“Η νέα ζωή” του Κωστή Παλαμά
Ο Ελληνισμός είναι μία συνέχεια από τα αρχαία χρόνια μέχρι την αυτοκρατορία μας της Πόλεως των Κωνσταντίνων και την νεότερη Ελλάδα. Είναι περιττοί και επιζήμιοι οι διαχωρισμοί και οι διαμάχες για τον Ελληνισμό σήμερα, ο οποίος κυριολεκτικά πεθαίνει δημογραφία και ευρίσκεται υπό απειλή. Θυμίζουμε μία δήλωση της Μαρίας Χορς, η οποία υπήρξε στον μεσοπόλεμο αρχι-ιέρεια στην τελετή της αφής της Ολυμπιακής Φλόγας, η οποία είχε πει ότι σέβομαι την θρησκεία των πατέρων μου, αλλά και των παππούδων μου. Πριν ακόμη ο Θεάνθρωπος έλθει ως Σωτήρας στον κόσμο, οι Έλληνες είχαν υψηλές ηθικές αξίες και σίγουρα δεν πίστευαν ούτε σε μάρμαρα, ούτε σε ξύλα σαν θεούς! Δεν ήσαν δηλαδή ειδωλολάτρες, αλλά είχαν μία αντίληψη του Θείου πολύ κοντά σε αυτό που θα ερχότανε. Δεν είναι τυχαίο ότι σε Μονές του Αγίου Όρους υπάρχουν αγιογραφίες με αρχαίους φιλοσόφους, τους οποίους αποκαλούν προ Χριστού Χριστιανούς.
Όταν έγιναν οι ανασκαφές στον Κεραμεικό εμπνεόμενος από αυτές και συγκεκριμένα από το ανάγλυφο της επιτύμβιας στήλης του αρχαίου Αθηναίου πολεμιστή Δεξίλαιου, ο Κωστής Παλαμάς περιγράφει στο ποίημα του “Νέα Ζωή” τον διάλογο ενός παιδιού με την μάνα του:
“Ποιός είναι αυτός, παιδάκι μου;
— Μανούλα, ο Άη- Δημήτρης. —
Κι ήσουν εσύ, Δεξίλεε, λεβέντη καβαλάρη,
αμάραντο ασπρολούλουδο της Αθηναίας Τέχνης!
Και ήταν ο λόγος ο τρανός και αξέχαστος φερμένος
από τα σπλάχνα ενός λαού σ’ ενός παιδιού το στόμα.
Δεν είμαστε ούτε χριστιανοί, και ειδωλολάτρες ούτε.
Από σταυρούς κι από είδωλα να πλάσουμε ζητάμε
τη νέα ζωή που είν’ άγνωρον ακόμα τ’ όνομά της.”
Κωστής Παλαμάς