Ιωάννης Μεταξάς: «4 Οκτωβρίου 1939, Τετάρτη: Ειρήνη άραγε; Πολύ αμφιβάλλω. Οι Εβραίοι δίδουν το κτύπημα κατά της Γερμανίας.»
«Αν εξετάσουμε καλά καλά τι θα πη Δημοκρατία στην Αμερική και εις τας Δυτικάς Δυνάμεις, βρίσκουμε ότι πρόκειται περί του Φιλελευθερισμού, δηλ. του κοινοβουλευτικού λιμπεραλισμού. Γιατί αλλοιώς τι εννούνε με Δημοκρατία; Αλλοιώς Δημοκρατία είναι και η Γερμανία και η Ρωσσία –αγκαλά τη Ρωσσία δεν την απόκλειαν πριν συνεννοηθή με τη Γερμανία- και η Ιταλία ακόμα. Αυτή λοιπόν η Δημοκρατία –η Democracy- είναι το παιδί του Καπιταλισμού. Είναι το όργανο με το οποίο ο Καπιταλισμός κυριαρχεί επάνω στη λαϊκή μάζα. Είναι το όργανο με το οποίο κατορθώνει ο Καπιταλισμός να παριστάνη τη θέλησί του ως τη λαϊκή θέλησι. Αυτό το είδος της Δημοκρατίας χρειάζεται εκλογές καθολικής μυστικής ψηφοφορίας, άρα οργανωμένα κόμματα, και συνεπώς μεγάλα κεφάλαια. Χρειάζεται για τον ίδιο λόγο εφημερίδες, άρα μεγάλα κεφάλαια. Χρειάζεται εκλογική οργάνωσι κάθε φορά και εκλογικούς αγώνες, άρα χρήματα. Και τόσα άλλα που απαιτούν κεφάλαια.
Επομένως μόνον οι κάτοχοι του μεγάλου κεφαλαίου ή τα όργανά τους μπορούν να κάμουν τέτοιους αγώνες. Άνθρωποι ή και ομάδες ανθρώπων χωρίς κεφάλαια, όσο μεγάλα και αν είναι τα ιδανικά που υπερασπίζονται, είναι προορισμένοι να χάσουν. Όταν δε έχη κανείς τις εφημερίδες τότε μορφώνει και την Κοινή Γνώμη όπως θέλει. Και αν ακόμη υπερασπίζεται πράγματα που γυμνά θα τα απεστρέφετο ο λαός, τα σκεπάζει με τέτοια δημοσιογραφικά ρούχα ώστε να τα καταπίνη ο λαός. Ή κι αν δεν τα καταπίνη, βάζει τις εφημερίδες να γράφουν πως τα κατάπιε. Και τότε ο καθένας πιστεύει ότι όλοι οι άλλοι τα κατάπιαν. Και υποτάσσεται και αυτός»
«Από την άλλη μεριά ο Καπιταλισμός για να συσσωρεύση τα κεφάλαια στα χέρια εκείνων που τον εκπροσωπούν, και να κάμει όλον τον άλλο κόσμο σκλάβους του, μα σκλάβους που να νομίζουν πως είναι ελεύθεροι – έχει ανάγκη της ελευθέρας οικονομίας και του περιορισμού του κράτους από κάθε επέμβασι εις την οικονομία της κοινωνίας. Και αν πάλι που και που χρειάζεται καμία έπεμβασούλα, πάλι πρέπει η μηχανή του κράτους να είναι στα χέρια του, ώστε η επέμβασι, πάντα όσο το δυνατόν μικρότερη, να είναι πάντα προς όφελος του.»
