Το Κυπριακό Έπος (1955-1959) – Μια κρυμμένη σελίδα της Ιστορίας μας (Β΄ Μέρος)
Γράφει ο Γ. Δημητρακόπουλος, Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός
Εν τω μεταξύ, ο αγώνας της ΕΟΚΑ συνεχίζεται κανονικά. Και ο δυνάστης στήνει αγχόνες. Στις 10 Μαΐου απαγχονίζονται στις φυλακές οι Μιχάλης Καραολής και Ανδρέας Δημητρίου, στις 9 Αυγούστου οι Ανδρέας Ζάκος, Ιάκωβος Πατάτσος και Χαρίλαος Μιχαήλ, στις 21 Σεπτεμβρίου οι Μιχαήλ Κουτσόφτας, Στέλιος Μαυρομμάτης και Ανδρέας Παναγίδης. Οι απαγχονισθέντες ήρωες, όλοι κάτω των 25 ετών, κηδεύθηκαν στον περίβολο των φυλακών («Φυλακισμένα Μνήματα»), γιατί οι αποικιοκράτες έτρεμαν στην ιδέα αυτών που θα επακολουθούσαν της δημόσιας κηδείας των. Εδώ θα ανοίξω μια παρένθεση. Οι εκτελέσεις ομήρων και ανταρτών από τους Γερμανούς στην κατοχή, αποκαλούνται «εγκλήματα του φασισμού». Οι βρετανικές φρικαλεότητες στην Κύπρο, πως μπορούν να χαρακτηρισθούν άραγε; Μήπως «εγκλήματα της δημοκρατίας»; Κλείνει η παρένθεση…
Όμως, δεν έλειψαν και τα ευτράπελα από τον αντιαποικιακό αγώνα. Θα σας διηγηθώ ένα απ’ αυτά: το καλοκαίρι του 1956, ο Χάρτινγκ εζήτησε από τους αγωνιστάς να παραδοθούν, υποσχόμενος αμνηστία. Τότε, οι αγωνιστές του σκάρωσαν μια πλάκα που σίγουρα θα την θυμόταν για ολόκληρη την ζωή του. Άφησαν στους δρόμους της Λευκωσίας έναν… γάιδαρο, φορτωμένον με ξύλινα όπλα, που έφερε πινακίδα που έγραφε στα αγγλικά: «Στρατάρχα μου, παραδίνομαι!».
Αυτό ήταν, ο τύραννος εξευτελίστηκε και αφρίζοντας από την λύσσα του έδωσε διαταγή για την έναρξη εκτεταμένων εκκαθαριστικών επιχειρήσεων. Σε μια από τις επιχειρήσεις αυτές σκοτώθηκε πολεμώντας σαν Έλληνας, δηλαδή σαν ήρωας, ο Γρηγόρης Αυξεντίου, ηγετικό στέλεχος της ΕΟΚΑ. Στην θυσία του Αυξεντίου και των ανδρών του, οφείλουμε να σταθούμε. Ο «Ζήδρος» της ΕΟΚΑ (όπως ήτο το επαναστατικό του ψευδώνυμο), κρυβόταν από τα βρετανικά καταδιωκτικά αποσπάσματα σε μια σπηλιά στο όρος Τρόοδος, κοντά στην Μονή Μαχαιρά. Είχε στο πλάι του τέσσερις συναγωνιστάς του. Μετά από προδοσία, οι Βρετανοί τους εντοπίζουν και τους ζητούν να παραδοθούν. Οι αγωνιστές τους απαντούν με ριπές αυτομάτων. Οι Βρετανοί, μετά τις πρώτες απώλειες στρατιωτών τους επιμένουν: Παραδοθείτε! Ο Αυξεντίου καταλαβαίνει τι θα επακολουθήσει και ζητά από τους συναγωνιστάς του να παραδοθούν. Αυτός έχει πάρει την απόφασή του, θα μείνει και θα θυσιαστεί για τον αγώνα! Στην αρχή, οι συναγωνιστές του αρνούνται να τον υπακούσουν. Με τα χίλια ζόρια τους πείθει. Τον ζώνουν τα φαρμακερά φίδια της Λόντρας και του ζητούν επιτακτικά να παραδοθεί. Είναι προφανές, τον θέλουν ζωντανό για να τον διαπομπεύσουν! Ο Γρηγόρης δεν τους κάνει τη χάρη και η μάχη αρχίζει. Ένας εναντίον όλων!
