Ο μήνας Νοέμβριος στην σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα έχει ταυτιστεί στην «κοινή γνώμη» με τα γεγονότα του «πολυτεχνείου» και τις κίβδηλες μεταπολιτευτικές κορώνες που συνοδεύουν αυτό το παραμύθι. Παραμερίζοντας και θάβοντας τον ιστορικό πλούτο του Ελληνικού Έθνους, οι φιλελεύθεροι και μπολσεβίκοι καθοδηγητές της δημοκρατικής παιδείας προσπαθούν να ξαναγράψουν την ιστορία εφευρίσκοντας ή διαστρεβλώνοντας παρελθοντικά γεγονότα, με στόχο την προώθηση των εκάστοτε αρρωστημένων ιδεοληψιών τους.
Έτσι, ο μήνας Νοέμβριος δεν φέρνει στις μνήμες των Ελλήνων τις περήφανες στιγμές αντίστασης κατά τα Νοεμβριανά του 1916 ενάντια στους ξένους επιβουλείς, ούτε υπενθυμίζει την επαίσχυντη ανακήρυξη του ψευδοκράτους των τούρκων στην κατεχόμενη βόρεια Κύπρο τον Νοέμβριο του 1983. Όλα αυτά επισκιάζονται από τις υστερικές κραυγές κάποιων ασήμαντων οχλαγωγούντων αριστερών. Η ανίερη συμφιλίωση της ελληνόφωνης αριστεράς με τον τουρκικό επεκτατισμό, αλλά και η επιδεικτικά αδιάφορη στάση που κρατά το ελλαδικό κρατίδιο στο ζήτημα της κατεχομένης Κύπρου, αποτελούν ιταμή πρόκληση κατά του Γένους μας.
Ο Ελληνισμός της νήσου τους τελευταίους αιώνες ζούσε υπόδουλος σε άλλους λαούς. Οι επιδράσεις μετά από τόσα χρόνια σκλαβιάς είναι, δυστυχώς, υπαρκτές ακόμα. Ο φιλελεύθερος νεοκυπραίος του σήμερα, σε αντιστοιχία με τον νεοέλληνα, είναι ο ίδιος με τον ανελλήνιστο Κύπριο του περασμένου αιώνα που κρεμούσε το κάδρο της βασίλισσας Ελισάβετ στο σπίτι του και κόρδωνε όταν είχε την «τύχη» να τον ανακηρύξει το βρετανικό στέμμα «Sir». Είναι ο ίδιος με αυτόν που, επί τουρκοκρατίας, άλλαξε το θρήσκευμα του προδίδοντας την πίστη του, και ζούσε με το όνειρο να γίνει κάποια μέρα εφέντης ή μπέης…
Στην σύγχρονη εποχή, Προέδροι της Κυπριακής Δημοκρατίας καδράρουν πορτραίτα του Μακαρίου και μελών της βρετανικής βασιλικής οικογένειας. Ως υποψήφιοι για το ύπατο αξίωμα μεταβαίναν στο Ηνωμένο Βασίλειο για συνάντηση με τον εκάστοτε Πρωθυπουργό, σαν να πρέπει να πάρουν τις ευλογίες για να διοριστούν «κυβερνήτες» του νησιού, ή καλύτερα τοποτηρητές ενός προτεκτοράτου. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι την είσοδο του Προεδρικού Μεγάρου της Κύπρου κοσμούν μέχρι και σήμερα, λέοντες και μονόκεροι του θυρεού του βρετανικού στέμματος.
Πέρα όμως από την αγγλοδουλεία και την ραγιαδοσύνη προς τον βρετανικό παράγοντα, ο μήνας Νοέμβριος φέρει βαρύ φορτίο μνήμης όσον αφορά την τουρκική απειλή, με την 15η Νοεμβρίου να αποτελεί μια θλιβερή επέτειο για τον Ελληνισμό της Κύπρου. Μια ημέρα ντροπής και αίσχους. Ο τότε εγκάθετος της τουρκίας στο νησί μας, κατοχικός αρχιδολοφόνος Ραούφ Ντενκτάς, ανακήρυξε τα κατεχόμενα εδάφη «ανεξάρτητο κράτος». Πραγματοποίησε, με την ενέργεια αυτή, έναν από τους πολλούς σχεδιασμούς που ήθελε η Άγκυρα να κατορθώσει στον ευρύτερο γεωπολιτικό χώρο της Κύπρου, και σιγά σιγά μέσω των μεθοδεύσεων τους να επιτευχθεί ο κυρίαρχος στόχος τους, ήτοι η δημιουργία νέων τετελεσμένων και εδραίωση του κατοχικού καθεστώτος.
