Είναι κάποιες στιγμές που ακόμη και αυτό το «Πάμε κι όπου βγει…», ακούγεται πιο ανθρώπινο από το αποτρόπαιο θέαμα που είδαμε όταν ένας συνέλληνας εκδιώχθηκε πυξ λαξ και κατέληξε στη θάλασσα.
Πέραν του τραγικού της υποθέσεως που όλοι παρακολουθήσαμε καθώς και του καταμερισμού των ευθυνών, σήμερα βρεθήκαμε αντιμέτωποι, για άλλη μια φορά, με την πιο ξεδιάντροπη εκδοχή του ελληνικού κράτους.
Ακούσαμε τον υπουργό Ναυτιλίας να διαχέει τις ευθύνες με τον πλέον χυδαίο τρόπο. Χωρίς καμία αίσθηση ευθύνης και ενσυναίσθηση, θρηνεί για τους φυσικούς αυτουργούς και δεν αισχύνεται που τον παρακολουθεί το πανελλήνιο. Λες και αυτός ο άνθρωπος, αυτό το παλικάρι, δεν είχε οικογένεια, δεν πενθούν οι δικοί του για την απρόσμενη απώλεια.
Γιατί; Γιατί γνωρίζει πολύ καλά, πως δεν κρίνεται η θέση του και το αξίωμα του. Γιατί ο Αντώνης δεν είναι ούτε γόνος γνωστής οικογενείας, ούτε παρουσιάστρια, ούτε ινφλουένσερ και φυσικά ούτε λαθρομετανάστης. Τότε, φυσικά, θα εξέφραζε τα συλλυπητήρια του και την ειλικρινή του συμπαράσταση στους οικείους του εκλιπόντος.
Δυστυχώς, η χώρα μας έχει μετατραπεί σε χώρα των λόμπι, των καναλιών και των δημοσιογράφων, μια χώρα πλυντήριο. Ένα μεγάλο πλυντήριο που ξεπλένει τη διαφθορά και την ατιμωρησία. Ένα κράτος τερατογένεση χωρίς καμία ελπίδα σωτηρίας για το έθνος που πεθαίνει καθημερινά. Το μόνο που αστυνομεύεται είναι η σκέψη και οι ιδέες μας, και μάλλον, εκεί εξαντλείται η απόδοση της «δικαιοσύνης». Μέσα στο έρεβος και τις καταστροφές, μοναδική μας ακτίνα φωτός, το κίνημα και οι συναγωνιστές μας που καθημερινά νικούν τον χρόνο.
Αντώνη, εμείς, δεν θα σε ξεχάσουμε.
Ο Θεός ο Τρισάγιος να τον αναπαύει.
Α.Μ