Χριστουγεννιάτικα έθιμα με προέλευση Αρχαιοελληνική
Οι χριστιανικές γιορτές, όπως είναι η Γέννηση του Χριστού, η εορτή του Αγίου Βασιλείου, η Περιτομή και η Βάπτιση έχουν συνδεθεί με Αρχαίες συνήθειες που αποσκοπούσαν στον εξευμενισμό των δαιμονικών όντων και στην ευετηρία (καλή χρονιά).
Κύριο χαρακτηριστικό των ημερών αυτών είναι οι αγερμοί (κάλαντα) από μικρούς και μεγάλους, οι μεταμφιέσεις, οι προληπτικές ενέργειες για το καλό της χρονιάς κ.ά.
Τα παιδιά γύριζαν από σπίτι σε σπίτι, κρατώντας κλάδο ελιάς ή δάφνης στολισμένα με μαλλί (σύμβολο υγείας και ομορφιάς) και καρπούς κάθε λογής, τραγουδώντας για καλύτερη τύχη και γονιμότητα της γης. Πολλά από τα παιδιά έφεραν τον κλάδο σπίτι τους και τον κρεμούσαν στην πόρτα όπου έμενε όλο το έτος, κάτι που συνηθίζουμε να κάνουμε σήμερα την Πρωτομαγιά.
Αρχαιοελληνική ρίζα έχει -κατά μία εκδοχή- και το χριστουγεννιάτικο έλκηθρο του Άγιου Βασίλη που το κινούν ιπτάμενοι τάρανδοι. Τον μήνα Δεκέμβριο, οι Έλληνες γιόρταζαν τον Φωτοφόρο Απόλλωνα, παριστάνοντας τον πάνω στο ιπτάμενο άρμα του, να μοιράζει το φως. Με την έλευση του Χριστιανισμού το άρμα έγινε έλκηθρο, τα άλογα έγιναν τάρανδοι και το “δώρο” του φωτός που μοίραζε στους ανθρώπους …έγινε κυριολεκτικά “μοίρασμα δώρων”.
Τέλος το κόψιμο της βασιλόπιτας αποτελεί εξέλιξη του αρχαιοελληνικού εθίμου του εορταστικού άρτου, τον οποίο οι αρχαίοι Έλληνες πρόσφεραν στους θεούς σε μεγάλες αγροτικές γιορτές, όπως τα Θαλύσια και τα Θεσμοφόρια.