Κορυφαίες μορφές του 1821 έλειπαν όταν φάνηκε στον ορίζοντα ο Ήλιος της όποιας ελευθερίας. Άλλοι σκοτώθηκαν στις μάχες (σκοτώθηκαν ή δολοφονήθηκαν;), άλλοι πέθαναν, άλλοι εξορίστηκαν.
Οδυσσέας Ανδρούτσος, Γεώργιος Καραϊσκάκης από σφαίρα από τα Ελληνικά Ταμπούρια, Πάνος Κολοκοτρώνης, Ηλίας Μαυρομιχάλης σε ενέδρα στην… Εύβοια(!), Αθανάσιος Διάκος, Μάρκος Μπότσαρης, Παλαιών Πατρών Γερμανός, Αλέξανδρος Υψηλάντης, Δημήτριος Υψηλάντης αμέσως μετά την απελευθέρωση(…) και άλλοι. Ο τρίτος αδελφός Υψηλάντης, ο Νικόλαος, ο διοικητής του Ιερού Λόχου στο Δραγατσάνι, φεύγει αμέσως μετά την απελευθέρωση από την Ελλάδα και αφήνει απομνημονεύματα στα Γαλλικά. Φεύγει επίσης και ο Τσακάλωφ και πεθαίνει στην Ρωσία πολλά χρόνια μετά.
Ο Ξάνθος ζει περιφρονημένος σε καθεστώς πενίας και το αρχείο του παραδίδεται (“πωλείται”) στο κράτος το… 1991! Η “ελεύθερη” Ελλάδα δεν είχε θέση γι’ αυτούς που την ελευθέρωσαν. Πολλοί αγωνιστές πεθαίνουν στις καρμανιόλες και τις φυλακές σαν κοινοί εγκληματίες. Άλλοι φεύγουν στο “τούρκικο” σε Θεσσαλία και Μακεδονία για να αποφύγουν τις διώξεις.
Ο θρυλικός Νικηταράς ο Τουρκοφάγος φυλακίζεται ως μέλος και αυτός δήθεν μίας ρωσικής συνωμοσίας κατά του καθεστώτος. Τον κλείνουν σε ένα κάτεργο στην Αίγινα και αποφυλακίζεται από εκεί σχεδόν τυφλός. Ζητιανεύει στον Πειραιά, στο σημείο, όπου σήμερα ευρίσκεται ο Ναός της Ευαγγελίστριας.