“Από τις αρχές ακόμη του 2011 όλοι μιλούσαν για εκλογές και μάλιστα έδιναν και ημερομηνία, την 6η Απριλίου. Κινητοποιήσαμε φίλους, Συναγωνιστές, όλον τον μηχανισμό μας σε ολόκληρη την Ελλάδα. Υπήρχε κλίμα καλό και ηθικό υψηλό. Το βάρος έπεφτε σε εμένα. Ήμουν ο μόνος γνωστός και εκλεγμένος Δημοτικός Σύμβουλος στην πρωτεύουσα της χώρας. Πήγα παντού σε πόλεις και σε χωριά και αυτό κράτησε δύο ολόκληρα χρόνια. Μίλησα σε σπίτια, σε δρόμους, σε πλατείες, σε πόλεις και σε χωριά, σε καφενεία και ξενοδοχεία. Έσπαγα όποτε μπορούσα την συνωμοσία της σιωπής σε μικρούς τηλεοπτικούς σταθμούς της επαρχίας, αλλά και της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Και όλα αυτά με δικά μου χρήματα χωρίς κανέναν χρηματοδότη. Αυτό δεν το θυμούνται βεβαίως όλοι αυτοί, που τότε ήταν εναντίον της Χρυσής Αυγής και με επικρίνουν, με αποκαλούν… καταστροφέα(!) του Εθνικισμού, δεν το θυμούνται όμως και ορισμένοι, οι οποίοι μέχρι τον Μάιο του 2012 ήταν ένα μεγάλο τίποτε.
Η Χρυσή Αυγή συνεχώς ανέβαινε. Η επιτυχία στον Δήμο της Αθήνας είχε αρχίσει την πορεία της και απλωνότανε σιγά-σιγά σε ολόκληρη την χώρα. Άρχισαν να έρχονται και οι υποψηφιότητες τόσο από Αθήνα όσο και Θεσσαλονίκη, όσο και από ολόκληρη την χώρα και να σχεδιάζονται τα ψηφοδέλτια. Σε αυτό δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Προσωπικά δεν με ενδιέφερε, αφού σαν επικεφαλής του κόμματος δεν χρειαζόμουν σταυρό προτιμήσεως. Ενδιήφερε, όμως, άλλους, οι οποίοι και φρόντισαν πολύ καλά τότε τον εαυτούλη τους και το πολιτικό τους μέλλον γιατί εάν δεν στηνόντουσαν κατ’ αυτόν τον τρόπο (Αλφαβητικά!) τότε τα ψηφοδέλτια κάποιοι “Μεσσίες” και “εθνοσωτήρες” δεν θα υπήρχαν πολιτικά.
Να είμαι ειλικρινής εγώ για το μόνο στο οποίο έδειξα ιδιαίτερο ενδιαφέρον ήταν να μην διεισδύσουν στο Κίνημα άτομα ανήθικα, που έχουν υβρίσει την Χρυσή Αυγή και γυρολόγοι των κομμάτων, τυχοδιώκτες που πουλούσανε και την μάνα τους για μία βουλευτική έδρα.