ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ
NEWSROOM IEFIMERIDA.GR, 28/09/2013 18:34
Ο γνωστός ποινικολόγος Μιχάλης Δημητρακόπουλος έδωσε νωρίτερα μια νέα τροπή στην υπόθεση των συλλήψεων του αρχηγού της Χρυσής Αυγής Νίκου Μιχαλολιάκου και βουλευτών του κόμματος. Με παρέμβασή του στο δελτίο του ΑΝΤ1 και αφού πρώτα τόνισε ότι είναι Αριστερός, αποκάλυψε ότι δεν στέκουν νομικά οι διώξεις κατά του Γ.Γ. και των βουλευτών της Χρυσής Αυγής για σύσταση «εγκληματικής οργάνωσης».
Η πιο ηχηρή από τις (ελάχιστες) αντιρρήσεις που διατυπώθηκαν δημόσια για την καταδίκη της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής συμμορίας προήλθε από έναν φιλελεύθερο πανεπιστημιακό. Με άρθρο του στην «Καθημερινή» της περασμένης Κυριακής, ο καθηγητής της Νομικής και πρόεδρος της Ενωσης Ελλήνων Ποινικολόγων, Ηλίας Αναγνωστόπουλος, διατύπωσε συγκεκριμένες αντιρρήσεις, όχι μόνο για την υποδοχή της δικαστικής απόφασης αλλά και πάνω στην ίδια τη δίωξη της ναζιστικής οργάνωσης.
Το κείμενό του ξεκινά με την υπενθύμιση πως ορισμένους (δηλαδή τους βασικούς) κατηγορούμενους «είχε τιμήσει με την ψήφο του το εκλογικό σώμα» (προσέξτε: όχι μια μερίδα του, ένα –διόλου ευκαταφρόνητο βέβαια– 7%, που και σήμερα εξακολουθεί να διαφωνεί δημοσκοπικά με την καταδίκη τους, αλλά «το» εκλογικό σώμα ως ενιαία οντότητα – φορέας, προφανώς, μιας ορισμένης νομιμοποίησης).
Ακολουθεί η ρητή επιφύλαξη μελλοντικής απόφανσής του για «τη νομική ορθότητα, τη λογική συνοχή και την πειστικότητα της κρίσης» του δικαστηρίου και ρητή διαφωνία του σε συγκεκριμένα ζητήματα:
■ Καταγγελία της πολιτικοποίησης της δίκης, σαν προσβολής του τεκμηρίου αθωότητας των κατηγορουμένων:
«Στη δικαστική απόφαση οφείλεται ασφαλώς σεβασμός. Εξίσου αναγκαίος είναι, όμως, και ο σεβασμός προς το δικαίωμα των κατηγορουμένων να τεκμαίρονται αθώοι μέχρι την αμετάκλητη εκδίκαση της υπόθεσής τους [ώσπου, δηλαδή, ν’ αποφανθεί ο Αρειος Πάγος, σε καμιά δεκαετία από σήμερα]. Από τη σκοπιά αυτή ορισμένα φαινόμενα πριν και κατά τη διάρκεια της δίκης πρέπει να προβληματίσουν. Αναφέρομαι σε αθρόες δηλώσεις πολιτικών και άλλων παραγόντων του δημόσιου βίου για το περιεχόμενο που “πρέπει” να έχει η απόφαση και για την ανάγκη “να μπουν στη φυλακή” οι κατηγορούμενοι, ή, στην απαίτηση να “καταδικάσει” το δικαστήριο τον φασισμό και τον ναζισμό. […] Τα ποινικά δικαστήρια δεν δικάζουν ούτε καταδικάζουν πολιτικές ιδεολογίες ή πολιτικά κόμματα, αλλά αποφαίνονται για την ατομική ευθύνη του κατηγορουμένου».
■ Καταγγελία της θετικής υποδοχής της αναγνώρισης του εγκληματικού χαρακτήρα της οργάνωσης, σαν προσβολή της δικαιοσύνης και της… δημοκρατίας: «Η καταδίκη οποιουδήποτε κατηγορουμένου είναι μια δραματική στιγμή που επιβάλλει σεβασμό στο πρόσωπό του. Οι θορυβώδεις πανηγυρισμοί με κροτίδες δεν υποστηρίζουν την ανεξαρτησία της δικαιοδοτικής λειτουργίας ούτε κολακεύουν τη Δημοκρατία μας».
