Χίρο Ονόντα: “NO SURRENDER”
Δεν έχουν θέση οι Ήρωες στην εποχή των μικροτσίπ στον εγκέφαλο των δήθεν θαυματουργών εμβολίων, στην εποχή της απιστίας και του ψηφιακού φακελώματος των πάντων! Και όμως Ήρωες υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα και ένας απ’ αυτούς, ένας Ιάπωνας Αξιωματικός, του οποίου την ιστορία σας παραθέτουμε:
Πολλοί Γιαπωνέζοι στρατιώτες παρέμειναν κρυμμένοι στις Φιλιππίνες, στα Γκούαμ, στην Ταϊλάνδη, στην Ινδονησία και αλλού, μην έχοντας πληροφορηθεί ή πιστέψει την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και την συνθηκολόγηση της χώρας τους. Ο Hiroo Onoda, παραδόθηκε στο νησί Lubang των Φιλιππίνων, στις 5 Μαρτίου του 1974.
Ο ανθυπολοχαγός Χίρο Ονόντα εκπαιδεύτηκε σαν αξιωματικός της αντικατασκοπείας στην σχολή Νακάνο και στις 26 Δεκεμβρίου 1944 στάλθηκε στο νησί Λούμπανγκ στις Φιλιππίνες. Οι διαταγές του ήταν να κάνει ότι μπορούσε για να απωθήσει τις εχθρικές επιθέσεις, ακόμα κι αν χρειαζόταν να καταστρέψει τον αεροδιάδρομο και την αποβάθρα του νησιού. Αμερικανικές δυνάμεις έκαναν απόβαση στις 28 Φεβρουαρίου 1945. Μέσα σε λίγο χρόνο από την απόβαση όλοι οι Ιάπωνες στρατιώτες είχαν είτε σκοτωθεί είτε παραδοθεί εκτός από τον Ονόντα και τρείς στρατιώτες. Η μικρή ομάδα ξεκίνησε για του λόφους.
Ο Ονόντα συνέχισε την αποστολή του, αρχικά ζώντας στα βουνά μαζί με τους τρείς στρατιώτες (οπλίτη Γουϊτσι Ακάτσου, και δεκανείς Σιότσι Σιμάντα και Κινσίτσι Κοζούκα). Πρώτη φορά είδαν ένα φυλλάδιο που έλεγε ότι ο πόλεμος είχε τελειώσει ήταν τον Οκτώβριο του 1945. Ένα άλλο στοιχείο βρέθηκε όταν η ομάδα σκότωσε μια αγελάδα. Ένα σημείωμα που είχε γραφτεί από τους ντόπιους ιθαγενείς έγραφε: «Ο πόλεμος τελείωσε στις 15 Αυγούστου. Κατεβείτε από τα βουνά!». Η ομάδα δεν εμπιστεύτηκε το σημείωμα, μια που είχαν δεχθεί πυρά λίγες μέρες νωρίτερα. Κατέληξαν να συμπεράνουν ότι το σημείωμα ήταν προπαγάνδα των συμμάχων κι ότι αν ήταν αλήθεια δεν θα τους είχαν πυροβολήσει.
Προς το τέλος του 1945, γίνονταν ρίψεις φυλλαδίων από αέρος που έφεραν εντολή παράδοσης των Ιαπωνικών στρατευμάτων υπογεγραμμένη από τον στρατηγό Τομουγιούκι Γιαμασίτα. Κρυμμένοι ήδη ένα χρόνο και με μόνη ένδειξη για τη λήξη του πολέμου ένα φυλλάδιο, η ομάδα έλεγξε κάθε τυπωμένη λέξη στο χαρτί. Μια πρόταση τους φαινόταν ιδιαίτερα ύποπτη. Έλεγε πως όποιος παραδίνονταν θα λάμβανε «υγειονομική βοήθεια» και θα «προωθούταν» πίσω στην Ιαπωνία. Για ακόμη μια φορά κατέληξαν ότι ήταν απάτη των συμμάχων. Τον Σεπτέμβριο του 1949 ένας από την ομάδα-ο Ακάτσου-διέφυγε και μετά από 6 μήνες παραδόθηκε σε Φιλιππινέζικες δυνάμεις. Αυτή η κίνηση ενίσχυσε την καχυποψία των υπολοίπων και τους έκανε πιο προσεκτικούς στην απόκρυψη της θέσης τους.
Το 1952 αεροπλάνα έριξαν γράμματα και φωτογραφίες των μελών των οικογενειών πιέζοντας τους να παραδοθούν αλλά οι τρείς στρατιώτες πάλι δεν πείστηκαν. Ο Σιμάντα πυροβολήθηκε στο πόδι μετά από μια σύγκρουση με ντόπιους ψαράδες τον Ιούνιο του 1953. Ο Ονόντα τον περιέθαλψε μέχρι να γίνει καλά αλλά στις 7 Μαΐου του 1954 σκοτώθηκε από πυρά μιας ομάδας που είχε συγκροτηθεί για τον εντοπισμό τους. Ο Κοζούκα σκοτώθηκε από πυρά της τοπικής αστυνομίας τον Οκτώβριο του 1972 όταν αυτός και ο Ονόντα έβαλαν φωτιά σε σοδειά ρυζιού που είχε συγκεντρωθεί από τους αγρότες, πιστεύοντας πως έκαναν σαμποτάζ σε προμήθειες για τον εχθρό. Έτσι ο Ονόντα αν και επίσημα νεκρός από τον Δεκέμβριο του 1959 κινητοποίησε ακόμα ένα κύμα αποσπασμάτων για τον εντοπισμό του αν και κανένα δεν είχε επιτυχία.
Τον Σεπτέμβριο του 1974 ο Ονόντα συνάντησε ένα νεαρό τον Νόριο Σουζούκι που ταξίδευε σ’ όλο τον κόσμο κι είχε πει στους φίλους του ότι «θα ψάξω να βρώ τον υπολοχαγό Ονόντα, ένα πάντα και τον Απαίσιο Χιονάνθρωπο, μ’ αυτή τη σειρά». Οι δυο τους έγιναν φίλοι, αλλά ο Ονόντα συνέχισε να αρνείται να παραδοθεί, λέγοντας ότι περιμένει διαταγές από τον διοικητή του. Ο Σουζούκι επέστρεψε στην Ιαπωνία με φωτογραφίες του μαζί με τον Ονόντα σαν απόδειξη της επαφής τους και το 1974 η Ιαπωνική κυβέρνηση εντόπισε τον διοικητή του Ονόντα – ταγματάρχη Τανιγκούτσι – που στο μεταξύ είχε γίνει βιβλιοπώλης. Πέταξε για το Λουμπάνγκ και στις 9 Μαρτίου του 1974 ενημέρωσε τον Ονόντα για την ήττα της Ιαπωνίας στο Β’ΠΠ και τον διέταξε να παραδοθεί.
Ο υπολοχαγός Ονόντα βγήκε από την ζούγκλα 29 χρόνια μετά την λήξη του πολέμου και αποδέχθηκε την εντολή του διοικητή του φορώντας ακόμη τη στολή του και φέροντας το ξίφος του. Το τουφέκι του (Αρισάκα τύπου 99) ήταν σε λειτουργική κατάσταση, ενώ είχε απόθεμα από 500 σφαίρες και αρκετές χειροβομβίδες.