Μνήμη Αλεξάνδρου Υψηλάντη
Στις 24 Φεβρουαρίου 1821, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης κηρύσσει την Επανάσταση ευρισκόμενος στο Ελληνικό Στρατόπεδο στο Ιάσιο και διακηρύσσει μεταξύ άλλων τα παρακάτω:
“Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος, 24 Φεβρουαρίου 1821: “Η ώρα ήλθεν, ω Άνδρες Έλληνες!… Η Πατρίς θέλει ανταμείψη τα ευπειθή και γνήσιά της τέκνα με τα βραβεία της δόξης και τιμής· τα δε απειθή και κωφεύοντα εις την τωρινήν της πρόσκλησιν, θέλει αποκηρύξη ως νόθα και Ασιανά σπέρματα, και θέλει παραδώση τα ονόματά των, ως άλλων προδότων, εις τον αναθεματισμόν και κατάραν των μεταγενεστέρων… Εις τα όπλα λοιπόν φίλοι η Πατρίς Μας Προσκαλεί! Αλέξανδρος Υψηλάντης”
Από τον Προύθο στο Δραγατσάνι
Επτά ολόκληρους μήνες κράτησε η Επανάσταση στην Μολδοβλαχία με επικό “φινάλε” την θυσία του Ιερού Λόχου στο Δραγατσάνι τον Ιούνιο του 1821. Στο τέλος της μάχης συνελήφθησαν από τους Τούρκους 37 Ιερολοχίτες, οι οποίοι μεταφέρθηκαν στο Βουκουρέστι και ύστερα στην Κωνσταντινούπολη, όπου αποκεφαλίστηκαν. Κανένας δεν μιλάει για αυτούς, άγνωστα τα ονόματά τους, εκτός ελαχίστων! Άλλους επιλέγει να τιμά στο καιρό της λησμονιάς το κράτος των γραικύλων και οι προδότες έγιναν ήρωες και οι Ήρωες προδότες και στην καλύτερη περίπτωση θαμμένοι στην λήθη ενός αντεθνικού κράτους, που μισεί την Ιστορία…
Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης ηττημένος καταφεύγει στην Αυστρία, όπου και φυλακίζεται σε ένα υγρό κελί με αποτέλεσμα να κλονισθεί βαρύτατα η υγεία του. Αποφυλακίζεται στις 24 Νοεμβρίου του 1827 και δεν περνούν παρά μόλις δύο μήνες και πεθαίνει στην Βιέννη στις 31 Ιανουαρίου του 1828. Λίγο πριν πεθάνει ζητά από τον αδελφό του η καρδιά του να ταριχευτεί και να σταλεί στην Ελλάδα.
Αρχικά ο Ήρωας θάφτηκε στο νεκροταφείο του Αγίου Μάρκου της Βιέννης και αργότερα στα 1903 μεταφέρονται τα οστά του στο Κάστρο Υψηλάντη-Σίνα στην Αυστρία. Μόλις στα… 1964(!) μεταφέρθηκαν στην Εκκλησία των Αγίων Ταξιαρχών στο Πεδίο του Άρεως στην Αθήνα, εκεί όπου σήμερα έχουν εγκατασταθεί λαθρομετανάστες και οι έμποροι της πρέζας πουλάνε τον θάνατο στα Ελληνόπουλα.
Είμαστε στα 1894 όταν αρρώστησε ξαφνικά ο Γέροντας Μανιάτης Ιερέας της Εκκλησίας του Αμαλιείου Ορφανοτροφείου, το οποίο είχε ιδρύσει η Μαρία Υψηλάντη, Νικόλαος Μούρτζινος. Την θέση του παίρνει ο Αρχιμανδρίτης Κριεζής, ο οποίος βρίσκει μέσα στο Ιερό της Εκκλησίας ένα συρτάρι κλειδωμένο, το οποίο τελικά παραβιάζει και βρίσκει δύο θήκες. Η μία ολόχρυση έχει πάνω τα αρχικά “Δ.Υ.” και η άλλη από λευκό μέταλλο την επιγραφή “ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΥΨΗΛΑΝΤΗΣ 1821”. Σπεύδουν στον ασθενή Ιερέα να πληροφορηθούν τι περιέχουν οι θήκες. Ο παπα-Μούρτζινος στεναχωρήθηκε πολύ για την αποκάλυψη του μυστικού της Μαρίας Υψηλάντη.
Το γεγονός μαθεύεται και η κυβέρνηση ζητά να μεταφερθούν οι καρδιές των δύο Ηρώων, του Αλεξάνδρου και του Δημήτριου Υψηλάντη, στο Εθνολογικό Μουσείο, όμως η οικογένεια Υψηλάντη αρνείται!
Σήμερα οι δύο αυτές θήκες με τις μεγάλες και αδάμαστες καρδιές των δύο Πριγκίπων της Επαναστάσεως του Έθνους μας ευρίσκονται στον Ιερό Ναό των Ταξιαρχών στην οδό Στησιχόρου στο… Κολωνάκι(!), στην γειτονιά, όπου κατοικοεδρεύει η νομενκλατούρα του ψευτορωμαίικου!
22 Φεβρουαρίου του 2024 και ο νους μας πηγαίνει σε εκείνην την 22α Φεβρουαρίου του 1821 όταν διάβηκε ο Ήρωας Αλέξανδρος Υψηλάντης, φορώντας την μαύρη στολή με την νεκροκεφαλή, τον ποταμό Προύθο. Όταν ξεκίνησε τον φλογερό του αγώνα για την ελευθερία των Ελλήνων. Ήρωας τιμημένος στην Μάχη της Δρέσδης στα 1813, υπασπιστής του Τσάρου, ο οποίος άφησε δόξες και μεγαλεία για να πεθάνει για την Ελλάδα! Την απόφασή του αυτή την είχε πάρει στην Αγία Πετρούπολη στις 12 Απριλίου του 1820, όταν ορκίστηκε από τον Εμμανουήλ Ξάνθο και έγινε ο αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας.
Ανέλαβε το έργο του με πάθος, πίστη και πνεύμα θυσίας και πέθανε λησμονημένος στις 31 Ιανουαρίου του 1828 στην Βιέννη και χρειάστηκε να περάσουν 136 χρόνια από τον θάνατό του για να μεταφερθούν τα οστά του στην Ελλάδα! Στην Ελλάδα ή στο ψευτορωμαίικο γιατί αυτό που προπαντός έχει σημασία είναι ότι το κράτος που κτίστηκε από το αίμα των αγωνιστών του 1821 από την Μολδοβλαχία μέχρι την Κρήτη και την Κύπρο, έγινε τελικά ένα άθλιο προτεκτοράτο που συνεχίζεται μέχρι τις ημέρες μας.
22 Φεβρουαρίου του 1821 – 22 Φεβρουαρίου του 2024 και στον καθέναν από εμάς αναλογεί ένας Προύθος. “Όσοι ζωντανοί” ας τον διαβούν, οι υπόλοιποι ας σαπίσουν στην δουλεία και την ατίμωση. “Όσοι ζωντανοί” όρθιοι! “Άφετε τους νεκρούς θάπτειν τους εαυτών νεκρούς”.
