Οι γενετικές σχέσεις των Ελλήνων με τους άλλους Ευρωπαίους
Σύμφωνα με έρευνα των L. Poewer, P. J. Croucher και άλλων, που δημοσιεύθηκε το 2004 στο περιοδικό «Human Genetics» 116, οι Ευρωπαίοι χωρίζονται σε τρεις διακριτές ομάδες πληθυσμών. Αυτές είναι:
α) Δυτική πληθυσμιακή υπο-ομάδα, που περιλαμβάνει κυρίως πληθυσμούς από τη Δυτική Ευρώπη με εξαίρεση το μητροπολιτικό Παρίσι.
β) Ανατολική πληθυσμιακή υπο-ομάδα, που περιλαμβάνει όλους τους σλαβικούς πληθυσμούς, εκτός από τους Βούλγαρους.
γ) Πληθυσμιακή υπο-ομάδα της Κεντρικής Ευρώπης που περιλαμβάνει γερμανικούς και ιταλικούς πληθυσμούς αλλά και μια υπο-ομάδα από τη Βαλκανική και τον Δούναβη.
Στην έρευνα περιλαμβάνονταν και Έλληνες, οπότε μπορούν να χρησιμοποιηθούν τα γενετικά δεδομένα για να καθοριστεί η θέση τους ανάμεσα στους άλλους Ευρωπαίους.
Οι Έλληνες, σύμφωνα πάντα με την έρευνα, ομαδοποιούνται γενετικά με Νότιους Ιταλούς, Σικελούς, Ούγγρους, Βούλγαρους και Ρουμάνους και σχηματίζουν την υπο-ομάδα της Βαλκανικής-Δούναβη ή αλλιώς, τον όμιλο κρατών της ΝΑ Ευρώπης. Η περιοχή αυτή συμπίπτει με την Ανατολική Βυζαντινή Αυτοκρατορία και περιλαμβάνει πληθυσμούς που μιλούν γλώσσες από τελείως διαφορετικές οικογένειες γλωσσών.
Μετά από επεξεργασία των γενετικών δεδομένων βρέθηκε ότι οι Έλληνες έχουν σύσταση Δυτικής ομάδας σε ποσοστό 44%, Ανατολικής 27% και 29% της τρίτης υπο-ομάδας. Οι Βούλγαροι έχουν 28% Δυτικής, 53% Ανατολικής και 19% της άλλης, οι Τούρκοι 34%, 29% και 37% και οι Αλβανοί 34%, 53% και 13% αντίστοιχα. Έτσι φαίνεται ότι οι Έλληνες διαφοροποιούνται από τους άλλους βαλκανικούς λαούς, καθώς έχουν υψηλό ποσοστό «Δυτικών απλοτύπων» και χαμηλό «Ανατολικών απλοτύπων» Αν σκεφτούμε ότι η συμμετοχή των Ανατολικών απλοτύπων στη γενετική σύσταση των Ελλήνων δεν διαφέρει πολύ από την αντίστοιχη συμμετοχή στη γενετική σύσταση των κατοίκων της ηπειρωτικής Ιταλίας (20%) και της Σικελίας (18%), αποδεικνύεται η στενή γενετική σχέση των Ελλήνων με τον γεωγραφικό χώρο της Κεντρικής Ευρώπης και απορρίπτεται η εκτεταμένη συμμετοχή γενετικών στοιχείων από τους Σλάβους και τους Τούρκους στο DNA των Ελλήνων. Επιβεβαιώνεται έτσι άλλη έρευνα που έγινε από τον C. Di Gaetano και άλλους, σύμφωνα με την οποία τα πληθυσμιακά δείγματα από την Ελλάδα ταξινομούνται γενετικά εντελώς ξεχωριστά από γενετικά δείγματα των άλλων βαλκανικών λαών.
Τι δείχνουν τα αποτελέσματα των επιστημονικών μελετών;
Η Αρχαιογενετική έδωσε απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα που απασχολούσαν αρχαιολόγους, γλωσσολόγους και ιστορικούς για δεκάδες χρόνια. Το βασικό συμπέρασμα της μελέτης τους Μυκηναίους και τους Μινωίτες είναι το εξής:
«Τα γενετικά ευρήματα αντανακλούν τα ιστορικά γεγονότα του ελλαδικού χώρου… η εικόνα της ιστορικής/γενετικής συνέχειας των Ελλήνων είναι ξεκάθαρη, όπως ξεκάθαρο επίσης είναι το γεγονός ότι διαμέσου των αιώνων οι Έλληνες εξελίχθηκαν δεχόμενοι επιδράσεις από άλλους πληθυσμούς, αλλά ποτέ δεν έσβησε η γενετική κληρονομιά των πληθυσμών του Αιγαίου, πριν και μετά την εποχή των πρώιμων πολιτισμών της Εποχής του Χαλκού».
Οι επιστήμονες της δεύτερης μελέτης, πρότειναν διάφορες πιθανές εξηγήσεις για το γεγονός ότι οι Έλληνες ομαδοποιούνται γενετικά με τους Ιταλούς, τους Ούγγρους, τους Ρουμάνους και τους Βούλγαρους. Ο Κωνσταντίνος Τριανταφυλλίδης, παραθέτει τη δική του εκδοχή, σύμφωνα με την οποία η γενετική αυτή ομαδοποίηση, πιθανόν υποδεικνύει την επιρροή των Ελλήνων σε όλη αυτή τη μεγάλη περιοχή.
Έτσι η κοινή αυτή ομαδοποίηση των πληθυσμών, δεν αποκλείεται να αντικατοπτρίζει την ελληνική επιρροή στην περιοχή νότια της γραμμής Jirecek που συμπίπτει με τη σφαίρα επιρροής των Ελλήνων κατά τους ιστορικούς χρόνους.
Η γραμμή Jirecek, ως όρος χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον ιστορικό Konstantin Jirecek το 1911. Πρόκειται για νοητή γραμμή που αρχίζει από την πόλη Laci της Βόρειας Αλβανίας, συνεχίζεται στην τέως Γιουγκοσλαβία, φτάνει στη Σόφια και καταλήγει στην πόλη Μπουργκάς (Βάρνα) της Βουλγαρίας. Από την αρχαιότητα ως τον 4ο μ.Χ. αιώνα η γραμμή Jirecek χώριζε τη Βαλκανική Χερσόνησο στις περιοχές επιρροής της Λατινικής γλώσσας (βόρεια της γραμμής) και της Ελληνικής γλώσσας (νότια της γραμμής).