Κάποια στιγμή, οι πυροβολισμοί σταματούν. Οι Άγγλοι πίστεψαν ότι σκότωσαν το λιοντάρι, Φοβούνται, όμως, να μπουν στην σπηλιά και στέλνουν έναν από τους παραδοθέντες συναγωνιστές του, να μαζέψει το «πτώμα». Ο Αυγουστής Ευσταθίου, μπαίνει στην σπηλιά και βρίσκει τον Γρηγόρη τραυματία. Αποφασίζει τότε να μείνει κοντά του και να θυσιαστεί κι ο ίδιος. Πιάνει ένα όπλο και πυροβολεί τον εχθρό. Μια νέα σκληρή μάχη αρχίζει και βαστάει οκτώ ολάκερες ώρες! Βλέποντας οι αποικιοκράτες ότι οι δύο Έλληνες δεν πρόκειται να δειλιάσουν και να παραδοθούν, βάζουν σε ενέργεια ένα σατανικό, ύπουλο, αυθεντικά εγγλέζικο σχέδιο. Οι νέοι Νέρωνες, περιλούζουν με πετρέλαιο την είσοδο της σπηλιάς και βάζουν φωτιά για να αναγκάσουν τους δύο αγωνιστές να βγουν έξω. Ο Αυξεντίου διατάζει τον Αυγουστή να βγει και μετά ορμάει περνώντας μέσα από τις φλόγες κατά των εχθρών. Φλεγόμενος, βρίσκει ηρωικό θάνατο από τα βρετανικά πυρά και το ολοκαύτωμά του γίνεται σύμβολο αγώνα και θυσίας για όλους τους ελευθέρους ανθρώπους! Κι όμως, η Ιστορία αυτών των ηρώων δεν διδάσκεται στα σχολεία! Ντροπή και αίσχος σ’ όσους πέρασαν από τα υπουργεία (Α)Παιδείας αυτής της χώρας!
Λίγες ημέρες μετά την μάχη του Μαχαιρά, απαγχονίζεται ο 18χρονος Ευαγόρας Παλληκαρίδης, μαθητής του Γυμνασίου της Πάφου. Τον Οκτώβριο του 1957, φεύγει νικημένος και ντροπιασμένος από την Κύπρο, ο κυβερνήτης Χάρτινγκ και αντικαθίσταται από τον Χιού Φουτ. Από τις αρχές του 1957, οι δόλιοι Βρετανοί χρησιμοποίησαν το τελευταίο όπλο που τους είχε απομείνει, τους ελληνόφωνους προδότες! Η Ελλάδα βγάζει Λεωνίδες, βγάζει Παλαιολόγους, βγάζει Κολοκοτρωναίους, βγάζει Διγενήδες, αλλά βγάζει και Εφιάλτες, και Πηλιογούσηδες! Τα μιαρά αυτά καθάρματα, οι άξιοι απόγονοι του Εφιάλτη και των υπολοίπων προδοτών, ανευρέθησαν από τις τάξεις του ΑΚΕΛ (Ανορθωτικού Κόμματος Εργαζόμενου Λαού), δηλαδή Κ.Κ. Κύπρου! Οι νέοι Εφιάλτες, καταπρόδωσαν τον ενωτικό-αντιαποικιακό αγώνα από την πρώτη στιγμή και από τον ραδιοφωνικό σταθμό «η φωνή της αλήθειας» του ΚΚΕ, αποκάλυψαν στους αποικιοκράτες την ταυτότητα του Διγενή και καταδίκασαν τον αγώνα χαρακτηρίζοντας τους αγωνιστάς της ΕΟΚΑ «βαρελότους» και «δυναμιτιστές». Ιδού και ένα μέρος από την πρώτη ανακοίνωση των κομμουνιστών της Κύπρου για τον αγώνα της ΕΟΚΑ, με ημερομηνία 3 Απριλίου 1955:
«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι δυναμιτιστικές απόπειρες οργανώθηκαν από ταραχοποιούς που θέλουν να υποχρεώσουν την Αγγλική Διοίκηση να πάρει αυστηρά μέτρα εναντίον των εργαζομένων και να αυξήσουν την εχθρότητα που χωρίζει τους Έλληνες από τους Τούρκους. Σίγουρα ο σκοπός των εκρήξεων ήτο για να κτυπηθεί το γνήσιο, το μαζικό, εργατικό κίνημα. Η δράση της ΕΟΚΑ είναι καθαρά αντικομουνιστική και σίγουρα στρέφεται και κατά των Τούρκων της Κύπρου, και ως εκ τούτου Έλληνες και Τούρκοι ενωμένοι να αμυνθούν για να αντιμετωπίσουν τον κοινό εχθρό τους την ΕΟΚΑ».
