Μια ημέρα σαν την σημερινή, στην χαράδρα του Φάγγου στην Μεσούντα Άρτας, ήρθε το τέλος του σφαγέα Θανάση Κλάρα (γνωστού ως Άρη Βελουχιώτη), που είχε πλημμυρίσει την Ελλάδα με το αίμα χιλιάδων αγνών Ελλήνων πατριωτών!
Ακόμα παραμένει μυστήριο το πώς ήρθε αυτό το τέλος. Δηλαδή, αν σκοτώθηκε από τις σφαίρες των στρατιωτικών αποσπασμάτων που είχαν περικυκλώσει αυτόν και την συμμορία του, ή αν αυτοκτόνησε. Σε κάθε περίπτωση, σημασία έχει το αποτέλεσμα…
Είχε προηγηθεί η ρήξη του με την επίσημη κομματική γραμμή, καθώς ο Βελουχιώτης είχε διαφωνήσει ανοικτά με την Συμφωνία της Βάρκιζας. Μάλιστα, αναδιοργάνωσε την συμμορία του κι ανέβηκε πάλι στο βουνό, για να «συνεχίσει τον αγώνα».
Το ΚΚΕ δεν του χαρίστηκε και στις 12 Ιουνίου του 1945 ο «Ριζοσπάστης» δημοσίευσε την αποκήρυξη-διαγραφή του Βελουχιώτη. Την απόφαση του Πολιτικού Γραφείου της Κ.Ε. του ΚΚΕ, υπέγραφε ο τότε ΓΓ του Κόμματος Νίκος Ζαχαριάδης, που χαρακτήριζε την στάση του Βελουχιώτη «ύποπτη» και «τυχοδιωκτική», ενώ υπενθύμιζε πως επί Μεταξά ο Βελουχιώτης ήταν «δηλωσίας», δηλαδή προδότης. Λέγεται, ότι αρχικά η αποκήρυξη-διαγραφή είχε γίνει τον Απρίλιο του 1945, από την 11η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, αλλά για άγνωστους λόγους κρατήθηκε κρυφή, μέχρι να επικυρωθεί από το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ.
Ιδού η αποκήρυξη του τέρατος:
«Ο Άρης Βελουχιώτης (Θανάσης Κλάρας ή Μιζέριας) αφού μια φορά πρόδωσε και αποκήρυξε το ΚΚΕ, γιατί λύγισε μπροστά στον Μανιαδάκη, ξαναζήτησε τον καιρό του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα να ξαναγοράσει με το αίμα του την προδοσία του εκείνη, που αναγνώρισε και καταδίκασε. Το ΚΚΕ του ’δωσε τη δυνατότητα αυτή. Σήμερα, όμως, σε μια δύσκολη και κρίσιμη στιγμή, από δειλία και φόβο, παρά τις υποσχέσεις και τη συμφωνία που στα λόγια έδειξε, απειθαρχεί και πάλι, ξαναπροδίνει το ΚΚΕ με την τυχοδιωκτική και ύποπτη στάση του, που μόνο τον εχθρό ωφελεί…».
Μάλιστα, μαζί με την αποκήρυξη, το ΚΚΕ έριξε το σύνθημα «ούτε ψωμί, ούτε νερό στον Μιζέρια» (το κομματικό παρατσούκλι του Βελουχιώτη). Σύνθημα που αποδείχθηκε αποτελεσματικότατο, καθώς η συμμορία του Άρη ήταν απομονωμένη απ’ όλους, μέχρι που κυκλώθηκε από το στρατιωτικό απόσπασμα!
Ο επίλογος, γράφτηκε στην κεντρική πλατεία των Τρικάλων, όπου τα κεφάλια του Βελουχιώτη και του πρωτοπαλίκαρού του, Τζαβέλλα, κρεμάστηκαν στους φανοστάτες και εξετέθησαν εις κοινήν θέαν.
(ΥΓ): Και το κωμικοτραγικόν της υποθέσεως: στα νεώτερα χρόνια, το… τιμημένο Κουκουέ «αποκατέστησε» και τον Βελουχιώτη, αλλά και τον Ζαχαριάδη – που είχε αποκηρυχθεί με την σειρά του τα κατοπινά χρόνια!
Α.Β.