγορία ότι είχαν συστήσει «αντεπαναστατική» τρομοκρατική οργάνωση σε συνεννόηση με τον Τρότσκυ και σχεδόν όλες τις… μυστικές υπηρεσίες του κόσμου. Στα πλαίσια αυτά, κατηγορούντο πως είχαν οργανώσει τη δολοφονία του γραμματέα της κομματικής οργανώσεως του Λένινγκραντ, Σεργκέι Μ. Κίροφ, τον Δεκέμβριο του 1934, κι ότι αργότερα σχεδίαζαν να δολοφονήσουν όλη την ανώτερη ηγεσία της χώρας και τον ίδιο τον Στάλιν.
Την ημέρα ολοκληρώσεως της δίκης, αγόρευσε ο φοβερός και τρομερός εισαγγελέας Βισίνσκυ (που είχε υπογράψει το ένταλμα συλλήψεως του Λένιν, το οποίο είχε εκδώσει η κυβέρνηση Κερένσκυ τον Ιούλιο του 1917…), απαιτώντας: «αυτά τα λυσσασμένα σκυλιά να τουφεκιστούν όλοι!».
Ποια ήταν τα «λυσσασμένα σκυλιά»; Συνολικά 16, στα οποία συγκαταλέγονταν o Ζινόβιεφ, μέλος του κόμματος από το 1901, μέλος της ΚΕ των μπολσεβίκων το 1917, και πρόεδρος της Κομμουνιστικής Διεθνούς μέχρι το 1926, ο Κάμενεφ, μέλος του κόμματος από το 1901, της ΚΕ των μπολσεβίκων και αναπληρωτής του Λένιν σαν πρόεδρος του συμβουλίου των λαϊκών επιτρόπων (πρωθυπουργός), ο Ιβάν Σμιρνώφ, μέλος του κόμματος από το 1899, επικεφαλής των σοβιέτ και του κόκκινου στρατού που νίκησαν τους «Λευκούς» στα Ουράλια και την Σιβηρία το 1918-20.
Γενικώς, από δίκες πέρασαν και εν συνεχεία εξοντώθηκαν ως «προδότες», «κατάσκοποι», «σαμποταριστές» και δε συμμαζεύεται, όλοι οι παλιοί μπολσεβίκοι ηγέτες – συνεργάτες του Λένιν, ήτοι Ζηνόβιεφ, Κάμενεφ, Σμιρνώφ Μπουχάριν, Ρίκωφ, Τόμσκι, Ράντεκ, Ρακόφσκυ, Πιατακώφ, Σμιρνόφ, Κίρωφ, Αντόνωφ-Οβσέγενκο, Σοκόλνικωφ, Σερεμπριάκωφ. Τέλος, το 1940 εξοντώθηκε και ο Τρότσκυ στο Μεξικό. Ο Λένιν ήταν… τυχερός –πέθανε νωρίς!
Στους κατηγορούμενους συμπεριλαμβάνονταν όλα τα μέλη του Πολιτικού Γραφείου επί εποχής Λένιν.
Το 1937 καταδικάστηκαν και εκτελέστηκαν οι ανώτατοι μπολσεβίκοι αξιωματικοί και θανατώθηκαν σχεδόν όλοι οι στρατάρχες, οι διοικητές στρατιών και οι ναύαρχοι.
Επίσης, εξοντώθηκε το 70% των μελών της Κεντρικής Επιτροπής (98 σε σύνολο 139 μελών) που είχε εκλεγεί στο 17ο Συνέδριο του κόμματος των μπολσεβίκων, τον Ιανουάριο του 1934, καθώς και 1.108 αντιπρόσωποι του εν λόγω συνεδρίου σε σύνολο 2.066 συνέδρων.