Ωστόσο, ενεργό προδοτικό ρόλο ανέλαβαν το 1957. Τότε οι «Κύπριοι» κομμουνιστές επιστρατεύθηκαν από τους Βρετανούς αποικιοκράτες-καπιταλιστές, ως κοινοί ρουφιάνοι και καταδότες των αγωνιστών. Όμως, οι Ιούδες αυτοί, καλοπληρωμένοι με εγγλέζικες λίρες, έλαβαν συντόμως αυτό που τους άξιζε. Ο Διγενής ίδρυσε ειδική ομάδα τιμωρίας των σπιούνων, με την μόνη ποινή που αξίζει στους προδότες. Για την μαύρη σελίδα που έγραψαν τα βρωμερά σκουλήκια του κομμουνισμού στην Κύπρο, έγραψε στο περιοδικό «Εγερτήριον Σάλπισμα» ο τότε αγωνιστής της ΕΟΚΑ «Δευκαλίων», που ήτο ο κατοπινός πρόεδρος του ηρωικού «ΟΧΙ» στο σχέδιο Ανάν, ο αείμνηστος σήμερα Τάσσος Παπαδόπουλος:
«Ξενοκρατία και ΑΚΕΛική ηγεσία υφαίνουν το ίδιο πανί, έχουν τους ίδιους σκοπούς και επιδιώξεις. Η ερυθρά ηγεσία ζητούσε ενότητα για να παρεισφρήσει αυτή και τα τυφλά όργανά της μεταξύ των ορθώς σκεπτομένων και δρώντων εις το εθνικόν ζήτημά μας, δια να διασπά και να προδίδει ευκολότερα τον αγώνα μας».
Για τις εκτελέσεις των κομμουνιστών προδοτών, έγραψε ο Τάσσος Παπαδόπουλος: «Φυσικά θλιβόμεθα όταν βρισκόμαστε εις την αναπότρεπτον ανάγκην να τιμωρήσωμεν ομοεθνείς μας, είτε αυτοί είναι αριστεροί είτε οιασδήποτε άλλης παρατάξεως. Διεξάγωμεν, όμως, αγώνα εθνικόν και δεν δυνάμεθα να επιτρέψωμεν σε ανθρωπάρια, τα οποία ουδέν μέχρι σήμερον προσέφεραν εις τον αγώνα μας ως κόμμα, να μας αντιστρατεύονται και επί τη βάσει σχεδίου και οδηγιών να προδίδουν και να επιτίθενται εναντίον πραγματικών πατριωτών».
Και συνεχίζει ο αείμνηστος Τάσσος για τις αντιδράσεις του εθνοπροδοτικού ΑΚΕΛ στις εκτελέσεις των χαφιέδων του: «Δεν εδίστασαν να αποπειραθούν να προκαλέσουν απεργίας και θεατρικάς εκδηλώσεις διαμαρτυρίας υπό τας ευλογίας των συμμαχικών των Δυνάμεων Ασφαλείας, δια τον φόνον κομμουνιστών πρακτόρων των Άγγλων».
