Julius Evola: Το πνεύμα της Παράδοσης και η αντίθεσή του, ο σύγχρονος πολιτισμός
«Κάθε εξουσία είναι ψευδής, κάθε νόμος είναι άδικος και βάρβαρος, κάθε θεσμός είναι κενός και εφήμερος, εάν δεν ορίζεται στην ανώτερη αρχή της Ύπαρξης, εάν δεν προέρχεται εκ των άνω και δεν προσανατολίζεται ΑΝΟΔΙΚΑ»
Με σκοπό να κατανοήσουμε και τα δύο, το πνεύμα της Παράδοσης και την αντίθεσή του, τον σύγχρονο πολιτισμό, είναι αναγκαίο να αρχίσουμε εξετάζοντας το βασικό δόγμα των δύο φύσεων. Συμφώνως με αυτό το δόγμα, υπάρχει μία φυσική τάξη πραγμάτων και μία μεταφυσική. Υπάρχει μία θνητή φύση και μία αθάνατη. Υπάρχει το ανώτερο βασίλειο του «είναι» και ο υποκείμενος κόσμος του «γίγνεσθαι». Γενικά μιλώντας, υπάρχει μία ορατή και πραγματική διάσταση και, πριν και πέρα από αυτή, μία αόρατη διάσταση, η οποία είναι το στήριγμα, η προέλευση και η αληθινή ζωή της προηγούμενης. Οπουδήποτε στον κόσμο της Παράδοσης, σε Ανατολή και Δύση και σε όλες τις μορφές, αυτή η γνώση (όχι απλώς μία «θεωρία») ήταν πάντα παρούσα ως ένας σταθερός άξονας γύρω από τον οποίο περιστρέφονται τα πάντα. Πρέπει να δώσω έμφαση στο γεγονός ότι ήταν γνώση και όχι «θεωρία».
Όσο δύσκολο και αν είναι για τους συγχρόνους μας να το καταλάβουν, πρέπει να ξεκινήσουμε από την ιδέα ότι ο άνθρωπος της Παράδοσης είχε επίγνωση της ύπαρξης μιας διάστασης της ζωής πιο πλατιάς από αυτήν που οι σύγχρονοί μας βιώνουν και αποκαλούν «πραγματικότητα».
Επί των ημερών μας, σε τελευταία ανάλυση, η πραγματικότητα κατανοείται μόνο σαν κάτι που περικλείεται αυστηρά μέσα στον κόσμο των φυσικών σωμάτων, προσδιορισμένη στον χώρο και τον χρόνο. Βεβαίως, υπάρχουν μερικοί που πιστεύουν σε κάτι πέραν του κόσμου των φαινομένων. Όταν αυτοί οι άνθρωποι παραδέχονται ότι υπάρχει κάτι άλλο, εντούτοις πάντα καταλήγουν σε αυτό το συμπέρασμα μέσω μιας επιστημονικής υπόθεσης ή νόμου ή μιας θεωρητικής ιδέας ή μέσω ενός θρησκευτικού δόγματος. Δεν μπορούν να ξεφύγουν από έναν τέτοιο διανοητικό περιορισμό.
Δια μέσου των εμπειρικών και των άμεσων εμπειριών, ο σύγχρονος άνθρωπος, ανεξάρτητα πόσο ισχυρά μπορεί να είναι τα «υλιστικά» ή «πνευματικά» του πιστεύω, αναπτύσσει μια κατανόηση της πραγματικότητας μόνο σε σχέση με τον κόσμο των φυσικών σωμάτων και πάντα κάτω από την επιρροή των καθημερινών εμπειριών του. Αυτός είναι ο πραγματικός υλισμός, για τον οποίο οι σύγχρονοί μας θα έπρεπε να ντρέπονται. Όλες οι άλλες υλιστικές απόψεις, οι οποίες διατυπώνονται με φιλοσοφικούς ή επιστημονικούς όρους, είναι μόνο δευτερογενή φαινόμενα.
Ο χειρότερος τύπος υλισμού δεν είναι θέμα μίας άποψης ή μιας «θεωρίας», αλλά έγκειται στο γεγονός ότι η ανθρώπινη εμπειρία δεν επεκτείνεται πλέον σε μεταφυσικές εμπειρίες.