Εαρινή Ισημερία – Αναπαράσταση της αρπαγής της Περσεφόνης από τον Πλούτωνα στον Τάφο της Αμφίπολης
Οι ιστορίες του Διονύσου και της Περσεφόνης συμβολίζουν λοιπόν εκτός από την αναγέννηση της φύσεως και την αναγέννηση του πνεύματος του ανθρώπου, όπως αναφέρθηκε παραπάνω και όπως έγινε αντιληπτό μέσα από την μικρή περιγραφή. Για τους αρχαίους ημών προγόνους, ότι συμβαίνει στην φύση, συμβαίνει και στην φύση του ανθρώπινου πνεύματος, καθώς ο άνθρωπος είναι μέρος της φύσης και δεν μπορεί παρά να λειτουργεί με την ίδια εσωτερική λειτουργία.
Μέχρι να φτάσει στα ανώτατα επίπεδα πνευματικότητας ο άνθρωπος, χρειάζεται να διασχίσει έναν δρόμο άκρως ανηφορικό, σαφώς γοητευτικό, πολλές φορές μοναχικό, με πολλούς κινδύνους και προσωπικό πόνο, γιατί όπως μας είπε η Νιτσεϊκή Φιλοσοφία, “κάθε δημιουργία, κάθε γίγνεσθαι, προϋποθέτει και τον πόνο”. Επομένως, τα ηλιοστάσια και οι ισημερίες, απεικονίζουν τον διακαή πόθο του ανθρώπινου πνεύματος για ανύψωση και τελειοποίηση, μέσα από τον συνεχή αγώνα του ανθρώπου να νικήσει την περατότητα του, τον Θάνατο. Η ανύψωση και η ολοκλήρωση αυτή, όπως μας προϊδεάζει η λειτουργία της Φύσεως, μπορούν να πραγματοποιηθούν με έναν τρόπο επίπονο, διότι πολλές φορές, στην εξερεύνηση του “γνώθι σαυτόν”, ο άνθρωπος θα χρειαστεί να αυτοκαταργήσει τον ίδιο του τον εαυτό, να θανατώσει ένα παλιό του κομμάτι, ώστε να αναγεννηθεί ισχυρότερος και πιο ολοκληρωμένος. Ώστε εν τέλει, να γίνει αυτό που προστάζει ο Νίτσε “Τι λέει η συνείδησή σου; «Πρέπει να γίνεις αυτός που είσαι.»”. Βεβαίως, όλα αυτά μπορούν να γίνουν μόνο σε συνάρτηση με την ιδέα του Θανάτου, επειδή αυτός θα σφραγίσει και θα εξακριβώσει ότι ζήσαμε μια αξιομνημόνευτη ζωή.
Η επίγνωση του Θανάτου, καθιστά τον άνθρωπο το πλέον τραγικό ον μέσα στην δημιουργία της φύσης, καθώς γνωρίζοντας την περάτοτητα του αγωνίζεται ενάντια σε αυτήν, παράγοντας, δημιουργώντας, αφήνοντας κάτι πίσω του, το οποίο θα θαυμάζεται ακόμα και μετά το Τέλος του. Άλλωστε, “τέλος” όπως θα μας πει και ο ίδιος ο Αριστοτέλης, σημαίνει τον σκοπό, και ο σκοπός του ανθρώπου είναι να γίνει αυτός που πραγματικά είναι, γεγονός αδύνατον δίχως τον φυλετικό προκαθορισμό που επιβάλλει η φύση.