14 Μαΐου 1948: η ίδρυση του Ισραήλ, με την συνδρομή του «πατερούλη» Στάλιν
Γράφει ο Γ. Δημητρακόπουλος, Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός
Στις 14 Μαΐου 1948, μία ημέρα πριν λήξει η βρετανική Εντολή στην περιοχή, το Ανώτατο Εβραϊκό Συμβούλιο ανακήρυξε την ανεξαρτησία του Ισραήλ και όρκισε πρόεδρο τον Χάϊμ Βάϊζμαν και πρωθυπουργό τον σιωνιστή ηγέτη, Νταβίντ Μπεν Γκουριόν.
Αυτός ήτο και ο πρώτος και κύριος σκοπός της ιδρύσεως του σιωνιστικού κινήματος, το 1897, από τον Τεοντόρ Χερτσλ – ο δεύτερος σκοπός του σιωνισμού είναι η παγκόσμιος κυριαρχία.
Ωστόσο, η ίδρυση του Ισραήλ οφείλεται κατά ένα μεγάλο μέρος και στον «πατερούλη» Στάλιν!
Οι πρώτες επαφές των σιωνιστών με τους σταλινικούς, έγιναν στο Λονδίνο, στις αρχές του 1941, όταν ο πρόεδρος της Παγκοσμίου Σιωνιστικής Οργανώσεως, Χάϊμ Βάϊζμαν, συνάντησε τον Σοβιετικό πρεσβευτή Ιβάν Μάϊσκι (στην πραγματικότητα επρόκειτο περί του Γιαν Μιχαήλοβιτς Λιαχοβέτσκι, Εβραίου από την Πολωνία). Εκεί μπήκαν οι βάσεις της σταλινικής υποστηρίξεως στην ίδρυση του Ισραήλ, όταν θα δινόταν η ευκαιρία.
Μάλιστα, μετά το πέρας της συναντήσεως, ο Μάϊσκι (Λιαχοβέτσκι) δήλωσε πολύ ξεκάθαρα, πως «εάν η Σοβιετική Ένωση θέλει να ενδιαφερθεί για το μέλλον της Μέσης Ανατολής, είναι προφανές ότι οι προχωρημένοι και προοδευτικοί Εβραίοι της Παλαιστίνης αντιπροσωπεύουν μεγαλύτερη υπόσχεση για μας, από τους οπισθοδρομικούς Άραβες, που ελέγχονται από φεουδαρχικές κλίκες».
Κι όταν οι Βρετανοί, που είχαν την Εντολή στην Παλαιστίνη, έφεραν το θέμα στον ΟΗΕ, τον Μάιο του 1947, ο τότε αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών της ΕΣΣΔ, Αντρέι Γκρομύκο, ανέβηκε στο βήμα της Γενικής Συνελεύσεως και μίλησε για «τις συμφορές» και τα ανείπωτα βάσανα του εβραϊκού λαού κατά τη διάρκεια του πολέμου», για την «ανικανότητα της Δύσεως να τον υπερασπιστεί», αλλά για «την κατάσταση των επιζώντων , χωρίς πατρίδα, χωρίς στέγη και χωρίς μέσα διαβιώσεως», που εξηγούν, όπως είπε, «την προσδοκία των Εβραίων για τη δημιουργία ενός δικού τους κράτους».
Εις την συνέχεια του λόγου του, είπε πως η Σοβιετική Ένωση τάσσεται υπέρ ενός «ενιαίου ιουδαιο-αραβικού κράτους, με ίσα δικαιώματα για τους Εβραίους και τους Άραβες», προσθέτοντας όμως πως «εάν αποδειχθεί ότι αυτή η λύση είναι ανέφικτη λόγω των ολοένα πιο τεταμένων σχέσεων μεταξύ Εβραίων και Αράβων, θα υποστηρίξουμε τη διχοτόμηση αυτής της χώρας σε δύο ανεξάρτητα κράτη, ένα εβραϊκό και ένα αραβικό».
Επιπλέον, η ΕΣΣΔ και οι δορυφόροι της έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην υιοθέτηση του σχεδίου διχοτομήσεως της Παλαιστίνης, στις 29 Νοεμβρίου 1947. Ο δε πρώην εισαγγελεύς των διαβόητων Δικών της Μόσχας, Βισίνσκυ, που συμμετείχε στην σοβιετική αντιπροσωπεία, είχε λάβει την οδηγία από τη Μόσχα «να συμβουλεύεται την εβραϊκή άποψη σε όλα τα σημαντικά ζητήματα σχετικά με την Παλαιστίνη», δηλαδή να ενεργεί συμφώνως με τα σιωνιστικά συμφέροντα!