Γιατί, όμως, οι «Κύπριοι» κομμουνιστές έγιναν όργανα των Βρετανών και προδότες της πατρίδος των; Και πάλι ο λόγος εις τον αείμνηστο Τάσσο: «Διατί όμως η ερυθρά ηγεσία αντιστρατεύεται τον αγώνα μας; Διότι εισέπραξε και εισπράττει τα βρετανικά αργύρια. Διότι ο Ζιαρτίδης και ΣΙΑ έγιναν πράκτορες της Ιντέλιτζενς Σέρβις. Και επειδή εισέπραξαν τα βρετανικά αργύρια και επειδή ετέθησαν εις την υπηρεσίαν της Ιντέλιτζενς Σέρβις, είχαν την αποκλειστικήν αποστολήν να ενταφιάσουν το Κυπριακόν».
Όμως, ας γυρίσουμε στον αγώνα. Στα τέλη του 1958, διεξήχθη η τελευταία μάχη, στο Δίκωμο, με τον ηρωικό θάνατο του τομεάρχου της ΕΟΚΑ, Κυριάκου Μάτση και των παλληκαριών του. Ήταν οι τελευταίοι νεκροί του αγώνα. Είχε έλθει η ώρα της διπλωματικής λύσεως. Η οποία, όμως, δεν ήταν λύση, αλλά ανάθεμα! Στις 19 Φεβρουαρίου 1959, λοιπόν, υπεγράφησαν οι συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου και στις 15 Αυγούστου 1960 αποχώρησαν τα βρετανικά στρατεύματα από την νήσο, εκτός από τις περιοχές που διατηρούσαν –και που διατηρούν ακόμα και σήμερα- τις στρατιωτικές των βάσεις (άλλο ένα αίσχος!).
1ον) Την ανεξαρτησία του κυπριακού κράτους και όχι την Ένωση με την Μητέρα Πατρίδα, την οποία ήθελε η συντριπτική πλειοψηφία των Κυπρίων (εκτός από τους κομμουνιστάς) και για την οποία διεξήχθη ο αγών της ΕΟΚΑ.
2ον) Παρέμειναν οι βρετανικές βάσεις στο νησί, ως ζωντανή συνέχεια της αποικιοκρατίας.
3ον) Εδόθησαν στους «Τουρκοκυπρίους», η θέση του αντιπροέδρου της κυβερνήσεως, δικαιώματα ίσης εκπροσωπήσεως στις δημόσιες υπηρεσίες και δικαίωμα αρνησικυρίας (βέτο), καίτοι εκπροσωπούσαν μόλις το 18% του πληθυσμού.
4ον) Εγγυήτριες δυνάμεις της ανεξαρτησίας της Κύπρου ορίστηκαν η Βρετανία (!!!), η Ελλάς και η Τουρκία! Σ’ αυτόν τον όρο «πάτησαν» οι Τούρκοι το 1974!
Ιδού πως σχολίασε τις συμφωνίες αυτές ο πρωτομάστορας του Έπους, Γ. Γρίβας-Διγενής: «Ένας λαός μικροσκοπικός εδίδαξε στους μεγάλους την πίστη και έδειξε πως γίνονται τα θαύματα. Έγινε θρύλος με την ζωτικότητα και την αρετήν του. Έδειξε πως μπορεί να πάρει μόνος τη λευτεριά, με ολοκαυτώματα, σταυρούς και μνήματα των παλληκαριών του. Αλλά, εάν η ελληνική ψυχή υπήρξε γενναία, η διεθνής διπλωματία υπήρξε άδικος. Το τίμημα του αιματοβαμμένου αγώνος του κυπριακού Ελληνισμού ήτο μια ψεύτικη λευτεριά. Του έδωσαν μια λευτεριά υπό εγγύησιν, δεκανίκια για να βαδίζει και να ψάχνει να βρει τον δρόμον της προόδου και ευημερίας του. Γι’ αυτό και πάλιν η ελληνική Κύπρος ευρίσκεται σε πολεμικό συναγερμόν».
Αυτός είναι ο τραγικός επίλογος ενός Έπους του Ελληνισμού, που δεν διδάσκεται στα ελληνικά σχολεία, για λόγους ευνοήτους…