Οι διώξεις δεν περιορίστηκαν στους σοβιετικούς κομμουνιστάς της παλαιάς φρουράς. Γρήγορα επεκτάθηκαν και στους «κομιντερνικούς», στους ξένους κομμουνιστές που είχαν καταφύγει στην ΕΣΣΔ, συνήθως διωκόμενοι στις χώρες τους. Οι περισσότεροι εξ’ αυτών ήταν «παλιοί», πολλοί είχαν σχέσεις με τα ανώτατα στελέχη που είχαν ήδη εκκαθαρισθεί (Τρότσκυ, Ζηνόβιεφ κ.λπ.), οπότε έπρεπε να πεθάνουν! Η κατηγορία των διώξεων, ήταν συνήθως η ιδία για όλους: «πράκτορας της Γκεστάπο». Τραγική ειρωνεία: στην συντριπτική τους πλειοψηφία οι ξένοι κομμουνιστές στην ΕΣΣΔ ήταν Εβραίοι.
Το πιο βαρύ τίμημα το επλήρωσαν οι Πολωνοί. Το Κ.Κ. Πολωνίας, που έδρευε στην ΕΣΣΔ καθότι ήταν παράνομο στην Πολωνία, διελύθη εις τα εξ’ ων συνετέθη! Και τα 12 μέλη της Κ.Ε. του εξετελέσθησαν, όπως κι όλοι οι Πολωνοί αντιπρόσωποι στην Κομιντέρν. Δια μαχαίρας πέρασαν και τα κατώτερα στελέχη, αλλά και τα απλά μέλη, περίπου 5.000 άτομα. Ακολούθησαν οι Γερμανοί κομμουνιστές: 600 εξ’ αυτών συν 47 Αυστριακοί δολοφονήθησαν, ενώ από τα 68 μέλη του Πολιτικού Γραφείου του Κ.Κ. Γερμανίας, οι 41 εκτελέστηκαν ή πέθαναν στα στρατόπεδα! Αν είχαν παραμείνει στην Γερμανία του Χίτλερ είναι πιθανόν να την γλίτωναν («Η ειρωνεία της ιστορίας: πολλοί απ’ αυτούς επέζησαν στα φασιστικά στρατόπεδα, ενώ πίσω από το αγκαθωτό σύρμα στη χώρα του σοσιαλισμού, πέθαναν όλοι» (πηγή: Ρατζίνσκι, «Στάλιν»)! Επίσης, δολοφονήθησαν 1.000 Λετονοί, οι περίπου 200 Ιταλοί (πλην του Γ.Γ. του Ι.Κ.Κ., Παλμίρο Τολιάτι) οι 800 Γιουγκοσλάβοι, πλην του Γιοσίπ Μπροζ – Τίτο (πόσο θα το μετάνιωσε αυτό ο Στάλιν μετά την «αποστασία» του Τίτο, το 1948!) καθώς και οι Ούγγροι. Μεταξύ αυτών και ο διαβόητος Μπέλλα Κουν (Κοέν), πρωταγωνιστής του κομμουνιστικού πραξικοπήματος που είχε επικρατήσει επί τρίμηνο περίπου στην Ουγγαρία το 1919, καθώς και οι 12 κομισάριοί του, στην κυβέρνηση εκείνη. Τέλος, «εκκαθαρίστηκαν» και άλλοι κομμουνιστές από τριτοκοσμικές χώρες. Εστάθησαν τυχεροί οι Ισπανοί κομμουνισταί, καθότι ο ισπανικός εμφύλιος συνεχιζόταν ακόμη και δεν είχαν πάει στην ΕΣΣΔ, αλλά μόνον προσωρινά. Αυτοί πλήρωσαν το «μάρμαρο» στο επόμενο κύμα διώξεων…
Πόσοι ήταν συνολικά οι κομμουνιστές – θύματα του Στάλιν, ανώτατα, μεσαία και κατώτερα στελέχη του κόμματος των μπολσεβίκων; Έως την κατάρρευση του μετασταλινικού μπολσεβικισμού, το 1990, είχαν επανεξεταστεί 856.582 φάκελοι καταδικασθέντων. Εξ’ αυτών, αποκαταστάθηκαν μετά θάνατον οι 844.740. Προφανώς, τόσοι ήταν οι κομμουνιστές – θύματα του Στάλιν! Κανένας φασίστας ηγέτης δεν κατάφερε ποτέ να εξοντώσει τόσους πολλούς κομμουνιστάς!
Δόξα και Τιμή, λοιπόν, στον στρατάρχη Στάλιν, τον μεγαλύτερο εξολοθρευτή κομμουνιστών στην Παγκόσμιο Ιστορία!