Τρεις ημέρες μετά την ίδρυση του Ισραήλ (14 Μαΐου 1948), η σταλινική ΕΣΣΔ ήταν το πρώτο κράτος στον κόσμο που το αναγνώρισε!
Το δε κρατικό πρακτορείο ΤΑΣΣ, επαινούσε τον Ισραηλινό στρατιώτη «ολότελα πεπεισμένο ότι αγωνίζεται για ένα δίκαιο σκοπό, για την προστασία των δικαιωμάτων του, ενάντια στους Άραβες που είναι οι μαριονέτες του βρετανικού ιμπεριαλισμού».
Εν συνεχεία, η Σοβιετία, υπερασπίστηκε σθεναρά το Τελ Αβίβ απέναντι στις διεθνείς πιέσεις υπέρ του σχεδίου του διαμεσολαβητή Μπερναρντότε, ο οποίος δολοφονήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 1948 από την Lehi – μία παραστρατιωτική σιωνιστική συμμορία.
Κι όταν ήρθε προς ψήφιση στον ΟΗΕ η υπ’ αριθμόν 194 Απόφαση, που θέσπιζε το δικαίωμα στην επιστροφή των 700.000 Παλαιστινίων προσφύγων που είχαν διωχθεί απ’ την γη των πατέρων τους από τον στρατό των σιωνιστών, ο εκπρόσωπος της ΕΣΣΔ και οι αντιπρόσωποι όλων των κρατών της κομμουνιστοκρατουμένης Ανατολικής Ευρώπης, εψήφισαν κατά της Αποφάσεως!
Πρωτύτερα, οι σταλινικοί είχαν δώσει στους σιωνιστάς αυτά που κυρίως χρειάζονταν: ανθρώπινο υλικό για ν’ αλλάξουν τους πληθυσμιακούς συσχετισμούς και όπλα για να επιβληθούν στους δυστυχείς Άραβες.
Ενώ, λοιπόν, το 1946, οι Εβραίοι στην Παλαιστίνη ήταν μια μειοψηφία 600.000 (το ένα τρίτο του συνολικού πληθυσμού), ο Στάλιν «παρότρυνε» τις χώρες-δορυφόρους «να επιτρέψουν στους Εβραίους τους να πάνε να ενισχύσουν τους αδελφούς τους στην Παλαιστίνη». Έτσι, εστάλησαν αρχικώς στην Παλαιστίνη 150.000 Εβραίοι απ’ την Πολωνία, εν συνεχεία οι Εβραίοι της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας και το 1948 πάνω από 300.000 Εβραίοι, απ’ τις υπόλοιπες χώρες του παραπετάσματος.
Εις ότι αφορά τον οπλισμό, ο Στάλιν ανέθεσε την αποστολή στην Τσεχοσλοβακία. Αρχικώς στις παράνομες εβραϊκές τρομοκρατικές οργανώσεις Ιργκούν και Χαγκάνα και εν συνεχεία στο νεοϊδρυθέν κράτος του Ισραήλ. Την επίβλεψη της μεταφοράς του σοβιετικού οπλισμού στο Ισραήλ, είχε αναλάβει η Γκόλντα Μέϊρ, ηγετικό στέλεχος της Χαγκάνα, η οποία έγινε η πρώτη πρεσβευτής του Ισραήλ στην Μόσχα και εν συνεχεία πρωθυπουργός του Ισραήλ.
Όπως δήλωσε ο σιωνιστής ηγέτης Μπεν Γκουριόν: «τα όπλα αυτά έσωσαν τη χώρα. Αποτέλεσαν την πιο σημαντική βοήθεια που είχαμε. Χωρίς αυτά, πολύ αμφιβάλλω εάν θα είχαμε επιβιώσει τον πρώτο μήνα».
Μάλιστα, τον Δεκέμβριο του 1948, κατόπιν εκκλήσεως του Γραμματέως του Κ.Κ. Ισραήλ, ο Σοβιετικός κομισάριος Μαλένκωφ έστειλε στο Ισραήλ μια ταξιαρχία 2.000 στρατιωτών, για να πολεμήσουν κατά των Αράβων.
Αυτή ήταν η πολύτιμη συμβολή του σταλινισμού στην ίδρυση του Ισραήλ, προφανώς στην μνήμη του ιδρυτού και των βασικών ηγετών του κομμουνισμού (Μαρξ, Λένιν, Τρότσκυ, Σβερντλώφ, Ζηνόβιεφ, Κάμενεφ, κ.λπ.), που ήταν κατά 99,9% Εβραίοι!
