Η Μανιάτικη διάλεκτος
“…Α, ρε Θεέ από ψηλά
που δε σε φτάνει ούτε γράς [όπλο]
Δε κατεβαίνεις χαμηλά
να πούμε δικαιώματα;
Τα πλέα τα ‘χομε εμείς
πο ‘μείναμε χωρίς παιδί…”
Η Γη της Μάνης είναι ποτισμένη από μύθους, θρύλους και παραδόσεις, που γυρίζουν πίσω την μνήμη και την φυλετική ψυχή χιλιάδες χρόνια. Πρώτα απ’ όλα η μανιάτικη διάλεκτος, που είναι γεμάτη από αρχαϊσμούς, που ξεπερνούν ακόμη και την γλώσσα του Ομήρου και φθάνουν στα χρόνια των Μυκηνών, στα χρόνια των θεογέννητων πολεμιστών και της γραμμικής Β’!
Μια λέξη, που μόνο οι Μανιάτες γνωρίζουν είναι η λέξη «καφός» ή «καβούτσος», που σημαίνει «αδελφός» και αντίστοιχα «καφή», που σημαίνει «αδελφή». Η λέξη δεν μοιάζει να έχει προέλευση Ελληνική και ο γράφων είχε αυτήν την αντίληψη μέχρι πριν λίγα χρόνια, πίστευε ότι πρόκειται δηλαδή για κάποια ξένη λέξη, που έχει μπει στο λεξιλόγιο των Μανιατών.
Μέχρι που διάβασα ένα βιβλίο για την γραμμική Β’ και το έργο του περίφημου Βέντρις, που απέδειξε ότι είναι γλώσσα Ελληνική. Στην εποχή, λοιπόν, της γραμμικής Β’ (που δεν είχε φωνήεντα), σύμφωνα με την αποκρυπτογράφηση του Βέντρις η λέξις «αδελφός» παριστάνετο με τα γράμματα «Κ-W», που με την προσθήκη φωνηέντων δεν είναι τίποτε άλλο από την λέξη «καφός»!
Ακόμη, λέξεις Ομηρικές και μία προφορά της Ελληνικής εντελώς αρχαϊκή υπάρχει στην διάλεκτο της Μάνης. Την καρδιά οι Μανιάτες την λένε «καρδία», τα παιδιά «παιδία». Δεν λένε παίζουν, αλλά παίζουσι. Υπάρχει αυτούσια η προστακτική στον αρχαίο της τύπο, χρησιμοποιούνται οι λέξεις «τίγαρες», «μήγαρες», «άρμακες», χρησιμοποιείται ακόμη και προφέρεται σε πολλές λέξεις η δασεία σαν «γιοτ» (j). Παράδειγμα η λέξη Ιερός Λιμήν, που οι ντόπιοι το προφέρουν Γιέρο-λιμένας, προφέροντας την δασεία του ιερός σαν γιοτ, ενώ το νεοελληνικό κράτος έχει βάλει πινακίδες «καθαρευουσιάνικες», που γράφουν «Γερολιμήν», μετατρέποντας την λέξη Ιερός στην λέξη γέρος, μη μπορώντας να κατανοήσουν τα αρχαία ακούσματα της Μάνης!
