Ο άνθρωπος, αποτελώντας αναπόσπαστο κομμάτι της ίδιας της Φύσεως, δεν είναι ποτέ δυνατόν να υπερβεί την ίδια του την φύση. Δεν μπορεί ποτέ να αποκτήσει “ελευθερία” μεγαλύτερη πέραν εκείνων των ορίων που έχει καθορίσει ο Φυσικός Νόμος και η Φυσική Τάξη. Γεγονός το οποίο έχει αποδειχθεί αλλεπάλληλα, καθώς όσες προσπάθειες και αν έχουν γίνει προς αυτήν την κατεύθυνση, μοιραία κατέληξαν στην αποτυχία.
Αυτό συμβαίνει είτε σκοπίμως διότι κάποιοι απεργάζονται την ολική καταστροφή της αρμονικής σχέσης μεταξύ Ανθρώπου και Φύσεως, και κατ’ επέκταση της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης, είτε γιατί ο ανυπέρβλητος εγωισμός κάποιων, τους επιτρέπει να αποδίδουν στους εαυτούς τους παντοδύναμες ιδιότητες, δημιουργώντας την ακατανίκητη επιθυμία να κυριαρχήσουν επί οτιδήποτε υλικού ή άυλου σε αυτόν τον κόσμο. Η κατάληξη είναι πάντοτε η ίδια, καθώς τα πάντα διέπονται από μια κίνηση νομοτελειακή στη βάση της.
Στην βιοθεωρία του Εθνικού Κοινωνισμού, θεμελιώδη θέση κατέχουν οι αξίες της στρατιωτικής πειθαρχίας και της τάξεως. Ωστόσο, πολλοί είναι εκείνοι που διερωτώνται πως είναι δυνατόν κάτι τέτοιο να ισοδυναμεί με ελευθερία, κατευθύνοντας ταυτόχρονα τον φορέα της Ιδέας προς αυτό το μέγιστο αγαθό. Στην περίπτωση αυτή τα γεγονότα αντιμετωπίζονται υπό μια στενή, επίπεδη και περιορισμένη θεώρηση, δίχως να διερευνάται η ουσία πίσω από το φαινομενικό, το οποίο στην προκειμένη περίπτωση είναι μεθοδευμένα διαποτισμένο με πολλή προπαγάνδα. Με αυτόν τον τρόπο, η πραγματική ουσία, η κοσμική αλήθεια που εμπεριέχεται στις αξίες αυτές δεν γίνεται αντιληπτή.
Όταν οι νόμοι της Πολιτείας είναι εναρμονισμένοι με τον φυσικό νόμο και όταν η Πολιτεία αυτή διέπεται από την φυσική τάξη, δίχως την παρεμβολή κατασκευασμένων από ανθρώπους αντιφυσικών νόμων οι οποίοι περιορίζουν την ανθρώπινη ελευθερία, και όταν οτιδήποτε χαοτικό δύναται να μειωθεί στο ελάχιστο, τότε είναι που ο άνθρωπος βιώνει την μέγιστη κοινωνική και πολιτική ελευθερία. Υπό αυτή την έννοια, όταν οι σοφοί μας πρόγονοι διακήρυτταν την αρχή της πειθαρχίας στην θέληση του ενός, αυτό ακριβώς εννοούσαν. Αναφερόντουσαν πρωτίστως στην πειθαρχία στον Κοσμικό Νόμο, ο οποίος υπερβαίνει κάθε ανθρώπινη υποκειμενική γνώμη.
Η Πολιτεία που δομείται βάσει αυτών των αρχών είναι ιεραρχημένη και στην κορυφή της βρίσκονται εκείνοι που μπορούν να αντιληφθούν καλύτερα από τους άλλους το Κοσμικό Πνεύμα και τους νόμους του, να αποτελέσουν με τον τρόπο ζωής τους ζωντανά πρότυπα της έκφρασής του στο ανθρώπινο πεδίο, αγωνιζόμενοι βάσει αυτών των κριτηρίων για το όφελος της κοινότητας της Φυλής και του Αίματος. Ως φυσικό επακόλουθο, η κοινότητα πειθαρχεί στην κατεύθυνση που δίνεται από τους αρίστους και πρωτίστως από τον Αρχηγό – Ηγέτη της, ο οποίος αντιπροσωπεύει την ενότητα και το πνεύμα ολόκληρης της φυλετικής κοινότητας.
Με αυτόν τον τρόπο αποφεύγεται η κατάσταση στην οποία τα μέλη της κοινότητας θα πειθαρχούσαν και θα υποδουλώνονταν σε υποκειμενικές γνώμες, παράλογες δοξασίες και αντιφυσικές απαιτήσεις. Είναι απολύτως θεμιτό να δομήσουμε την κοινωνία μας με τον τρόπο ο οποίος θα κατορθώσει να εναρμονίσει τον φυλετικό μας κορμό με τον φυσικό νόμο. Αυτή είναι και η μοναδική οδός κατά την οποία ο Άνθρωπος μπορεί να θριαμβεύσει, μεταθέτοντας την ύπαρξή του σε ένα ανώτερο πνευματικό επίπεδο.
Στα πολιτικά συστήματα τα οποία είναι αποκομμένα από την Φυσική Αρχή, ο άνθρωπος καλείται να πειθαρχήσει στην λογική αρρωστημένων θελήσεων, επιθυμιών και διαταγών, κάποιων ανθρώπινων “εγώ”, που με κάποιον μη αξιοκρατικό τρόπο απέκτησαν την δύναμη να επιβάλλουν την παθολογία τους στους υπολοίπους. Στην δημοκρατία ο άνθρωπος είναι υποταγμένος στη συνισταμένη «γνωμών», ατόμων που υποκινούνται από ατομικά, ιδιοτελή, συμφέρονται και προβάλλουν την μαζοποίηση ως κάτι το υγιές. Στον μπολσεβικισμό είναι υποταγμένος στον εθνομηδενισμό και στο ξερίζωμα της ταυτότητος του. Στην αναρχία υποτάσσεται σε μια κίνηση άναρχη, εκ φύσεως αντιφυσική, στην συμπεριφορά των μαζών και στην όποια, αμφιβόλου ηθικής, επιθυμία καθενός, ενώ στον καπιταλισμό υποτάσσεται στους νόμους του κέρδους, ευτελίζοντας την ύπαρξή του σε οικονομικό υποχείριο.