Από το 1974 που το κράτος της μεταπολίτευσης εγκατέλειψε την Κύπρο με το σαθρό επιχείρημα ότι “κείται μακράν” μέχρι το 1996 στα Ίμια με την απαρχή των γκρίζων ζωνών και με τα όσα σήμερα μαγειρεύονται η Ελλάδα όλο και υποχωρεί έναντι της Τουρκίας, γινόμαστε γεωπολιτικά ένας δορυφόρος της. Η πολιτική της ελληνοτουρκικής “φιλίας” είναι ένα λάθος όλων των πολιτικών από το 1922 μέχρι σήμερα με εξαίρεση τον Στρατηγό Θεόδωρο Πάγκαλο. Η Ελλάδα γίνεται μία νέα επαρχία της Τουρκίας κατ’ ουσίαν και για το θέμα αυτό είχε γράψει ήδη από την δεκαετία του 1990 ο αείμνηστος Παναγιώτης Κονδύλης:
Η δορυφοριοποίηση της Ελλάδας, Παναγιώτης Κονδύλης:
«…στο βαθμό που η Eλλάδα θα καθίσταται ανεπαίσθητα γεωπολιτικός δορυφόρος της Τουρκίας, ο κίνδυνος πολέμου θα απομακρύνεται, οι ψευδαισθήσεις θα αβγατίζουν και η παράλυση θα γίνεται ακόμα ηδονικότερη, εφόσον η υποχωρητικότητα θα αμείβεται με αμερικανικούς και ευρωπαικούς επαίνους, που τους χρειάζεται κατεπειγόντως ο εκσυγχρονιζόμενος βαλκάνιος και επίσης με δάνεια και δώρα για να χρηματοδοτείται ο παρασιτικός καταναλωτισμός.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες, ότι στην πραγματικότητα θα συνιστά κάμψη της ελληνικής αντίστασης κάτω από την πίεση του υπέρτερου τουρκικού δυναμικού,οι Ελληνες θα συνηθίσουν σιγά-σιγά να το ονομάζουν «πολιτισμένη συμπεριφορά«, ‘υπέρβαση του εθνικισμού«, και «εξευρωπαισμό» (σ.σ τώρα τελευταία το ονομάζουν και «Στρατηγική Ψυχραιμία«). Πράγματι, το σημερινό δίλημμα(1997) είναι αντικειμενικά τρομακτικό και ψυχολογικά αφόρητο: η ειρήνη σημαίνει για την Ελλάδα δορυφοροποίηση και ο πόλεμος σημαίνει συντριβή. Η υπέρβαση του διλήμματος αυτού,η ανατροπή των σημερινών γεωπολιτικών και στρατηγικών συσχετισμών απαιτεί ούτε λίγο ούτε πολύ, την επιτέλεση ενός ηράκλειου άθλου, για τον οποίο η ελληνική κοινωνία , έτσι όπως είναι, δεν διαθέτει τα κότσια.
Οι μετριότητες, οι υπομετριότητες και ανθυπομετρητιότητες που συναπαρτίζουν τον ελληνικό πολιτικό και παραπολιτικό κόσμο, δεν έχουν το ανάστημα να θέσουν και να λύσουν ιστορικά προβλήματα τέτοιας έκτασης και τέτοιου βάθου».
