Για τα δεκάδες ιδρύματα “σπουδαίων” υποτίθεται … προσωπικοτήτων!
Μόνο ιστορία δεν είναι όλα αυτά τα φαιδρά και κωμικοτραγικά, που λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα των τελευταίων αιώνων. Αυτό πάντως που σίγουρα δεν έλειψε είναι η δίψα για δόξα από ανθρωπάκια, μέτριους και ουτιδανούς και αναλογιζόμενος τα δεκάδες ιδρύματα, τα οποία υπάρχουν στο όνομα “σπουδαίων” υποτίθεται προσωπικοτήτων, την ίδια στιγμή κατά την οποία δεν υπάρχουν ιδρύματα για τους σε παγκόσμιο επίπεδο μεγάλους του Ελληνισμού.
Ευκαιρίας δοθείσης δεν μπορώ παρά να θυμηθώ το ποίημα “Αθανασία” του Νικολάου Γκάτσου, το οποίο σας παραθέτω και είναι απόλυτα εύστοχο για όλους αυτούς και το περιβάλλον τους, οι οποίοι φαντάζονταν ή φαντάζονται ότι υπήρξαν ή ότι είναι πρωταγωνιστές της Ιστορίας…
Νικολάου Γκάτσου “Αθανασία”
Τι ζητάς αθανασία στο μπαλκόνι μου μπροστά
δε μου δίνεις σημασία κι η καρδιά μου πώς βαστά
Σ’ αγαπήσανε στον κόσμο βασιλιάδες, ποιητές
κι ένα κλωναράκι δυόσμο δεν τούς χάρισες ποτές
Είσαι σκληρή σαν του θανάτου τη γροθιά
μα ήρθαν καιροί που σε πιστέψαμε βαθιά
Κάθε γενιά δική της θέλει να γενείς
Ομορφονιά, που δε σε κέρδισε κανείς
Τι ζητάς αθανασία στο μπαλκόνι μου μπροστά
ποια παράξενη θυσία η ζωή να σου χρωστά
Ήρθαν διψασμένοι Κροίσοι, ταπεινοί προσκυνητές
κι απ’ του κήπου σου τη βρύση δεν τους πότισες ποτές
Είσαι σκληρή σαν του θανάτου τη γροθιά
μα ήρθαν καιροί που σε πιστέψανε βαθιά
Κάθε γενιά δική της θέλει να γενείς
Ομορφονιά, που δε σε κέρδισε κανείς
Αλήθεια, πόσοι από αυτούς με τα ένδοξα επενδεδυμένα με πολυτελή μάρμαρα ιδρύματα θα είναι γνωστοί, θα έχει η μνήμη τους κάποια σημασία μετά από 100 ή 200 χρόνια; Μικρή ιστορία, μικροί άνθρωποι, μικρή και η μνήμη τους, βυθισμένη σε μια αμφίβολη αναφορά, βυθισμένη στην ουσία στην λήθη, εάν όχι στο ανάθεμα.
Θα ήταν πραγματικά υπέροχο να είχε κανείς την δυνατότητα να αναγνώσει τι θα γράψει ο ιστορικός του μέλλοντος μετά από 200 έτη για όσα συνέβησαν τον 20ο και 21ο αιώνα στην Ελλάδα.