Η εισβολή των κατακτητών τον Ιούλιο του 1974, που λεηλάτησαν, βίασαν, σκότωσαν, βασάνισαν και εκδίωξαν χιλιάδες ελληνικές οικογένειες από τα σπίτια τους, ήταν η βάση για την μεταγενέστερη ανακήρυξη του ψευδοκράτους. Τότε ξεκίνησε ο εποικισμός και η τουρκοποίηση των κατεχόμενων, ενώ ήδη από τον επόμενο χρόνο οι περιοχές ανακηρύσσονται σε «τουρκική ομόσπονδη πολιτεία της Βόρειας Κύπρου». Δημιουργούνται κίβδηλα υπουργεία, υπηρεσίες, εκδίδονται ταξιδιωτικά έγγραφα και φτιάχνονται κατοχικοί κρατικοί θεσμοί. Ο στόχος ήταν από την αρχή η τουρκοποίηση του νησιού και η ενσωμάτωση όλης της Κύπρου στην τουρκία.
Τέσσερις δεκαετίες αργότερα, ποιος μπορεί να ξεχάσει τις κατάπτυστες δηλώσεις των προδοτών πολιτικών για αμοιβαίες ευθύνες των δύο «κοινοτήτων» για την εισβολή; Στον βωμό της επαναπροσέγγισης αλλά και για να γίνουν αρεστοί στην πολυδιαφημισμένη «διεθνή κοινότητα», μερικοί παλιάτσοι της κομματοκρατίας που ασέλγησαν στην Εθνική Μνήμη, παραποίησαν και τσαλαπάτησαν την ιστορία μας και τους ένδοξους αγώνες του λαού μας.
Οι παντιέρες τους είναι η υποτακτικότητα, ο ραγιαδισμός, η ξενομανία και η ροπή προς της υποδούλωση. Με πρόσχημα την ειρήνη, την συμφιλίωση, αλλά και ένα στρεβλό «πατριωτικό καθήκον», καταστρώνουν σχέδια λύσης που θα αφανίσουν τον Ελληνισμό της Κύπρου. Είναι αυτοί που έχασαν τα στοιχεία της Ελληνικής καταγωγής τους και πολιτισμικά, γλωσσικά και συνειδησιακά αλώθηκαν από τους ξένους.
Δεν πρέπει όμως όλα αυτά να πτοούν τους αληθινούς Έλληνες. Ως μαχόμενοι Εθνικιστές έχουμε καθήκον να αντλούμε δύναμη από τα παραδείγματα της ιστορίας και τους εκατοντάδες Ήρωες του Ελληνισμού. Με πίστη, υπομονή και επιμονή, βαδίζουμε προς το μονοπάτι της Νίκης, αδιαφορώντας για τις μικροκομματικές προστριβές μερικών καρεκλοκένταυρων προδοτών της δημοκρατίας και των προβατοποιημένων ακολούθων της!
Το παράδειγμα του Αρχηγού Γρίβα αποτελεί αστείρευτη πηγή έμπνευσης για όλους εμάς. Τα μεστά λόγια του, με νόημα περικλείουν μέσα σε λίγες μόνο γραμμές το μεγαλείο του Έλληνα:
«Είναι καιρός να δείξωμεν εις τον κόσμον, ότι εάν η διεθνής διπλωματία είναι άδικος και εν πολλοίς άνανδρος, η Κυπριακή ψυχή είναι γενναία. Εάν οι δυνάσται μας δεν θέλουν να αποδώσουν την λευτεριά μας, μπορούμε να την διεκδικήσωμεν με τα ίδια μας τα χέρια και με το αίμα μας. Ας δείξωμεν εις τον κόσμον ακόμη μιά φορά ότι και τού σημερινού Έλληνος “ο τράχηλος ζυγόν δέν υπομένει”. Ο αγών θα είναι σκληρός. Ο δυνάστης διαθέτει τα μέσα και τον αριθμόν. Ημείς διαθέτομεν τήν ψυχήν, έχομεν και το δίκαιον με το μέρος μας. Γι’ αυτό και θα νικήσωμεν.»
Πηγή: antepithesi.gr