Κωνσταντινούπολις: Νύχτα της 6ης Σεπτεμβρίου του 1955: Για ποια «Ελληνοτουρκική φιλία» μιλούν οι εθνικοί μειοδότες;
Νύχτα 6ης Σεπτεμβρίου του 1955: Όταν ο τουρκικός όχλος βίασε, γκρέμισε, σκότωσε και λήστευσε τον μόχθο των Ελλήνων της Πόλης.
Συμπληρώνονται σήμερα 68 χρόνια από την δεύτερη άλωση της Κωνσταντινούπολης και συγκεκριμένα την νύχτα της 6ης προς την 7η Σεπτεμβρίου 1955. Τα γεγονότα, τα οποία συνέβησαν εκείνη τη νύχτα και η απαθέστατη στάση τόσο της τότε κυβέρνησης Καραμανλή όσο και από των μετέπειτα κυβερνήσεων, κατέλυσαν κάθε ίχνος εθνικής αξιοπρέπειας και οριστικοποίησαν μια διαδικασία παρακμής, η οποία συνεχίζεται αμείλικτη μέχρι σήμερα.
Η καλοστημένη τουρκική προβοκάτσια περί βομβισμού στην Θεσσαλονίκη του σπιτιού όπου γεννήθηκε ο σφαγέας του Ελληνισμού Κεμάλ Ατατούρκ και η οποία μεταδόθηκε ως είδηση από τον ραδιοφωνικό σταθμό της Άγκυρας ήταν αρκετή για να ανάψει την φλόγα της καταστροφής και να κινητοποιήσει τον τουρκικό όχλο – «άξιο» συνεχιστή των άθλιων παραδόσεων των μογγόλων προγόνων τους- ενάντια στον Ελληνισμό της Πόλης. Η νύχτα της 6ης Σεπτεμβρίου ήταν η Νύχτα της Αποκαλύψεως για τους Έλληνες.
Τουλάχιστον 30 Έλληνες δολοφονήθηκαν, 600 τραυματίσθηκαν αμυνόμενοι των περιουσιών τους και των Ιερών των Εκκλησιών, καταστήματα παρεδόθησαν στην καταστροφή, τον εμπρησμό και την λεηλασία, ενώ 2.000 Ελληνικές κατοικίες ληστεύθηκαν και έγιναν ερείπια. Ο τουρκικός όχλος βίασε, γκρέμισε, λήστευσε και σκότωσε τον μόχθο εκατοντάδων ετών των Ελλήνων της Πόλης, με την βοήθεια του επίσημου κράτους, σ’ έναν απαράδεκτο εκβιασμό του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ στην εξίσου σκλαβωμένη Κύπρο. Στους βανδαλισμούς, «πρώτη και καλύτερη» η στρατιωτική σχολή του Τούρκων ευέλπιδων στο Τσεγκέλκιοι, οι ναυτικοί δόκιμοι και άλλες στρατιωτικές σχολές. Φορτηγά ολόκληρα με υπανθρώπους αγροίκους έφεραν από τα βάθη της Τουρκίας για να μετάσχουν στο «πανηγύρι» της καταστροφής, γεμάτα αξίνες, λοστούς, δυναμίτες και βενζίνη. Εκκλησίες και σχολεία έγιναν ερείπια και στάχτες, ενώ ακόμα και τα νεκροταφεία ανεσκαύθησαν από τους ανίερους υπανθρώπους. Αρχεία, βιβλία, μουσεία, εικόνες, κειμήλια, οστεοφυλάκια πυρπολήθηκαν και Ιερείς βασανίσθηκαν αγρίως.
68 χρόνια πέρασαν από τότε και η ανάμνηση της τουρκικής θηριωδίας φέρνει σε κάθε συνειδητοποιημένο Έλληνα, με γνώση της Ιστορικής μνήμης, αγανάκτηση και οργή. Όμως, οι «ελληνικές» κυβερνήσεις, οι οποίες έχουν χάσει κάθε επαφή με την εθνική σκέψη και το λαϊκό αισθητήριο, προσπαθούν πότε με την «άψογη στάση» και πότε με προδοτικές συμφωνίες να δεχθούν την ταπείνωση και την συρρίκνωση που επιβάλλονται στο Έθνος μας.
Η νύχτα της 6ης Σεπτεμβρίου 1955 ισοδυναμεί για Εμάς τους Εθνικιστές Επαναστάτες της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ με μια δεύτερη άλωση της Πόλης, πολύ χειρότερη και καταστροφική, όμως, αυτή τη φορά, γιατί τώρα υποτίθεται πως υπάρχει Ελληνικό Κράτος με δυνατότητες αμύνης χωρίς Κερκόπορτες και Πύλες Ρωμανού. Γιατί, ως γνωστόν, κανείς από τους πολιτικάντηδες όλων των αποχρώσεων δεν είπε στο παρελθόν, ούτε λέει και σήμερα έστω και μια λέξη για την τραγική αυτή επέτειο. Δεν μίλησαν, όχι μόνο για τον «φόβο» μήπως και χαρακτηριστούν ως «σωβινιστές» και «φασίστες», αλλά και γιατί τόσο το επίπεδο αυτών όσο και των «ιδεών» τους είναι σε τέτοιο χαμηλό επίπεδο, που είναι αδύνατο να έχουν την παραμικρή σύνδεση με εθνικές ευαισθησίες. Δεν μιλάνε, λένε, για τις τραγικές επετείους του Ελληνισμού γιατί η ανάμνησή τους αποτελεί κίνδυνο για την Ελληνοτουρκική φιλία.
Για ποια «Ελληνοτουρκική φιλία» μιλούν οι δειλοί, οι κλέφτες και οι προδότες; Μήπως γι’ αυτήν που έσφαξε 2.000.000 Έλληνες και ξερίζωσε άλλους τόσους ή μήπως γι’ αυτήν που διέλυσε τον Ελληνισμό της Πόλης το 1955; Μήπως γι’ αυτήν που κατέλαβε την μισή Κύπρο το 1974 με τους 1.619 αγνοούμενους ή μήπως γι’ αυτήν που τον Ιανουάριο του 1996 στα Ίμια δολοφόνησε ανενόχλητη και ατιμώρητη 3 Έλληνες Αξιωματικούς, όπως άλλωστε το ίδιο έκανε τον Αύγουστο του 1996 στη μαρτυρική Κύπρο με τους εθνομάρτυρες Τάσο Ισαάκ και Σολωμό Σολωμού;
Ό,τι και να κάνουν τα διάφορα πουλημένα τομάρια, οι ελεεινοί ριψάσπιδες και οι ξεφτιλισμένοι χαρτογιακάδες του πολιτικού, κοινωνικού και οικονομικού κατεστημένου, ΕΜΕΙΣ δεν ξεχνάμε ΠΟΤΕ τα σκλαβωμένα μας εδάφη, για τα οποία ορκιζόμαστε να αγωνιστούμε και βέβαια δεν ξεχνάμε την Πρωτεύουσα του χιλιόχρονου Βυζαντινού Ελληνισμού, την Κωνσταντινούπολη, με την Ηρωική μορφή του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου και τον Θρύλο του Μαρμαρωμένου Βασιλιά. Για Εμάς τους Χρυσαυγίτες ο Εθνικισμός αποτελεί την ίδια την αυτοσυντήρηση του Έθνους και του Λαού και τα γεγονότα ιστορικής μνήμης –είτε με θετική είτε με αρνητική κατάληξη – είναι εκείνα που μας εμπνέουν για μεγαλύτερους Εθνικούς Αγώνες.
