Ξημερώνει ο Θεός τη μέρα του και δεν ξέρεις αν αυτό που ζούμε είναι πόλεμος, φυσικές καταστροφές ή τα «έσχατα χρόνια». Βιώσαμε ένα καλοκαίρι που ο αέρας έγινε εφιάλτης γιατί γνωρίζαμε πως με τέτοιες συνθήκες, τα τέρατα που ζουν ανάμεσα μας,
φροντίζουν να πυρπολούν την πατρίδα μας για να εξυπηρετήσει ο καθείς τις δικές του σκοπιμότητες.
Κοιτάξαμε τον ουρανό και είπαμε «Βρέξε Θεέ μου» με την ελπίδα να σωθούν τα σπίτια των ανθρώπων και η χώρα μας που φλεγόταν νυχθημερόν.
Κι έβρεξε. Κι είδαμε ανθρώπους να πνίγονται, χωριά να βυθίζονται, ποτάμια να υπερχειλίζουν και το νερό να παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του, από περιουσίες μέχρι ψυχές.
Μέσα στην απόλυτη θλίψη κι ενώ τα δάκρυα δεν προλαβαίνουν να στεγνώσουν απ’ το πρόσωπό μας, οι «άριστοι» από κοινού, με χαλαρή διάθεση και χαμόγελα, παίρνουν αποφάσεις για τις ζωές μας και το μέλλον μας.
Όλα τα κόμματα του συνταγματικού τόξου, μηδενός εξαιρουμένου, σαν συμφωνική ορχήστρα, ακολουθούν τις οδηγίες του μαέστρου του 41%. Αντιπολίτευση μηδέν, αντίλογος κανένας, μέλλον αβέβαιο.
Α.Μ
